Όσκαρ 2025: Οι πολυσυζητημένοι ηθοποιοί των φετινών βραβείων μιλούν για τους ρόλους που τους έφεραν στην τελική πεντάδα

Η φετινή οσκαρική κούρσα θα μπορούσε να είναι μια ταινία από μόνη της, καθώς τα έχει όλα: σκάνδαλα που δυναμιτίζουν πανάκριβες καμπάνιες, όπως το τουιτερικό δράμα της «Emilia Pérez», συγκινητικά comebacks από σταρ που θεωρούνταν ξεχασμένοι, όπως η Ντέμι Μουρ, που επιτέλους αναγνωρίζεται και καλλιτεχνικά, απίστευτες ανατροπές στις τελετές-προπομπούς, όπως η ξαφνική επικράτηση του «Anora», και όλα αυτά στη σκιά μιας τραγωδίας, λίγες εβδομάδες μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές που άλλαξαν για πάντα την πόλη του Λος Αντζελες.

Πάνω απ’ όλα, όμως, η οσκαρική σεζόν του 2025 διαθέτει αξέχαστες ερμηνείες, όπως η παρεξηγημένη πράσινη μάγισσα της Σίνθια Ερίβο στο μιούζικαλ-μπλοκμπάστερ «Wicked», ο νεαρός Μπομπ Ντίλαν του Τιμοτέ Σαλαμέ, που τάραξε τα νερά της φολκ στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του ’60 στο «A Complete Unknown», η star-making εμφάνιση της ανερχόμενης Μάικι Μάντισον ως στριπτιζέζ που κυνηγά μια καλύτερη ζωή στο πλευρό ενός πλούσιου Ρώσου στο «Anora», η καλόγρια της θρυλικής Ιζαμπέλα Ροσελίνι που καθορίζει την εκλογή του νέου Πάπα από τα παρασκήνια του Βατικανού στο «Κονκλάβιο», η Ουγγαρέζα επιζήσασα του Ολοκαυτώματος Φελίσιτι Τζόουνς, που επιχειρεί να φτιάξει μια καλύτερη ζωή για εκείνη και τον αρχιτέκτονα σύζυγό της στην Αμερική στο «The Brutalist», o σκληρός εκατομμυριούχος χρηματοδότης του Γκάι Πιρς στην ίδια ταινία και, τέλος, ο νευρωτικός, ευαίσθητος Αμερικανός του Κίραν Κάλκιν, που κάνει περιοδεία μνήμης στην Πολωνία για να βρει το σπίτι της Εβραίας γιαγιάς του στο «Αληθινός πόνος». Με δικά τους λόγια, αυτοί οι υποψήφιοι για τα Οσκαρ ερμηνείας και στις τέσσερις βασικές κατηγορίες αποκαλύπτουν πώς δημιούργησαν μερικές από τις πιο αξιοσημείωτες στιγμές στη μεγάλη οθόνη φέτος.

Σίνθια Ερίβο
Υποψήφια για Οσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου: Wicked

«Η αποδοχή, η ενσυναίσθηση και η επαφή είναι απαραίτητες στην εποχή που ζούμε. Το “Wicked” δείχνει πώς η συνεργασία παρά τις διαφορές και η αξία της φιλίας μπορούν να αλλάξουν εμάς και τον κόσμο. Η ιστορία της ταινίας θα μιλήσει σε όποιον πιστεύει ότι είναι παρείσακτος ή πέφτει θύμα διακρίσεων ή νιώθει πως βρίσκεται στο περιθώριο της κοινά αποδεκτής ευρύτερης κοινωνίας. Ως μαύρη queer γυναίκα, ταυτίζομαι με όλα αυτά γιατί έτσι είμαι και το βλέπω καθημερινά. Βρίσκομαι σε μια πολύ πιο προνομιούχα θέση πλέον, αλλά υπάρχουν πράγματα που δεν είναι προσβάσιμα για μένα όπως είναι για κάποιους άλλους ανθρώπους. Πιστεύω ότι ο ρόλος της Ελφάμπα επιτρέπει την εξερεύνηση όλων αυτών των καταστάσεων με έναν ευνόητο τρόπο, έναν τρόπο που δίνει την ευκαιρία σε άτομα που δεν μοιράζονται απαραιτήτως τις ίδιες εμπειρίες να καταλάβουν τη ζημιά και τον πόνο που μπορεί να προκαλέσουν. Ισως τους κάνει να αλλάξουν γνώμη για το πώς πρέπει να συμπεριφέρονται στους άλλους».

Φελίσιτι Τζόουνς
Υποψήφια για Οσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου: The Brutalist

«Για όλους μας υπήρχε μια σημαντική τεχνική πλευρά στη δημιουργία των χαρακτήρων μας, ειδικά όταν πρέπει να μιλάς με μια ξένη προφορά και σε μια άλλη γλώσσα. Χρειάζεται πολλή εξάσκηση και επανάληψη. Ημουν τυχερή με αυτή την ταινία γιατί είχα μιλήσει με τον Μπρέιντι Κόρμπετ (σ.σ.: σκηνοθέτης και σεναριογράφος) δύο χρόνια πριν τελικά τη γυρίσουμε. Ετσι είχα αρκετό χρόνο, όχι απαραίτητα για να μελετάω συνεχώς, αλλά τουλάχιστον για να αφομοιώσω τον χαρακτήρα και να αρχίσω να τον καταλαβαίνω. Προς το τέλος εκείνης της περιόδου, έπιασα την προφορά, τη μελέτησα εντατικά και μετά χαρτογράφησα τη σωματικότητα της Ερζεμπετ. Ηταν συναρπαστικός ο συνδυασμός μιας προσωπικότητας που έχει τέτοια διαίσθηση και τέτοια εκφραστικότητα. Είναι σίγουρα μια γυναίκα που δεν αντέχει τους βλάκες. Υπήρχε, λοιπόν, ταυτόχρονα η διαισθητική της δύναμη με τα διάφορα σωματικά στάδια από τα οποία περνάει. Ως ηθοποιός, είχα τη δυνατότητα να δουλέψω και να τελειοποιήσω πολλά διαφορετικά στοιχεία».

Γκάι Πιρς
Υποψήφιος για Οσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου: The Brutalist

«Με τράβηξαν δύο πράγματα στον χαρακτήρα του Βαν Μπιούρεν: από τη μία έχει αυτή την ακόρεστη αίσθηση απληστίας και την ανάγκη να πετύχει και να έχει στην κατοχή του πράγματα. Ταυτόχρονα, είναι άνθρωπος με γούστο, αναγνωρίζει την καλλιτεχνία και την ομορφιά. Αυτά τα δύο στοιχεία συνδέονται με έναν ενδιαφέροντα τρόπο στην ταινία. Η αναγνώριση του ταλέντου του Λάζλο τροφοδοτεί έναν φθόνο που υποβόσκει για πολύ καιρό και νομίζω ότι προσπαθεί να διαχειριστεί με απληστία και κυριαρχία. Ζει σε έναν φαύλο κύκλο και επιχειρεί να το κρύψει προβάλλοντας ένα ιδιαίτερο είδος αυτοπεποίθησης και παρουσίασης του εαυτού του, θέλοντας να αποτελεί το επίκεντρο της προσοχής και να είναι εκείνος που έχει τον έλεγχο. Η συνάντησή του με τον Λάζλο είναι κάπως σαν δίκοπο μαχαίρι, αφού αναγνωρίζει ξεκάθαρα κάτι αφοπλιστικό στον αρχιτέκτονα, αλλά επίσης αναγνωρίζει και μια ευκαιρία να είναι ευάλωτος. Χάρη και στο τεράστιο ταλέντο του Εϊντριεν Μπρόντι, όλα αυτά έγιναν πραγματικότητα».

Κίραν Κάλκιν
Υποψήφιος για Οσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου: Αληθινός Πόνος

«Φαντάζομαι ότι υπάρχουν ομοιότητες ανάμεσα σε όλους τους χαρακτήρες που έχω υποδυθεί. Μιλάνε πολύ και έχουν την ίδια φωνή και το ίδιο πρόσωπο (γέλια). Στο “Succession” η πρώτη επιλογή που έκανα παίζοντας τον Ρόμαν ήταν να τον προσεγγίσω ως ένα άτομο που δεν αντιμετώπισε ποτέ συνέπειες για τις πράξεις του, επειδή χρησιμοποιούσε τα χρήματά του ή την πειθώ του για να τις αποφύγει. Ο Μπέντζι δεν είναι έτσι. Πρέπει να λέει αυτό που αισθάνεται, αλλά δεν του πάνε και όλα καλά όταν το κάνει. Αν πονάει η κοιλιά του, θα σου το πει και τότε θα γίνει δικό σου πρόβλημα. Εχει προβλήματα, αλλά αγαπάει πολύ τους ανθρώπους και συμπάσχει μαζί τους, θέλει να τους γνωρίσει καλύτερα με έναν ουσιαστικό τρόπο. Επιδιώκει να ζει αυθεντικές στιγμές, σε αντίθεση με τον Ρόμαν που θα μιλούσε μαζί σου για να σε γοητεύσει, αν χρειαζόταν, αλλά θα σκεφτόταν μόνο τι έχει να κερδίσει από σένα».

Μάικι Μάντισον
Υποψήφια για Οσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου: Anora

«Η Ανι ήταν ένας χαρακτήρας που με ενδιέφερε πάρα πολύ να γνωρίσω και να καταλάβω. Είναι τόσο εξ ολοκλήρου διαφορετική από μένα, κι έτσι έπρεπε να αρχίσω να έρχομαι πιο κοντά της και να μαθαίνω όσο περισσότερα μπορούσα για εκείνη. Ηταν μια πολύ σημαντική εμπειρία. Γνώρισα και κατάλαβα την κοινότητα της σεξεργασίας, γεγονός που αποτέλεσε καίριο κομμάτι της προετοιμασίας μου. Μίλησα με φοβερές συμβούλους που με βοήθησαν να δώσω πολλή ειλικρίνεια και ζωή στην Ανι ως άτομο. Διασκέδασα με τη μεταμόρφωσή μου, που ξεκίνησε από το να φοράω τις πλατφόρμες της. Ποτέ δεν είχα φτάσει στο σημείο να πρέπει να κάνω τόσο έντονη σωματική προετοιμασία και προπόνηση ώστε να μπορώ να χορεύω όσο πιο ρεαλιστικά γίνεται, όσο πιο κοντά σε αυτό που κάνουν οι συγκεκριμένες χορεύτριες. Θα έλεγα ότι η σωματικότητα του ρόλου ήταν ενδιαφέρουσα και ήταν ένα από τα πολλά μαθήματα που πήρα από τη δημιουργία αυτής της ταινίας».

Ιζαμπέλα Ροσελίνι
Υποψήφια για Οσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου: Κονκλάβιο

«Ο χαρακτήρας της αδελφής Αγκνες είναι γραμμένος ως βουβός, επειδή στην Καθολική Εκκλησία οι γυναίκες έχουν έναν δουλοπρεπή ρόλο. Το σενάριο γράφτηκε με τρόπο που να δηλώνει ότι η αδελφή Αγκνες είναι παρούσα, αλλά δεν μιλάει. Ταυτόχρονα, εμπνέει σεβασμό και κατέχει κι εκείνη δύναμη. Πήγα σε σχολείο καλογριών και ήξερα ότι, παρά τη σιωπηλή τους φύση, είχαν μεγάλη εξουσία. Είναι γυναίκες που επέλεξαν αυτή τη ζωή. Επέλεξαν το δικό τους πεπρωμένο. Για εκείνες ήταν ένα κάλεσμα. Τα γνώριζα όλα αυτά, επειδή μεγάλωσα στη Ρώμη και πήγαινα στην εκκλησία. Παρόλο, λοιπόν, που οι καλόγριες έχουν περιορισμένο ρόλο, δεν ήμουν αναγκασμένη να παίξω την αδελφή Αγκνες ως κάποια που έχει κατεβασμένο κεφάλι. Μπορούσα να την υποδυθώ ως δυναμική, αν και λιγομίλητη. Οταν έχεις έναν μικρότερο σε διάρκεια ρόλο, δεν έχεις τη δυνατότητα να δημιουργήσεις έναν λεπτομερή χαρακτήρα. Επρεπε να είμαι πάρα πολύ ακριβής σε αυτή την ενσάρκωση».

Τιμοτέ Σαλαμέ
Υποψήφιος για Οσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου A Complete: Unknown

«Σε όλες τις ταινίες, το μυαλό σου ξέρει ότι παίζεις έναν ρόλο, το ίδιο και το κοινό, αλλά το σώμα σου δεν το γνωρίζει απαραιτήτως. Και έτσι βιώνεις την ίδια εμπειρία με τον χαρακτήρα που υποδύεσαι. Οταν γυρίσαμε τη σκηνή στο Φεστιβάλ του Νιούπορτ το 1965, η ανταπόκριση του κοινού που παρακολουθούσε έμοιαζε σαν ηλεκτρική αντίδραση. Δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό -ή, σε αυτή την περίπτωση, τον καλύτερο εαυτό του Μπομπ Ντίλαν, με τα τραγούδια του από το άλμπουμ “Highway 61 Revisited”- και προσωπικά βίωσα αυτή την αποδοχή από τους θεατές. Ηταν μια απίστευτη εμπειρία και τεράστια τιμή να ζωντανεύεις ξανά κάτι που συνέβη το 1965. Απαιτούσε λεπτομερή, προσεκτική δουλειά. Για μένα, η πιο συγκινητική στιγμή ήρθε ακριβώς όταν τελείωσαν τα γυρίσματα και επέστρεφα σπίτι με το αυτοκίνητο. Τότε συνειδητοποίησα το μέγεθος της προσπάθειας που είχα κάνει. Είχα και μια μελαγχολία που αυτός ο ρόλος, στο πετσί του οποίου ζούσα για πέντε χρόνια, είχε τελειώσει».