Η κυρία Μερόπη Παπαδοπούλου – συνάδελφος, φίλη και γειτόνισσα- είναι η συγγραφέας ενός βιβλίου που στα σπλάχνα του κρύβει τις μνήμες του τόπου μαζί με αρώματα και γεύσεις
Κώστας Τσαούσης
Κάθε πρωί ανοίγοντας τα παράθυρα του υπνοδωματίου μου αφήνω το βλέμμα μου να περάσει πάνω τα αμπέλακια (τα περισσότερα φιλοξενούν πλέον κηπευτικά εποχής) και να καταλήξει ανάμεσα στα ψηλά κυπαρίσσια της Αγίας Μαρίνας με ένα κλασσικό ερώτημα : «Είναι εδώ η Μερόπη;». Η Μερόπη – συνάδελφος και φίλη- είναι η γειτόνισσα στην αγαπημένη της «μικρή Τοσκάνη» του Ληλαντίου Πεδίου. Εκείνη την βάπτισε έτσι και το βαφτιστήρι της δηλαδή τον τόπο μας (τα Αμπέλια - λίγα χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο της Χαλκίδας) τον υπερασπίζεται με πάθος ανά πάσα στιγμή και πάσα κατεύθυνση.
Αλλά, η Μερόπη – η κυρία Μερόπη Παπαδοπούλου, διευθύντρια του περιοδικού «Οινοχόος» της «Καθημερινής»- έχει και μια αγάπη. Κάπου εκεί στο Αιγαίο, στις Κυκλάδες. Την Σαντορίνη της, με τα κρασιά και τις γεύσεις της. Από εκείνη έμαθα και τα κρασιά του Χαρίδημου Χατζιδάκη (που βιάστηκε να φύγει σε άλλες πολιτείες…) αλλά και τις λιχουδιές του Γιώργου Χατζηγιαννάκη που δίδαξε με το παράδειγμα του ότι η γαστρονομία και ο τουρισμός πάνε μαζί, χέρι χέρι.
Πρόσφατα, η Μερόπη έβαλε την υπογραφή της σε μια έκδοση που μπορεί να φιγουράρει άνετα σε ένα coffee table αλλά κρύβει μέσα της ένα ολόκληρο θησαυρό γνώσεων, παράδοσης και πολιτισμού. «ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ, ΜΕ ΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΣΤΟ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ», ένα βιβλίο σε σχήμα 25 x 23 εκ. και με 200 σελίδες (εκδόσεις Μίλητος). Ένα θησαυρό σε μια χάρτινη δεξαμενή – ένα θησαυρό περιεχομένου για αξιοποίηση. Ιστορία και Πολιτισμός του νησιού, ο Αμπελώνας, οι Κάναβες, οι Ποικιλίες (το Αθήρι, το Ασύρτικο, η Μαντηλαριά, το Μαυροτράγανο, το Αηδάνι κα), η αιώνια γλύκα του Βισάντο, τα Οινοποιεία και οι Οινοποιοί και τέλος, το σαντορινιό τραπέζι με τις ανεπανάληπτες γεύσεις.
Εν τέλει, ένα πληθωρικό βιβλίο που με αφορμή το κρασί βρίσκει την ευκαιρία να ξεδιπλώσει ένα ανεπανάληπτο storytelling.
Αντιγράφω εδώ την Πρόποση της Μερόπης αντί Προλόγου: «Ανοίγω μια φιάλη δροσερή Σαντορίνη, γεμίζω το ποτήρι μου με το εκλεκτό κρασί και σας καλωσορίζω στις σελίδες αυτού του βιβλίου.
Δεν είμαι οινολόγος, αρχαιολόγος, συγγραφέας… απλώς μια ταξιδιώτισσα της ζωής που «πολλών δ’ ανθρώπων ίδεν άστεα και νόον έγνω»… γεμίζοντας τον ταξιδιωτικό μου σάκο, αποθησαυρίζοντας εμπειρίες.
Ανάμεσά τους οι πιο έντονες μνήμες τόπων με τα αρώματα και τις γεύσεις τους. Και μέσα σ’ αυτές την πρωτοκαθεδρία έχει ένα νησί που αγάπησα πολύ και μου το ανταπέδωσε γενναιόδωρα: η Σαντορίνη. Το νησί των μύθων, του μυστηρίου, των θαυμάτων. Το νησί όπου ιστορία, προϊστορία, μυθολογία, θρύλοι και παραδόσεις ζωντανεύουν σε κάθε βήμα του ανήσυχου ταξιδευτή.
Κλείσιμο
Και συμπυκνώνονται στο ρωμαλέο, αφηγηματικό σαντορινιό κρασί, που αποτυπώνει μοναδικά και με ακρίβεια τον τόπο του, διευρύνοντας την έννοια terroir προσθέτοντας σ’ αυτήν παρανομαστές πρωτόγνωρους.
Για να κατανοήσεις το θηραϊκό κρασί και να μπορέσεις να το απολαύσεις έτσι όπως του αξίζει, πρέπει πριν απ’ όλα να ξεκλειδώσεις τους κώδικες του νησιού. Κώδικες δύσκολους και απαιτητικούς που κρύβονται πίσω από τουριστικά στολίδια κι εύκολες εξηγήσεις. Πρέπει να αφήσεις την καλντέρα να σου μιλήσει, το ηφαίστειο να σε τρομάξει, τις τοιχογραφίες από την ανασκαφή στο προϊστορικό Ακρωτήρι να σου αποκαλύψουν με χρώματα πολιτισμούς που χάθηκαν…
Μην απορείτε γιατί χρειάζονται όλα αυτά για να απολαύσεις ένα ποτήρι κρασί…
Το κρασί της Σαντορίνης δεν είναι ένα εύκολο κρασί. Δεν είναι καθημερινό κρασί, δεν είναι κρασί για ηχηρά ανέμελα τσουγκρίσματα και αναίτιες οινοποσίες.[…]».
