Αννα και Ειρήνη Βασιλείου: Δίδυμη απειλή (σαν δυο σταγόνες... ρεκόρ)

Οταν πριν από χρόνια η Αννα Βασιλείου κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στα 200 μέτρα του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος, ακόμη και οι έμπειροι αθλητικογράφοι, οι ειδικευμένοι συντάκτες στίβου, δυσκολεύτηκαν να αναγνωρίσουν αν το κορίτσι που έκοψε πρώτο το νήμα ήταν η Αννα ή η δίδυμη αδελφή της. «Η αλήθεια είναι ότι ακόμη και σήμερα μας μπερδεύουν», σχολιάζει η Ειρήνη, για να συμπληρώσει η Αννα: «Είμαστε μονοζυγωτικές και επομένως η ομοιότητά μας είναι μεγάλη.

Μεγαλώσαμε ξέροντας ότι οι άλλοι μάς ξεχώριζαν με μεγάλη δυσκολία. Υπήρχε τέτοια ταύτιση ώστε η μητέρα μας προσπαθούσε να μας ντύνει πάντα διαφορετικά προκειμένου η καθεμιά μας να αναπτύξει τη δική της προσωπικότητα». Γεννημένες στο Ηράκλειο της Κρήτης, οι αδελφές Βασιλείου μυήθηκαν στον αθλητισμό από τα εννιά τους χρόνια. «Ο πατέρας μας, μηχανολόγος μηχανικός, αγαπούσε ανέκαθεν τα σπορ και θέλησε να μας γράψει σε έναν αθλητικό όμιλο ώστε να ξεκινήσουμε σωστά από την αρχή», λέει η Αννα και εξηγεί ότι «σε κάποιους σχολικούς αγώνες κάποιοι επισήμαναν το ταλέντο μας και έτσι γίναμε μέλη της Γυμναστικής Ενωσης Ηρακλείου. Ο αθλητισμός μάς άρεσε και καθώς διαθέταμε δυνατότητες, καταφέραμε σχετικά εύκολα να φτάσουμε σε υψηλές επιδόσεις».



Αρχικά η Ειρήνη ασχολήθηκε με τα 100 μέτρα και η Αννα με τα 200, αγωνίσματα στα οποία και οι δύο στέφθηκαν πρωταθλήτριες. «Είναι αλήθεια ότι ο στίβος έγινε πια οικογενειακή μας υπόθεση, αφού μια ζωή θυμάμαι τους γονείς μας να βρίσκονται στην κερκίδα κάποιου σταδίου, να μας χειροκροτούν και να απαθανατίζουν τις κούρσες μας. Ολους μας τους αγώνες τους έχουμε καταγεγραμμένους σε βίντεο». Τα τελευταία χρόνια οι δίδυμες αδελφές Βασιλείου συμμετέχουν στα ίδια αγωνίσματα: στα 200 και στα 400 μ. Πολλοί είναι εκείνοι που τις ρωτούν αν η άμεση αντιπαράθεση προκαλεί προβλήματα και εκείνες χαμογελώντας δίνουν πάντα την ίδια απάντηση: «Κάθε άλλο! Ο μεταξύ μας συναγωνισμός μάς κάνει πιο δυνατές. Λες και η μία παίρνει δύναμη και ενέργεια από την άλλη. Αλλωστε στην περίπτωσή μας συμβαίνει το εξής: αν δεν κερδίσει τον αγώνα η μία, ευελπιστούμε ότι θα τον κερδίσει η άλλη, επομένως η πρωτιά και το χρυσό μετάλλιο, ούτως ή άλλως, στην ίδια οικογένεια θα καταλήξουν».

«Μας κακοφάνηκε ο χωρισμός»

Αννα και Ειρήνη από μικρές είναι αχώριστες. «Παρόλο που στα σχολεία χωρίζουν τα δίδυμα, εμείς ήμασταν πάντα στο ίδιο τμήμα γιατί αυτό θέλαμε. Χωρίσαμε μόνο στη Γ’ Λυκείου λόγω διαφορετικής κατεύθυνσης και δέσμης - κι αυτό ήταν κάτι που μας κακοφάνηκε. Το ότι γύριζα το κεφάλι μου και δεν έβλεπα την αδελφή μου μέσα στην τάξη ομολογώ ότι με πείραζε πολύ», εξομολογείται η Αννα. Οι δίδυμες Ηρακλειώτισσες βρέθηκαν στην Αθήνα ως φοιτήτριες. Η Ειρήνη σπούδασε οικονομικά, ενώ η Αννα φαρμακευτική. «Ηταν η πρώτη φορά που βρεθήκαμε κάπου αλλού εκτός από τον τόπο μας και μας άρεσε διότι μας χάρισε μια αίσθηση ελευθερίας. Ξαφνικά γίναμε περισσότερο υπεύθυνες. Ασχοληθήκαμε, π.χ., για πρώτη φορά με τις δουλειές του σπιτιού. Η Αννα επωμίστηκε την καθαριότητα ενώ εγώ την καθημερινή διατροφή. Παρά τα όσα λέγονται για τους αθλητές, εγώ λατρεύω το μαγείρεμα», δηλώνει η Ειρήνη.



Την εποχή των πανεπιστημιακών τους σπουδών τα δύο κορίτσια εγκατέλειψαν προς στιγμήν τον αθλητισμό. Οι υποχρεώσεις τους στο πανεπιστήμιο ήταν μεγάλες και εκείνες νιώθουν ότι δεν μπορούν να τα κάνουν όλα και κυρίως όσο καλά θα μπορούσαν: «Θέλαμε να εστιάσουμε μόνο στις σπουδές μας, οι οποίες ήταν εντατικές και απαιτητικές. Ομως η αγάπη μας για την άθληση δεν είχε σβήσει. Γι’ αυτό και κάθε μέρα, στις έξι το πρωί, φορούσαμε τη φόρμα μας και τρέχαμε πέντε χιλιόμετρα. Οι συμφοιτητές μας μάς πείραζαν λέγοντας ότι τόσο σκληρά ωράρια δεν έχουν ούτε οι δημόσιοι υπάλληλοι!» Η Αννα και η Ειρήνη επέστρεψαν στην Κρήτη διαθέτοντας πτυχία και όρεξη να προσφέρουν στον αθλητισμό. Υστερα από μια ατυχή μεταγραφή στον ΟΦΗ, επανεντάχθηκαν στον παλιό τους σύλλογο, με τους ανθρώπους του οποίου μοιράζονται το ίδιο όραμα. «Επειτα από την αποχή χρόνων που μας έριξε σχετικά πίσω, πέφτουμε στη μάχη των υψηλών επιδόσεων και ονειρευόμαστε να μπούμε και πάλι στις μεγάλες διοργανώσεις του εξωτερικού.

Εστω κι αν έχουμε να αντιμετωπίσουμε κάποιες ατυχίες, όπως τον πρόσφατο τραυματισμό της Αννας που θα την κρατήσει στο κρεβάτι για ενάμιση μήνα», εξομολογείται η Ειρήνη, τονίζοντας ότι «μου είναι αδιανόητο ότι αυτό το διάστημα θα βρίσκομαι χωρίς την αδελφή μου στους αγώνες, αλλά τι να κάνουμε; Κι αυτά μέσα στη ζωή είναι». Η Αννα εργάζεται σε φαρμακείο ενώ η Ειρήνη στον Αερολιμένα Ηρακλείου: «Η ζωή μας είναι δύσκολη γιατί είναι μοιρασμένη ανάμεσα σε δουλειά και σκληρές προπονήσεις», λένε και οι δύο αναφερόμενες στην καθημερινότητά τους και συνεχίζουν: «Ελεύθερος χρόνος για άλλα πράγματα δεν υπάρχει. Το πολύ-πολύ να πάμε για ψώνια ή κάποιο σινεμά».

Το ίδιο περιορισμένη είναι και η προσωπική τους ζωή, την οποία και -λόγω της ιδιαιτερότητάς τους ως διδύμων- ακολουθούν τα αναμενόμενα ευτράπελα: «Εχει τύχει κάποιος να φλερτάρει τη μία και επειδή δεν ανταποκρίθηκε να λέει ότι δεν έχει πρόβλημα να φλερτάρει την άλλη. Τα δίδυμα ζουν αστείες καταστάσεις από γεννησιμιού τους. Για παράδειγμα, όταν θέλουμε να ψωνίσουμε, πηγαίνει η μία και για τις δύο αφού φοράμε τα ίδια νούμερα και διαθέτουμε το ίδιο γούστο. Το προηγούμενο καλοκαίρι, δε, συνέβη το εξής: μια παρέα που ήταν γνωστή μας βρισκόταν στην παραλία και απολάμβανε τον ήλιο, τη θάλασσα κ.λπ., όταν την πλησίασε η μία από εμάς για να χαιρετήσει. Υστερα από λίγο εμφανίστηκε και η άλλη, οπότε κάποιος ακούστηκε να λέει “πόσο ψώνιο μπορεί να είναι μια γυναίκα για να αλλάζει κάθε δέκα λεπτά μαγιό!”. Ηταν κάποιος από την παρέα που δεν μας γνώριζε και είχε την εντύπωση ότι ήμασταν το ίδιο πρόσωπο. Παρόλο που μεγαλώνοντας η καθεμιά μας έχει φτιάξει τον δικό της τύπο, στα μάτια των περισσοτέρων φαινόμαστε ακόμη ίδιες».