Ποικίλες αντιδράσεις έχει προκαλέσει στη Κύπρο, άρθρο του Ανδρέα Κιρκίνη, που αναφέρεται στην ομοφυλοφιλία στον Κυπριακό Στρατό (Εθνική Φρουρά), όπως τη βίωσε ο ίδιος όταν υπηρετούσε τη θητεία του.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Dazed and Confused» και μεταφράστηκε από την Μαρία Παππά για τη LIFO.
Ολόκληρο το άρθρο:
«Είμαι Κύπριος. Οι περισσότεροι από σας ξέρετε μερικά πράγματα για την Κύπρο: έχει την Αγία Νάπα (#ladsontour), το χαλούμι και κάνει ζέστη. Θυμάμαι με μιζέρια να παρατηρώ την τελετή αποφοίτησης από το σχολείο που γίνεται για τους τελειόφοιτους κάθε χρόνο: αγόρια τρέχουν με μηχανάκια, γιουχάρουν και ουρλιάζουν, ρίχνουν αφρό ξυρίσματος ο ένας στον άλλον και γιορτάζουν έτσι τον θάνατο των πιο ανέμελων χρόνων τους.
Δεν μπορούσα γιορτάσω. Η δαμόκλειος σπάθη κρεμόταν πάνω από το κεφάλι μου – η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία. Για 25 μήνες για να είμαι ακριβής. Η στρατιωτική θητεία είναι απομεινάρι της Τουρκικής εισβολής του 1974. Ο πόλεμος ήταν τραγικός αλλά το να παρουσιάζεσαι το στρατό σήμερα γίνεται μόνο για να διαιωνίζεται μια διαμάχη η οποία δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ ξανά. Υπάρχουν πολλοί Κύπριοι επιχειρηματίες που προωθούν έναν αβάσιμο εθνικισμό προκειμένου να συνεχίσουν να πουλούν στρατιωτικές στολές κακής ποιότητας και ταχινόπιτες.
Έχουν περάσει 10 χρόνια από τότε που τελείωσα την θητεία μου και μέχρι τώρα δεν έχω γράψει τίποτα σχετικά με αυτή. Η πρώτη εβδομάδα ήταν κάπως θολή. Έφτασα στο στρατόπεδο, το στομάχι μου ένας σφιχτός κόμπος και παντού τριγύρω μου μια θάλασσα από ξυρισμένα κεφάλια. Ήταν 7 η ώρα το πρωί και ο ήλιος ήδη με έκαιγε καθώς έβλεπα τις Κύπριες μάνες να αποχαιρετούν τους γιους τους.
Οτιδήποτε μου συνέβη αφότου πέρασα την πύλη, μου θύμιζε αυτή την παροιμία: «Η λογική τελειώνει εκεί που αρχίζει ο στρατός». Δεν ήμουν όμως προετοιμασμένος για το βουνό από σκατά πάνω στο οποίο είχε χτιστεί η Εθνοφρουρά.
Υποθέτω ότι θα πρέπει να εξηγήσω γιατί δεν απέφυγα τη θητεία δεδομένου ότι υπάρχουν άφθονοι τρόποι για να πάρεις απαλλαγή: η μη-ετεροφυλοφιλία, οι αλλεργίες, η οπλοφοβία, η αντίρρηση συνείδησης. Ήμουν όμως πολύ απασχολημένος στο να καταπνίγω την διαφορετικότητα μου και επίσης ήθελα να γίνω δόκιμος: ένας στρατιωτικός που μένει μόνο μέσα για λίγες μέρες και διατάζει τα άτομα γύρω του – ιδανικό σενάριο για την τεμπελιά μου και τις τάσεις μεγαλομανίας μου.
Στην αρχή, μας έδωσαν άβολες στολές, λάθος νούμερο μπότες και απαρχαιωμένο εξοπλισμό. Στην ιατρική εξέταση, μας έγδυσαν και μας στοίβαξαν σε ένα δωμάτιο που έμοιαζε σαν μια περίεργη σεκάνς από το Σαλό, καθώς ξένοι μας άγγιζαν, μας ζύγιζαν και μας έσπρωχναν.
Ως αγύμναστος και καταπιεσμένος έφηβος, πάλευα με συναισθήματα ντροπής και λαγνείας. Προσπαθούσα να κρύψω το δικό μου σώμα ενώ κρυφά γλυκοκοίταζα κάθε ωραίο άντρα δίπλα μου. Και μετά το φως στο βάθος του τούνελ εξαφανίστηκε. Έκανα ένα τεστ για αχρωματοψία και απέτυχα. Δεν μπορούσα να γίνω δόκιμος. Αυτό ήταν– ήμουν παγιδευμένος. Αιχμάλωτος σε ένα κλουβί για δύο χρόνια.
Μεγαλώνοντας σαν γκέι είναι εύκολο σε ορισμένα μέρη στον κόσμο, αλλά σχεδόν καθόλου σε μια κατ’ όνομα πουριτανική, ορθόδοξη χριστιανική χώρα. Την χαρακτηρίζω κατ’ όνομα επειδή όπως άλλες ψευδοθεοσεβούμενες χώρες στον κόσμο, η Κύπρος έχει μια εξαιρετικά ζωντανή και πολυπληθή γκέι σκηνή. Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει τεράστια βήματα: οργανώθηκε το πρώτο Pride και οι Κύπριοι έχουν αποκτήσει γενικά περισσότερο αποδοχή.
Παρόλα αυτά, πριν από μια δεκαετία, αυτός ο κόσμος ήταν κάτι εντελώς ξένο για μένα. Η άρνηση μου οφειλόταν σε ένα μακρύ κατάλογο από δικαιολογίες. Στην αρχή, συνήθιζα να λέω στον εαυτό μου ότι απλά «εκτιμούσα την αισθητική της ανδρικής μορφής». Αυτή ήταν η σκέψη μου, επί λέξει. Μετά ακολουθούσε η κλασσική δικαιολογία «απλά πειραματίζομαι». Την εποχή που παρουσιάστηκα, στα 18 μου, είχα καταλήξει στο «ίσως αμφιφυλόφιλος». Ήμουν ακόμη ένας κακομοίρης παρθένος και με τους άντρες και με τις γυναίκες. Η απειρία μου σε συνδυασμό με τον εγκλεισμό μου πλάι σε πανέμορφους άντρες με ορμονική υπερδιέγερση, δημιούργησαν ένα εκρηκτικό μείγμα.
Ο μήνας της εκπαίδευσης μας ήταν κάθε άλλο παρά βαρετός, αλλά μαζί ήρθαν και τα προβλήματα. Ένας τύπος με κοπάνησε επειδή διάβαζα. «Ξέρεις ότι δεν θα μάθεις τίποτα από τα βιβλία», είπε καθώς η παλάμη του ενώθηκε με την πλάτη μου. Ένας στρατιώτης έγραψε το όνομα του χωριού του στον τοίχο της τουαλέτας. Με κόπρανα.
Θυμάμαι ότι σκεφτόμουν για αρκετό καιρό τον τρόπο και τις πιθανότητες που θα είχα για να εξερευνήσω την σεξουαλικότητα μου σε ένα περιβάλλον που ήταν μεν πολύ ευνοϊκό για την ομοφυλοφιλία, αλλά και ταυτόχρονα επικίνδυνα ομοφοβικό. Οι μύθοι δεν ήταν αβάσιμοι για τους έφηβους στρατιώτες που αυνανίζονται απροκάλυπτα και χωρίς κανένα ενδοιασμό.
Θυμάμαι που τριγυρνούσα στα κρυφά στους κοιτώνες, καυλωμένος και στην τσίτα, και παρατηρούσα όμορφους άντρες με τα πέη τους έξω, να αυνανίζονται στα κρεβάτια σαν να μην υπήρχε κανείς στο δωμάτιο.
Μια φορά σε μια προσπάθεια να πιάσω παρέες, έγινα φίλος με έναν πανέμορφο, μυώδη και αδιαμφισβήτητα στρέιτ άντρα κατά την διάρκεια της εκπαίδευσης. Αποφάσισα να του κάνω μια φάρσα στο ντους. Έκλεψα την πετσέτα του για να δω τι θα κάνει. Η πλάκα απέφερε καρπούς και άρχισε να με κυνηγάει γυμνός, το οποίο όπως καταλαβαίνετε με έκανε να χαρώ. Αυτό ήταν το αποκορύφωμα των σεξουαλικών μου διερευνήσεων στο στρατό.
Και έπρεπε να είμαι προσεκτικός. Ιστορίες για ομοφυλόφιλους ήταν σπάνιες αλλά γεμάτες χολή και προκατάληψη. Δύο τύποι βρέθηκαν να αυνανίζονται από έναν άλλο στρατιώτη εν ώρα υπηρεσίας. Τα νέα εξαπλώθηκαν σε όλο το στρατόπεδο και τελικά οι δυο τους ζήτησαν απαλλαγή εξαιτίας των παρενοχλήσεων, της κακοποίησης και των κουτσομπολιών που οδήγησαν στο να ασκηθεί σωματική βία εναντίον τους.
Υπήρχαν επίσης διάφορες φήμες: κοινωνικοί παρίες, συνήθως μοναχικοί μεσήλικες άντρες που υποτίθεται τηλεφωνούσαν στο τηλεφωνικό κέντρο του στρατοπέδου για να ζητήσουν από στρατιώτες σε υπηρεσία αν ήθελαν να πεταχτούν μέχρι την πύλη στις 2 μετά τα μεσάνυχτα για μια γρήγορη πίπα ή πήδημα μέσα από την περίφραξη. Ένας από αυτούς τους αστικούς μύθους τελικά ήταν αλήθεια. Μου έκανε και μένα πρόταση μια από αυτές τις σκοτεινές φιγούρες. Ευγενικά τον απέρριψα, δεν ήμουν ο ιδανικός για ραντεβού στα τυφλά.
Οι Κύπριοι άντρες είναι φοβεροί στο να διαχωρίζουν την σεξουαλική πράξη με έναν άλλον άντρα από την ομοφυλοφιλική συμπεριφορά. «Μια τρύπα είναι μια τρύπα», ένας φίλος που πήδηξε έναν φίλο του μου είπε μια φορά. «Ήταν απλά από ανάγκη – υπήρχε στέγνια, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ; Δεν έχει σημασία αν δεν βγαίνεις σε ραντεβού». Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω αν αυτό ήταν πολύ προοδευτικό ή όχι.
Βρισκόμουν λοιπόν εδώ, σε ένα περίεργο σεξουαλικά φορτισμένο, απομονωμένο και πολύ αρρενωπό περιβάλλον που επέτρεπε και δαιμονοποιούσε εξίσου τις ομοφυλοφιλικές φαντασιώσεις. Έχω πολλές αναμνήσεις από αυτοαποκαλούμενους στρέιτ άντρες να αγκαλιάζονται, να φιλιούνται, να μοιράζονται ακόμη και ένα κρεβάτι και μερικές στιγμές αργότερα να αρχίζουν να μιλάνε «γι’ αυτές τις αδερφές».
Παρέτειναν, αυτά τα δύο χρόνια, την άρνηση μου να δεχτώ τη σεξουαλικότητά μου για περισσότερο από όσο θα 'πρεπε; Σίγουρα. Ήμουν σε ένα περιβάλλον που ήταν τέλειο για μένα ώστε να εξερευνήσω θεωρητικά την σεξουαλικότητα μου. Τι θα ήταν πιο ιδανικό από το να είσαι κλειδωμένος στο ίδιο δωμάτιο με ένα σωρό καυλωμένους, έφηβους; Τις περισσότερες φορές όμως ήταν σαν την τιμωρία του Ταντάλου: φρούτα που γίνονται σκόνη και μια πηγή που ξεραίνεται την στιγμή που πας να πιεις. «Τιμωρία» επειδή είχα τα απομεινάρια της ορθόδοξης χριστιανικής ενοχής μέσα μου, κι ας είχα αφήσει αυτό τον κόσμο πίσω μου εδώ και καιρό.
Στο πνεύμα όμως της ισορροπίας και της πλήρους ειλικρίνειας, οφείλω να ομολογήσω ότι οι εμπειρίες μου με μετέτρεψαν σε ένα μαχητικό και άτεγκτο γκέι. Τώρα αρνούμαι κάθετα να κάνω πίσω σε οτιδήποτε κι αυτό οφείλεται και στο σπίτι μου που απορρίπτει συνέχεια την ταυτότητά μου. Έχω χλευαστεί από ομοφοβικούς στους δρόμους του Λονδίνου και το μόνο που ένιωσα ήταν δικαιολογημένος θυμός, όχι φόβος ή άγχος. Και τους χλεύασα με την σειρά μου. Έβρισα και μπλέχτηκα σε καυγάδες. Ακριβώς όπως ο στρατός μου δίδασκε ότι πρέπει να κάνω».
