Η Δωροθέα Πασχαλίδου είναι ένα wondergirl με πολλά ταλέντα και διάσημα γονίδια

Εχουμε συνηθίσει να ακούμε για Ελληνες ηθοποιούς που κυνηγούν την τύχη τους στην Αμερική, τώρα όμως γνωρίζουμε τη Δωροθέα που κάνει καριέρα πίσω από τις κάμερες. Διάλεξε το Λος Αντζελες για το μάστερ της στην Παραγωγή Κινηματογράφου και στη συνέχεια έμεινε 15 χρόνια και εργάστηκε ως δημιουργικό στέλεχος, παραγωγός και σύμβουλος. Τώρα πια η βάση της είναι στην Ελλάδα, όπου γεννήθηκε. Εξακολουθεί να δουλεύει με πρότζεκτ του εξωτερικού, όμως, κάνει και δικά της. Η πρώτη της σειρά, η «Ζωή», προβλήθηκε στον ANT1 και πρόσφατα ανέβηκε στο Netflix, ενώ ετοιμάζει δύο ακόμα σειρές και μία χριστουγεννιάτικη ταινία. Είναι χειμαρρώδης και larger than life όπως ο παππούς της, έχει όμως και κάποια άλλα στοιχεία του που δεν φαίνονται με την πρώτη ματιά.

Gala: Πώς σας ήρθε η ιδέα για μία σειρά με μεταφυσικό θέμα, που ουσιαστικά είναι η πορεία ενδυνάμωσης μιας γυναίκας;
ΔΩΡΟΘΕΑ ΠΑΣΧΑΛΙΔου: Η «Ζωή» προέκυψε τον καιρό του COVID. Είχα έρθει για δύο εβδομάδες στην Αθήνα και τελικά εγκλωβίστηκα κι έμεινα οχτώ μήνες. Αρχισα να γράφω για ν’ αξιοποιήσω τον χρόνο μου και έψαξα ένα θέμα με το οποίο όλοι μπορούμε να συνδεθούμε. Σκέφτηκα τον θάνατο. Ολοι έχουμε χάσει κάποιον δικό μας άνθρωπο, όλοι θα θέλαμε μία δεύτερη ευκαιρία μαζί τους. Μέσα σε αυτή την ανάγκη έπλεξα την ιστορία της Ζωής, που είναι μια καθημερινή γυναίκα σε μια συνηθισμένη δυσλειτουργική οικογένεια. Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους και να μαζεύω στοιχεία, οπότε έτσι πλάθω τους χαρακτήρες. Προσεγγίζω τους ρόλους μέσα από μία πιο ψυχαναλυτική ματιά.

G.: Εχει στοιχεία από εσάς ο ρόλος της Ζωής;
Δ.Π.: Νομίζω πως το μόνο κοινό μας χαρακτηριστικό είναι ότι της αρέσει να βοηθάει τους άλλους και γι’ αυτό αναλαμβάνει την αποστολή να μεταφέρει τα μηνύματα των ανθρώπων τους που έφυγαν. Είμαι κι εγώ έτσι, προστρέχω όπου υπάρχει ανάγκη. Βέβαια, η Ζωή έχει και απεριόριστη καλοσύνη. Εγω δυστυχώς δεν είμαι έτσι, τουλάχιστον όχι ακόμα.

G.: Εχετε όλα τα μεγάλα ονόματα στο καστ και ο καθένας είναι συγκινητικός στον ρόλο του. Πώς το πετύχατε;
Δ.Π.: Τη Μαρία Καβογιάννη την είχα από την αρχή στο μυαλό μου, έγραψα τη Ζωή με τη φωνή της στο κεφάλι μου. Είχαμε δουλέψει μαζί στην ταινία «Ενας άλλος κόσμος» του Παπακαλιάτη, όπου ήμουν μία από τους παραγωγούς, και εντυπωσιάστηκα από το πόσο ξεχωριστή είναι. Η Μαρία σκέφτηκε ότι για τον ρόλο της Γιάννας θα ήταν κατάλληλη η κολλητή της φίλη Ευδοκία Ρουμελιώτη, την οποία εγώ δεν γνώριζα προσωπικά. Εννοείται ότι είχε δίκιο. Κάποιους άλλους τούς ήξερα γιατί ήταν φίλοι μου από την Αμερική: ο Γιώργος Καραμίχος, ο Χρήστος Βασιλόπουλος, ο Πάνος Μουζουράκης, η Ιωάννα Τριανταφυλλίδου.

G.: Τι θέλετε να πετύχετε με τη «Ζωή»;
Δ.Π.: Με ενδιαφέρει να περνάει καλά αυτός που βλέπει τη σειρά. Δεν κάνω Αστροφυσική, θέλω μόνο να βοηθήσω τους ανθρώπους να νιώσουν καλύτερα. Από τότε που ανέβηκε στο Netflix έχει μεγάλη απήχηση και αναγνωρισιμότητα, όμως εκείνο που με συγκινεί είναι τα μηνύματα που έχω πάρει από τηλεθεατές, οι οποίοι ένιωσαν ότι κάποιος επιτέλους τους κοίταξε στα μάτια. Επειδή έχω θίξει πολλά κοινωνικά και queer θέματα, είναι πολλοί εκείνοι που ενώ βρίσκονται στο περιθώριο νιώθουν ότι μέσα από τη σειρά απέκτησαν φωνή και εισακούστηκαν.

G.: Ποιο είναι το επόμενο μεγάλο πρότζεκτ σας;
Δ.Π.: Μια σειρά με θέμα τον παππού μου (σ.σ.: ο Ζάχος Χατζηφωτίου). Εζησε σχεδόν 100 χρόνια χωρίς να αποτραβηχτεί ποτέ από τη δράση, αλλά ήταν και μία ιδιάζουσα προσωπικότητα. Θέλω να δείξω πώς ήταν μπροστά και πίσω από τα γυαλιά του. Εχει πολύ ενδιαφέρον να δω πώς διαμορφώθηκε και πώς λειτουργούσε ένας άνθρωπος με τόσο έντονα ναρκισσιστικά στοιχεία. Ωστόσο, το μπάτζετ βγαίνει υπέρογκο γιατί θέλω να αναπαράγω την μπελ επόκ που έζησε, οπότε δεν ξέρω πώς θα προχωρήσει το εγχείρημα.

G.: Πώς θα περιγράφατε τον παππού σας;
Δ.Π.: Ο Ζάχος ήταν ακριβώς όπως τον ήξερε ο κόσμος, με τα κοστούμια του και τα γυαλιά του, μέχρι τα 99 του που πέθανε. Η μητέρα μου, η Μανίτα, ήταν το μόνο του παιδί. Εκανε πέντε γάμους, όλους με πολύ όμορφες γυναίκες, ανάμεσά τους η Τζένη Καρέζη. Στον τρίτο του γάμο παντρεύτηκε τη Δανάη της οικογένειας Κύρου που εξέδιδε την εφημερίδα «Εστία» και απέκτησε την κόρη του. Ο ίδιος προερχόταν από μία πολύ πλούσια οικογένεια, η οποία όμως τα έχασε όλα, και από πολύ νέος πήγε οικονομικός μετανάστης στο Παρίσι. Ποτέ δεν έκανε περιουσία, πάντα όμως κατάφερνε να περνάει καλά, είτε είχε πολλά είτε είχε λίγα.

G.: Πώς ήταν η δική σας σχέση μαζί του;
Δ.Π.: Ηταν αστεία, ο Ζάχος είχε πολύ χιούμορ. Οταν ήμουν μικρή, ήταν ο «σωστός» παππούς που ερχόταν στο σπίτι μας για φαγητό και μου έφερνε Barbie και παιχνίδια. Είχε τακτική επικοινωνία και με μένα και με τα δύο μεγαλύτερα αδέρφια μου. Ηταν δύσκολος και δύστροπος άνθρωπος, όμως συνεννοούμασταν, ένιωθα ότι «με πήγαινε». Είμαστε και οι δύο επίμονοι, δηλαδή κάνουμε πάντα αυτό που μας έχει καρφωθεί στο μυαλό, και έχουμε και οι δύο χιούμορ.
Η ουσιαστική μας σχέση χτίστηκε όταν έφυγα στην Αμερική και ξεκινήσαμε την αλληλογραφία. Εκεί τον έμαθα πιο καλά. Στέλναμε κανονικές επιστολές με το ταχυδρομείο παρόλο που υπήρχε ήδη το e-mail. Μάλιστα, όταν καθυστερούσα να του απαντήσω, μου έκανε παράπονα. Μου έχει πει και μου έχει γράψει πολλές ιστορίες, έγραφε ασταμάτητα. Αυτό είναι άλλο ένα κοινό που έχουμε.

G.: Εσείς πώς ξεκινήσατε στον κινηματογράφο;
Δ.Π.: Από μικρή μού άρεσε ο κόσμος του θεάματος. Οταν τελείωσα το σχολείο, πήγα στο Λονδίνο και έκανα ένα πτυχίο που συνδύαζε ψυχανάλυση με κινηματογράφο. Συνέχισα με master στην Παραγωγή Κινηματογράφου στο University of South California στο Λος Αντζελες και παράλληλα δούλευα στον Αλεξάντερ Πέιν (σ.σ.: βραβευμένος με δύο Οσκαρ Ελληνοαμερικανός σκηνοθέτης) όπου έκανα την πρακτική μου. Οταν πήρα το πτυχίο μου, η πρώτη μου δουλειά ήταν βοηθός του CEO και Chairman της 20th Century Fox. Εκεί έκανα τα πάντα, ήμουν η σκιά του, κρατούσα σημειώσεις ακόμα και από τις συνομιλίες του στα τηλέφωνα. Σε εκείνα τα τέσσερα χρόνια πέρασαν άπειρα σενάρια από τα χέρια μου, όπως τα «Deadpool» και «Η Ζωή του Πι». Κοντά του έμαθα πάρα πολλά. Να είμαι πάντα συνεπής, να μην καθυστερώ ποτέ, να μην κάνω λάθη και όταν κάνω, να αναλαμβάνω την ευθύνη. Οταν ένιωσα ότι έκλεισε ο κύκλος μου εκεί, θέλησα να ασχοληθώ με το πιο δημιουργικό κομμάτι της δουλειάς μου, τις παραγωγές.

G.: Τι μάθατε στο Χόλιγουντ για τη βιομηχανία του κινηματογράφου;
Δ.Π.: Οτι είναι μπίζνες. Οτι όσο σπουδαίο ή δημιουργικό κι αν είναι αυτό που σκέφτηκες, σημασία έχει πόσες θέσεις θα γεμίσεις στο σινεμά. Από τότε, ό,τι γράφω στοχεύει στο να καθηλώνει. Δεν έχω το ψώνιο να κάνω τέχνη. Θέλω να βλέπει όσος περισσότερος κόσμος γίνεται αυτά που γράφω.

G.: Πώς ήταν η ζωή στο Λος Αντζελες;
Δ.Π.: Είχε δυσκολίες γιατί ήταν πολύ διαφορετικά από την Ελλάδα, αλλά αυτό με έκανε να γνωρίσω και να δεθώ με καινούριους ανθρώπους που έγιναν σαν οικογένειά μου. Εχω περάσει εκεί το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής μου και έχω ζήσει ωραία. Την αγαπάω πολύ την Αμερική, πίστευα ότι θα έμενα εκεί για πάντα. Ομως τώρα με τον Τραμπ έχουν αλλάξει τα πράγματα και γι’ αυτό έφυγα. Το Λος Αντζελες είναι εμπόλεμη ζώνη με στρατό στους δρόμους. Ανά πάσα στιγμή μπορούν να σε συλλάβουν χωρίς κανέναν λόγο, χωρίς καν ένταλμα σύλληψης. Επικρατεί ένα καθεστώς τρόμου, οπότε καλύτερα εδώ με την οικογένειά μου.

G.: Γιατί σας αρέσει η δουλειά που κάνετε;
Δ.Π.: Επειδή μου δίνει τη δυνατότητα να καταπιάνομαι διαρκώς με ένα διαφορετικό αντικείμενο και να μελετάω τους ανθρώπους. Είναι κάθε φορά μία μικρή ψυχανάλυση για κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά. Επίσης στα γυρίσματα είναι οριακές οι καταστάσεις. Βρίσκεσαι ξαφνικά παντρεμένος με 30 ή 40 άτομα και πρέπει να περνάς μαζί τους 12 ώρες την ημέρα. Αυτή η διαρκής ένταση εμένα μου δίνει ζωή. Ακόμη πιο αγαπημένο μου κομμάτι είναι το post production, εκεί όπου μετά το μοντάζ βλέπεις το πρότζεκτ να παίρνει την τελική μορφή του. Λες «κοίτα να δεις, τόσα χρόνια, τόση προσπάθεια, τόσοι καβγάδες, ακόμα και το έλκος που απέκτησα, τελικά άξιζαν τον κόπο».