Άννα Φόνσου: Μια «γεμάτη» ζωή

Tον τελευταίο καιρό είναι πιο χαρούμενη από ποτέ... αλλά όχι τόσο όσο είχε σχεδιάσει. Το «Σπίτι του Ηθοποιού», για το οποίο ως πρόεδρoς φιλοδοξεί να πάρει τα χρήματα που έχει τάξει η πολιτεία, άνοιξε επισή- μως τις πόρτες του φιλοξενώντας ήδη 12 άτομα: Aνάμεσά τους η οικογένεια Μπάρκουλη, που έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά της. «Στον Αντρέα χρω- στάω το ρόλο μου στο Αγοροκόριτσο. Με πρότεινε στον παραγωγό της ται- νίας, αμέσως μόλις η Αλίκη Βουγιου- κλάκη αρνήθηκε να παίξει» λέει.

Καθένας από τους έξι ορόφους του «Σπιτιού» αλλά και κάθε αντικείμενο, ακόμα και οι πολυθρόνες, τα θεατρικά κοστούμια ή οι τοιχογραφίες, θυμίζουν το όνομα ενός σπουδαίου Έλληνα καλ- λιτέχνη. Έπειτα από 25 χρόνια προσπα- θειών, γραφειοκρατικών διαδικασιών και εκποίησης της περιουσίας που απέκτησε στο σανίδι και στο σελιλόιντ. Όλα ξεκίνησαν το 1988 από μια υπό- σχεση που έδωσε στον ηθοποιό Κώστα Σαντοριναίο, μεταφέροντάς τον στο μικρό υπόγειο σπίτι του στην πλατεία Κουμουνδούρου. «Άννα, θα φτιάξεις ένα καφενείο για μας; Είναι μεγάλη η μοναξιά για τους ηθοποιούς όταν αποσύρονται από τα φώτα» της είχε πει. «Τον είχα συ- ναντήσει σε μια τράπεζα απέναντι από την μπουτίκ που είχα στο Κολωνάκι.



Το κομπιούτερ είχε πάθει εμπλοκή και με παρακάλεσε να πληρώσω την επομένη το λογαριασμό που κρατούσε. Ήταν 5.000. Δεν είχε περισσότερες από 2.000» λέει με συγκίνηση. Στη διαδρομή προς το σπίτι του μίλησαν για τα οικονομικά προβλήματα των ηθοποιών. Επιστρέφοντας στο Κολωνάκι, είχε ήδη αποφασίσει να πουλήσει το σπίτι της στο Ψυχικό για να φτιαχτεί το «Σπίτι». Αργότερα, θα ακολουθούσε και η υπόλοιπη περιουσία της. «Έχω κάνει τα κουμάντα μου για τα δύσκολα χρόνια, αλλά ξέρω από φτώχεια» λέει στο People. Θυμάται την εποχή που μαζί με τον πατέρα της γυρνούσε την Καισαριανή πάνω στο γαϊδουράκι τους και πουλούσαν λεμόνια και πορτοκάλια. Η μάνα καθαρίστρια, η αδερφή μοδίστρα.

Μεγαλώνει με ελλείψεις, αλλά με περισσή περηφάνια. Τέτοια, που δεν άφηνε περιθώριο για ανταπόκριση στα φλερτ. «Στη 1.00 το βράδυ έπρεπε να πάω στη λαχαναγορά με τον πατέρα μου. Δεν είχα καιρό για έρωτες. Μια φορά που μου άρεσε κάποιος από το 4ο Γυμνάσιο, του έγραψα μια επιστολή δίνοντάς του τα χαρακτηριστικά μιας φίλης. Ερχόταν να τη δει στο σχολείο και δεν έμαθε ποτέ ότι ήμουν εγώ η αποστολέας» λέει η Άννα Φόνσου. Αριστεύει στα μαθήματα και στον αθλητισμό, αλλά το τέλος της χρονιάς που σημάδεψαν την Ελλάδα τα επεισόδια για την ΕΟΚΑ τη βρίσκει με αποβολή απ’ όλα τα σχολεία της χώρας. «Χαστούκισα έναν αστυφύλακα. Πάλι καλά... θα μπορούσα να του είχα ρίξει πέτρα στο κεφάλι! Ήθελα να ανταποδώσω το ξύλο που είχε φάει ο πατέρας μου στην εξορία, μαζί με τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μάνο Κατράκη» θυμάται και ομολογεί: «Τον ίδιο τσαμπουκά έχω και σήμερα. Σέβομαι πολύ τις αξίες, αλλά αδιαφορώ για άλλα πράγματα.

Περισσότερο για εκείνους που έχουν χρήματα. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να διαφέρω από την τάδε κυρία εφοπλιστή. Εγώ ό,τι κατάφερα ήταν με κόπο, εκείνη επειδή έχει χρήματα ο άντρας της» δηλώνει. Η αποβολή από τα δημόσια σχολεία την οδηγεί, σαν ένα παιχνίδι της μοίρας, στην υποκριτική. «Μια φίλη μού είπε ότι σ’ ένα θέατρο ζητούσαν κομπάρσους. Έτσι γνώρισα την κυρία Κατερίνα (Ανδρεάδη). Έλεγαν πως ήταν απλησίαστη. Αργότερα κατάλαβα πως μαγεύτηκε από την παιδική μου θρασύτητα και γι’ αυτό έπεσε επάνω μου με τα μούτρα: μ’ έστειλε σε ιδιωτικό σχολείο, στη σχολή Ροντήρη –που την τελείωσα με άριστα–, με είχε στο θίασό της, όπου έκανα από θελήματα μέχρι βουβά πρόσωπα». Διαβάζει πολύ, μαθαίνει, εξελίσσεται.

Γίνεται πρωταγωνίστρια. Και είναι σέξι. Είχε επίγνωση; «Υποσυνείδητα, ίσως. Μου άρεσε να φοράω μίνι και μπότες... αλλά η εικόνα μου δεν κυριαρχούσε στη ζωή μου. Δεν με ενδιέφερε» λέει. Αντιθέτως, έδινε μεγάλη σημασία στις φιλίες. Οι ωραιότεροι άντρες του ελληνικού κινηματογράφου έγιναν και έμειναν φίλοι της μέχρι το τέλος. Δεν τους ερωτεύτηκε ποτέ. «Ήταν πάντα δύσκολο να ερωτευτώ κάποιον απ’ τον ίδιο επαγγελματικό χώρο. Όταν ο άλλος έχει τις ίδιες ανασφάλειες, τι σχέση να υπάρξει; Βεβαίως και ο Νίκος Κούρκουλος ήταν πολύ όμορφος. Και άνθρωπος-διαμάντι. Ή ο Αλέκος Αλεξανδράκης. Κούκλος. Ο ευγενέστερος που υπήρξε ποτέ. Αναντικατάστατος. Αγαπούσε και σεβόταν όλες τις γυναίκες. Και με τους δύο ήμασταν φίλοι καρδιάς» θυμάται.




Εκείνη επιλέγει για τις σχέσεις της άντρες με δύναμη χαρακτήρα, που να λειτουργούν προστατευτικά. Κυκλοφορεί μάλιστα σαν φήμη ότι, αν συνοδευόταν και τη φλέρταρε κάποιος άλλος, στο τέλος κέρδιζε την εκτίμησή της εκείνος που είχε νικήσει στον καβγά. Δηλώνει πως, αν ξαναγεννιόταν, δεν θα παντρευόταν ποτέ. Στα 19 της όμως έκανε ήδη τον πρώτο από τους τρεις γάμους της.«Ο Κώστας (Παλτόγλου) ήταν πολύ καλός, αλλά δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα κυλούσε όλη μου η ζωή μ’ έναν άντρα. Χωρίσαμε φιλικά και επικοινωνούσαμε τακτικά, μέχρι που έφυγε από τη ζωή. Με το δεύτερο, τον αρχιτέκτονα και σκηνοθέτη Νίκο Σοφιανό, παντρευτήκαμε ύστερα από ενάμιση μήνα σχέσης. Είπα “για να θέλει τόσο πολύ να με παντρευτεί, μπορεί και να έχει δίκιο”.

Απ’ την άλλη, αφού η γνωριμία ήταν τόσο σύντομη, είχα το δικαίωμα να έχω κάνει λάθος. Ο τρίτος μου άντρας ήταν ο μουσικός Τάκης Μπουγάς. Θεωρητικά ήμουν μεγάλη όταν χωρίσαμε, αλλά δεν θα δείλιαζα ποτέ να χωρίσω από έναν άντρα για να μη μείνω μόνη μου ή επειδή μου έδινε κάποια λεφτά για να ζω. Τα χρήματα δεν τα υπολόγισα ποτέ, ούτε τις ηλικίες. Τι θα πει “ηλικία”; Ένας αριθμός. Γι’ αυτό όταν με ρωτούν, απαντώ “Είμαι όσο θες. Θες 100 χρόνων; Τόσο είμαι”». Λέει πως, όταν είναι ερωτευμένη με κάποιον, της αρέσει να είναι παραδοσιακή, στοργική: να πλένει, να σιδερώνει. «Μετά δίνω τα ρούχα στο καθαριστήριο. Η ρουτίνα της καθημερινότητας με τρελαίνει και αργά ή γρήγορα η σχέση τελειώνει, ακόμα κι αφήνοντας τους άλλους να πουν πρώτοι το “αντίο”». Έχει χτυπηθεί για έρωτες, έχει κάνει πράγματα «ακραία».




Σε όλα αυτά, τα «κοριτσίστικα», τα γέλια και τα κλάματα, μαζί της η πιο στενή της φίλη: η αδερφή της. «Η Μαρία με καταλάβαινε σε όλα. Κι επειδή ήξερε ότι φοβόμουν την ευθύνη ενός παιδιού, μια μέρα μού είπε “Το παιδί που θα γεννήσω θα είναι δικό σου παιδί. Θα το μεγαλώσουμε μαζί”. Έτσι, από την πρώτη μέρα της γέννησής της, υιοθέτησα την Ασημίνα μας. Κι αν είχα γεννήσει παιδί, η Ασημίνα θα ήθελα να είναι. Κι εκείνη, όταν τη ρώτησαν οι δικαστές, ως έφηβη, τη γνώμη της για την υιοθεσία είπε: “Η μάνα μου είναι η Άννα”». Η πράξη της υιοθεσίας κρατήθηκε από τους πολλούς μυστική, μέχρι που απρόσμενα πριν από έξι χρόνια η Μαρία «έφυγε». «Τότε ένιωσα πως έπρεπε να τελειώσει και για μένα η ζωή. Επί ένα χρόνο φορούσα παντού μαύρα κι αν μπορούσα θα έβαφα και το πρόσωπό μου με το χρώμα της ψυχής μου: σκέτο μαύρο, ούτε καν γκρι. Σκέφτηκα πολλές φορές να αυτοκτονήσω. Και ήταν η ύπαρξη της Ασημίνας που με κράτησε στη ζωή. Της κόρης της. Της κόρης μου. Της κόρης μας για πάντα» ομολογεί. Η Ασημίνα στενoχωριέται που η Άννα δεν θέλει να ξαναπαντρευτεί. Κι ας έχει, τα τελευταία χρόνια, μια σχέση με το βιομήχανο Κώστα Όχονο. «Η ζωή μού έχει φερθεί καλά, δεν είμαι αχάριστη. Βρήκα έναν άνθρωπο που κι αυτός μισεί το γάμο.



Υπάρχει αέρας ελευθερίας στη σχέση αλλά και βαθύ νοιάξιμο. Ο Κώστας, παρότι έχει τις επιχειρήσεις του, θα με φροντίσει. Θα μου πει “Τι χρειάζεσαι;” ή “Εσύ έχεις τους ρόλους σου, μη σε καταπιούν οι υποχρεώσεις για το Σπίτι του Ηθοποιού”. Θα ασχοληθεί μαζί μου, από την υγεία μου μέχρι για το αν μου ταιριάζουν τα ρούχα που φοράω. Μου έλειπε ένας άντρας που δεν θα του έλεγε τίποτα το “Φόνσου” αλλά το “Άννα”. Ένας πραγματικά δυνατός άντρας. Γιατί, ξέρεις, οι ηθοποιοί έχουμε ανασφάλεια για τους λόγους που μας πλησιάζουν οι άλλοι». Πόσο ευτυχισμένη νιώθει η ίδια κάνοντας απολογισμό στην 50χρονη καλλιτεχνική της πορεία και στις σχέσεις της; «Δεν είμαι αχάριστη. Η ζωή μού φέρεται καλά». Αγαπήθηκε όσο αξίζει; «Νομίζω ότι αγαπήθηκα πολύ περισσότερο. Αλλά το σίγουρο είναι πως όσοι αγάπησα άξιζαν πολύ. Και δεν αμφέβαλα ποτέ γι’ αυτό».










Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί με το ΘΕΜΑ