Kάτια Δανδουλάκη: Δεν αντέχω τα «αντίο»

Συναντιόμαστε στο καμαρίνι του θεάτρου «Κάτια Δανδουλάκη». Είναι φινετσάτη, χαλαρή, εμφανώς ανανεωμένη και έτοιμη να απαντήσει σε κάθε ερώτηση όσο ακατάλληλη ή προσωπική κι αν είναι. Αλλωστε η δική μας Κάτια δεν είχε ποτέ μυστικά...

- Πρωταγωνιστείτε σε σίριαλ, παίρνετε μέρος στο «Dancing with the stars 4» και βρίσκεστε στις θεατρικές επάλξεις με την παράσταση «Μάντεψε ποιος θα πεθάνει απόψε». Γιατί δουλεύετε τόσο πολύ;  Από μικρή ένιωθα την ανάγκη να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου. Είχα ήδη κάνει σειρές όπως οι «Πανθέοι» και «O Χριστός ξανασταυρώνεται», ενώ συγχρόνως υπήρχε πάντα το θέατρο με ουσιαστικούς ρόλους πλάι σε μεγάλους ηθοποιούς, όπως η Ελλη Λαμπέτη, η Κατερίνα, ο Κώστας Μουσούρης, ο Δημήτρης Μυράτ και η Βούλα Ζουμπουλάκη. Ομως δεν άντεχα την αγωνία που υπήρχε κάθε σεζόν για το αν θα μου γινόταν κάποια πρόταση ή όχι.

Αυτό μου προκαλούσε φοβερή ανασφάλεια. Ετσι από πολύ νέα, χωρίς οικονομική κάλυψη, αποφάσισα να μπω στο τεράστιο ρίσκο της θεατρικής παραγωγής. Με τον τρόπο αυτό αισθανόμουν ότι κρατούσα εγώ το τιμόνι της ζωής μου και όχι ένας άγνωστος παράγοντας. Ανακύκλωνα λοιπόν στη δουλειά μου τα χρήματα που έβγαζα απ’ αυτήν.

Λόγω αυτής της επιλογής μου έπρεπε και πρέπει να δουλεύω συνέχεια, γιατί το θέατρο πάντα καταπίνει χρήματα. Εξαιρετικά σπάνια χαρίζει. Κι αυτό ισχύει για όλο τον κόσμο. Ο θεατρικός παραγωγός είναι ένας άνθρωπος ταγμένος στο θέατρο, παθιασμένος μ’ αυτό, που έχει απόλυτη συναίσθηση της πραγματικότητας ότι ποτέ δεν θα αποκτήσει χρήματα, αλλά θα κερδίσει όνειρα και ευτυχισμένα ταξίδια της ψυχής.



- Μου κάνει εντύπωση πάντως ότι ύστερα από τόσες επιτυχίες δεν μπορείτε να πείτε «φέτος, Κάτια, θα ξεκουραστείς κάνοντας άλλα πράγματα!». Αν δεν δουλέψω, δεν μπορώ να ζήσω. Δεν έχω καν δικό μου σπίτι. Ερχονται συνάδελφοι-ηθοποιοί στο σπίτι μου και δεν πιστεύουν ότι μένω με ενοίκιο.
- Ρισκάρετε και στην προσωπική σας ζωή;

Με τον άνθρωπο της ζωής μου, τον Μάριο Πλωρίτη, ήμασταν 32 χρόνια μαζί. Μόνο τα 12 από αυτά ζήσαμε στο ίδιο σπίτι, για λόγους εξαιρετικά σοβαρούς και προσωπικούς. Δεν ξέρω αν αυτή ήταν μια «συντηρητική» ζωή, αλλά ξέρω ότι ήταν ευτυχισμένη.

- Ηταν κεραυνοβόλος ο έρωτας; Aπό την πρώτη στιγμή ένιωσα ότι αυτός ο άνθρωπος θα σφραγίσει τη ζωή μου. Και τη σφράγισε. Τόσο υπέροχα, που του είμαι ευγνώμων. 

- Σας χώριζαν 30 χρόνια. Εχει τίμημα η τόσο μεγάλη διαφορά ηλικίας σε ένα ζευγάρι; Το τίμημα το πληρώνω τώρα: είμαι χωρίς εκείνον! Νιώθω όμως τόσο γεμάτη μέσα μου που λέω πως, αν ξαναγεννιόμουν, πάλι την ίδια επιλογή θα έκανα.

- Αντιδράσεις από τους γονείς σας δεν υπήρξαν; Οι γονείς μου ήταν σπάνιοι άνθρωποι. Με μεγάλωσαν πολύ αυστηρά, με κανόνες, αλλά και με απόλυτη ελευθερία. Μου έδωσαν μια αγκαλιά τόσο απλόχωρη και τόσο βαθιά και ζεστή που τη νιώθω σαν ευλογία. Ηθελαν να είμαι ευτυχισμένη. Τίποτε άλλο. 

- Θα μπορούσατε να ξαναερωτευτείτε; Δεν νομίζω ότι μπορείς να ζήσεις τον απόλυτο έρωτα για δεύτερη φορά. Είναι σαν να έχεις κερδίσει το ΛΟΤΤΟ και να σκέφτεσαι ότι μπορεί να το ξανακερδίσεις. Γίνεται; Ποιος ξέρει; 

- Συνυπήρξατε με έναν άνθρωπο με τον οποίο σας χώριζαν ηλικιακά δύο γενιές, σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει σήμερα όπου οι γυναίκες ερωτεύονται μικρότερους άνδρες. Σας σοκάρει αυτό; Τίποτα ανθρώπινο δεν με ξενίζει. Ενα με απωθεί: η σχέση συμφέροντος. Κάνω αυτό για να κερδίσω κάτι άλλο. Αυτό σε έναν ερωτικό δεσμό ή σε μια σχέση ζωής τινάζει την ψυχή μου στον αέρα!

- Θα ενδίδατε σε έρωτα με μικρότερο άνδρα; Mέσα από τις σχέσεις θέλω να παίρνω αγάπη και να νιώθω ασφάλεια. Ενας μικρότερος άνδρας θα σου πει κάποια στιγμή: «Και τώρα θέλω να ζήσω τη ζωή μου!». Αυτό θα με έκανε να νιώσω ανασφάλεια. Δεν τα αντέχω τα «αντίο».

 - Εχετε ερωτευτεί ποτέ συνάδελφό σας; Eίναι γνωστό ότι υπήρξα αρραβωνιασμένη με τον Νίκο Γαλανό και ότι έζησα μια μικρή σχέση με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, κάτι που έγραψε ο ίδιος σε βιβλίο του.

- Kρατάτε καλές σχέσεις με τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή σας; Ναι. Δεν μου αρέσει οι σχέσεις να τελειώνουν άσχημα, δεν είναι ωραίο. Πρέπει να υπάρχει μια υγιής, ανθρώπινη επαφή. Αλλιώς είναι σαν να μην αποδεχόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό.

- Σας έχουν ζηλέψει σε κάποια σχέση; Nαι, και έχει τελειώσει επιτόπου. Σιχαίνομαι τους περιορισμούς, γι’ αυτό κι εγώ δεν τoυς επιβάλλω σε κανέναν. Πρέπει ο άλλος να με θέλει πολύ για να είναι πλάι μου. Αλλιώς δεν είμαι ευτυχισμένη. Αν θελήσει να φύγει, τον αφήνω ελεύθερο, δεν τον διεκδικώ. Δεν επιθυμώ κάποιον κοντά μου επειδή τον αναγκάζω εγώ. Αυτή η αίσθηση αναιρεί την αγάπη.

- Σας έλειψε ποτέ ένα παιδί; Moυ έλειψε μόνο όσο ήμουν με τον Μάριο, αλλά δεν προέκυψε.

- Μπήκατε ποτέ στη σκέψη της υιοθεσίας; Nαι, αλλά μετά φοβήθηκα. Σκέφτηκα το οικονομικό ρίσκο που εμπεριέχει η ζωή ενός καλλιτέχνη και αισθάνθηκα ότι είναι βάρος -και μάλιστα δυσβάσταχτο- να πάρω την ευθύνη ενός ακόμη ανθρώπου. Εκ των υστέρων κρίνω ότι είτε η σκέψη ήταν λάθος είτε δεν το ήθελα τόσο πολύ ώστε να το κάνω.

- Μέσα από τους δεκάδες ρόλους  που έχετε παίξει η τηλεοπτική εικόνα σας είναι συνυφασμένη με κότσο και ταγέρ της σχεδιάστριας Λουκίας. Δεν είπατε ποτέ σε κάποιον σκηνοθέτη «επιτέλους, θέλω να βγω με μίνι και σέξι»; Εχω τελείως διαφορετική άποψη για το τι είναι θελκτικό ή σέξι, όπως το λέτε. Για μένα η μαγεία είναι στο βλέμμα, στο μέγεθος και στη χημεία που αποπνέει η ψυχή.

- Καταχρήσεις έχετε κάνει ποτέ; Nαι, στη σοκολάτα και στην έλλειψη ύπνου. Δεν έχω κάνει καταχρήσεις σε ποτό, τσιγάρο ή σε οτιδήποτε άλλο γιατί με ενδιαφέρει να απολαμβάνω την ομορφιά της ζωής με πλήρη συνείδηση. 

- Ο χρόνος που περνάει σας προβληματίζει; Η ιδέα της αρρώστιας -ψυχικής, σωματικής και πνευματικής- με προβληματίζει, αλλά κάνω πολλή δουλειά με τον εαυτό μου για να μάθω να αποδέχομαι τους κύκλους της ζωής που κλείνουν και τις ρυτίδες που έρχονται.

- Τι κάνετε για τις ρυτίδες που λέτε;  Τα πάντα, εκτός από το να παραμορφώνομαι. Κι όταν λέω τα πάντα, το εννοώ. Από γυμναστική, υγιεινή διατροφή και κρέμες μέχρι επίσκεψη στον πλαστικό.

- Ομολογώ ότι θέλει τόλμη να παραδέχεστε ότι έχετε επισκεφθεί πλαστικό χειρουργό... Δεν ξέρω αν είναι τόλμη ή απόλυτη συναίσθηση της πραγματικότητας και του αυτονόητου. Με εντυπωσιάζει η αντιμετώπιση της πλαστικής χειρουργικής ως ταμπού. Με αφορά οτιδήποτε άπτεται της αισθητικής και με απωθεί οτιδήποτε σχετίζεται με την παραμόρφωση και την έλλειψή της. Λέτε μόνο εγώ ή ένα ελάχιστο ποσοστό γυναικών να έχουμε ανακαλύψει την πυρίτιδα; Aπλώς η αισθητική είναι συνισταμένη πολλών άλλων πραγμάτων, που απαιτούν χαρακτήρα, δουλειά και κόπο. Δεν είναι ένα χάπι μαγικό που το πίνεις κάθε πρωί.

- Ψυχανάλυση έχετε κάνει; Οταν συνειδητοποίησα ότι ο Μάριος φεύγει από τη ζωή ένιωσα τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου και ζήτησα βοήθεια. Το ότι γνώρισα καλύτερα την ψυχή μου με συμφιλίωσε απόλυτα με τον εαυτό μου, αλλά και με τους άλλους. Οπως δεν κρύβω ότι πριν από μερικούς μήνες πέρασα υπερκόπωση και κατάθλιψη.

- Στο «Dancing» γιατί πήγατε; Αν υπήρχαν ίντριγκες και δήθεν συμπεριφορές, δεν θα πήγαινα. Είναι ένα ευχάριστο ψυχαγωγικό πρόγραμμα, ευγενές, που προσφέρει χαρά στον κόσμο. Προσωπικά, εκτός από την επικαιρότητα μου αρέσει που δίνει στον κόσμο και μια εικόνα του εαυτού μου που δεν μπορεί να δει μέσα από τους ρόλους των τηλεοπτικών σειρών.

- Εχετε αισθανθεί την ανάγκη να είστε πιο γενναιόδωρη στη βαθμολογία με κάποιον συνάδελφό σας που συμμετέχει στο show;Ναι, γιατί υποκλίνομαι στην τόλμη να μην το βάζει κάτω, δείχνοντας μια άλλη πτυχή του εαυτού του. Η Βάσια Τρυφύλλη, η Βάνα Μπάρμπα, ακόμη και η Φωτεινή Πιπιλή με άγγιζαν με την τόλμη, τη νεανικότητα και, εντέλει, το ταμπεραμέντο τους. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις πιστεύω ότι δικαιολογημένα έβαλα κάτι παραπάνω. Το να μπαίνεις στον χώρο αδιαφορώντας για το αν θα τσαλακωθείς προϋποθέτει κότσια. Μπράβο, λοιπόν, σε όσους τολμούν!