Μεγάλη Εβδομάδα στα Μοναστήρια της Ελλάδας: Στην Μονή Θεοτόκου Καλλίπετρας που πλήρωσε με αίμα την επανάσταση του '21 και τον Μακεδονικό Αγώνα

Μόλις 15 χλμ νοτιοανατολικά της Βέροιας, σε μια καλλίμορφη περιοχή όπου συναντώνται το Βέρμιο με τα Πιέρια Όρη, βρίσκεται η Ιερά Μονή Θεοτόκου Καλλίπετρας.

Η ονομασία «Καλλίπετρα», δηλαδή όμορφη πέτρα, προέρχεται από τον βράχινο όγκο που την σκιάζει τη Μονή. Αποτελεί ένα από τα πιο παλιά μοναστήρια της Σκήτης Βεροίας, μιας περιοχής που έχει παράδοση στο μοναχισμό. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι στην ακμή της, είχε φτάσει τις 50 Μονές στις οποίες διαβίωναν 2.500 μοναχοί.

Όσον αφορά στην Ιερά Μονή Θεοτόκου Καλλίπτερας, χρονολογείται πίσω στο 12ο αιώνα, με παλαιότερη πληροφορία ύπαρξης προ του 1100 μ.Χ. Μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα το μοναστήρι είχε γνωρίσει μεγάλη άνθιση. Είναι ενδεικτικό πως εκείνη την περίοδο, βίωναν εκεί 46 μοναχοί.

Οι περιπέτειες τις οποίες έχει περάσει η ανδρική μονή δεν είναι λίγες. Για παράδειγμα, το 1822 καταστράφηκε ολοσχερώς και κατά την καταστροφή εκείνη εκτελέστηκαν δια αποκεφαλισμού οι μοναχοί. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα, και συγκεκριμένα το 1907, λόγω του ότι το μοναστήρι βοηθούσε την ελληνική πλευρά - φιλοξενούνταν τα ελληνικά αντάρτικα σώματα στη Μονή και περιθάλπτονταν οι τραυματίες - , εκτελέσθηκε ο προηγούμενος της Μονής παπα-Σταύρος και ο συνοδός του, καθώς και ο Ηγούμενος Ιγνάτιος με τον συνοδό του δια διαμελισμού.

Λίγα χρόνια αργότερα, το 1941, ένας βοσκός έκαψε τα σημαντικής αξίας διασωθέντα κτίρια και την εκκλησία. Διασώθηκαν μόνο το οστεοφυλάκιο με λείψανα 120 μοναχών. Χάριν στους κατοίκους, όμως της γύρω περιοχής, η μονή ξαναχτίζεται.


Ανακαινίστηκε σχετικά πρόσφατα και λειτουργεί. Ζουν εκεί τρεις μοναχοί, δέχεται καθημερινά προσκυνητές από την Ανατολή έως τη Δύση του ηλίου, διατηρώντας πάντα την πνευματική της κληρονομιά, έτσι ώστε να αποτελεί ένα ζωντανό κέντρο πίστης και φιλοξενίας προσκυνητών.

Μιλώντας στο Πρώτο Θέμα ο ηγούμενος της Μονής Καλλίπετρας, Αρχιμανδρίτης Παλαμάς, αφηγείται πώς επέλεξε να γίνει μοναχός, έχοντας ήδη σπουδάσει Πληροφορική στη χώρα μας και ολοκληρώνοντας τις μεταπτυχιακές σπουδές του στην Αγγλία: «σαν ένας άνθρωπος της εποχής μου είχα χορτάσει από το κοσμικό φρόνημα, από τη ζωή που ζουν οι άνθρωποι έξω και έβλεπα ότι αυτό το πράγμα δεν γεμίζει, δεν σε ικανοποιεί. Μπορεί προσωρινά να αισθάνεσαι όμορφα, αλλά μετά από λίγο νιώθεις ένα κενό και μια πλήξη στον κόσμο. Ποτέ, μα ποτέ κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να κορέσει την επιθυμία του για να ζήσει κάτι πιο όμορφο. Ενώ στον μοναχισμό ο άνθρωπος προσπαθεί να επικοινωνήσει με το θείο, με το Θεό».

Μάλιστα, ο ίδιος έχοντας αφιερώσει τη ζωή του στην αναζωογόνηση της Μονής, εξηγεί πως «Ο μοναχός προσπαθεί να έχει μια συνεχή επαφή με το Θεό και γι’ αυτό αποφεύγει τις πολλές εξωτερικές εργασίες. Προσπαθεί να είναι ο νους του συγκεντρωμένος, Προσπαθεί να μένει μέσα στο μοναστήρι. Παρόλα αυτά δεν είμαστε απόκοσμοι».

Με τους πιστούς να συρρέουν στις εκκλησίες και τα μοναστήρια σήμερα, Μεγάλη Τρίτη, για την παραβολή των Δέκα Παρθένων την οποία επέλεξε ο Ιησούς να πει στους μαθητές του καθώς ανέβαιναν στα Ιεροσόλυμα, για να διδάξει την ελεημοσύνη αλλά και την ετοιμότητα που απαιτείται ώστε να μην μας προλάβει ο θάνατος, αλλά και να ακούσουν το τροπάριο της Κασσιανής, ο Καθηγητής Γενικής Εκκλησιαστικής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Ιωάννης Παναγιωτόπουλος, σημειώνει τα ακόλουθα σχετικά με τον ασκητισμό: «Ο μοναχικός βίος είναι η γρήγορη οδός. Η βασιλεία των ουρανών βιάζεται, δηλαδή απαιτεί έναν ιδιαίτερο μόχθο. Και αυτή η κάθαρση, που ο μοναχικός βίος οδηγεί τους ανθρώπους, είναι μια ταχύτερη διαδρομή, πολύ πιο δύσκολη από τη ζωή τη δική μας που είμαστε κοσμικοί. Και οδηγεί πολύ πιο γρήγορα στον φωτισμό. Και κάποιους τους οδηγεί στην πραγματικότητα της θέωσης».