Πώς πέρασες τον τελευταίο χρόνο στην Αμερική, από την στιγμή που μπήκε ο κορωνοϊός στις ζωές μας; Το 2020, στην πρώτη καραντίνα, πέρασα όλο το διάστημα σπίτι μαζί με την οικογένειά μου, όπως φυσικά κι όλος ο κόσμος. Δεν κρύβω ότι ήμουν αρκετά ανήσυχη για το τι θα γίνει αν αρρωστήσει κάποιος από εμάς. Κυρίως φοβόμουν για τους δίδυμους γιους μου γιατί ο Νίκος έχει άσθμα ενώ ο Δημήτρης έχει διαγνωστεί – και το παρακολουθούμε προσεκτικά- με μία αυτοάνοση πάθηση, τη μυασθένεια Gravis (MG), που χαρακτηρίζεται από αδυναμία πολλαπλών βαθμών των σκελετικών μυών του σώματος.
Θυμάμαι ότι ζήσαμε με τον Γιώργο κάποιες δύσκολες ημέρες, αγχωμένοι με την άγνοια που επικρατούσε γύρω από τον κορωνοϊό και ήμασταν κυριολεκτικά κολλημένοι στην τηλεόραση όλη την ώρα. Πρέπει να ομολογήσω ότι ο εγκλεισμός στο σπίτι με τα παιδιά ήταν μία πίστα γεμάτη προκλήσεις και τρέλα.
Γι’ αυτό και πέρυσι το καλοκαίρι που δεν ήρθαμε στην Ελλάδα, νοικιάσαμε ένα μεγάλο τροχόσπιτο και ναι μεν ήμασταν πάλι οι πέντε μας, αλλά νιώσαμε καλύτερα γιατί αλλάξαμε παραστάσεις κι είδαμε από κοντά μέρη της Αμερικής τα οποία υπό άλλες συνθήκες, ενδεχομένως να μην γνωρίζαμε.
Μεταξύ άλλων, στο road trip που κάναμε επισκεφθήκαμε το Ουαϊόμινγκ, το Κολοράντο, το Κάνσας, την Αριζόνα, το Τενεσί και άλλα πανέμορφα, καταπράσινα μέρη. Ήταν πραγματικά ένα ωραίο ταξίδι που ωφέλησε την οικογένειά μας, ιδιαίτερα η καθημερινή στενή επαφή με τη φύση.
Ο διακεκριμένος επιστήμονας φωτίζει τα κρυμμένα μυστικά του διαστήματος, εξηγεί γιατί είναι απίθανο να είμαστε μόνοι στο σύμπαν, θεωρεί ότι η εποίκηση του Αρη δεν είναι ένα βιώσιμο πρότζεκτ και επισημαίνει την αποστολή που έχουμε ως ανθρωπότητα στον πλανήτη Γη.
Με απόλυτη επιτυχία και με μετρήσιμα αποτελέσματα, που αποδεικνύουν ότι η συνεργασία ιδιωτικού - δημόσιου τομέα μπορεί να κάνει τη μεγάλη διαφορά, ολοκληρώθηκαν τα έργα βιώσιμης διαχείρισης νερού στο Δήμο Τανάγρας, κατά τη δεύτερη φάση του προγράμματος Zero Drop Mornos.