Χρ. Ι. Στεφανάδης

Ανεξάρτητα από τις προθέσεις του ποιητή, με την πάροδο του χρόνου η έννοια της χώρας της φαιδράς πορτοκαλέας άλλαξε. Ετσι  σήμερα στη συνείδηση του λαού στη χώρα αυτή που περιγράφει ο ποιητής, μια χώρα ευτυχίας και ευδαιμονίας, όπου η ευλογημένη μεσογειακή φύση δίνει αφειδώς τους πλούσιους καρπούς της στους κατοίκους, οι οποίοι τους απολαμβάνουν σε ένα ονειρικό περιβάλλον, η έννοια της φράσης «η γη της φαιδράς πορτοκαλέας» έχει τελείως διαφορετικό περιεχόμενο.

Αναφέρεται σε μια χώρα με κακή οργάνωση και επομένως με φαιδρή αντιμετώπιση των μικρών ή των μεγάλων προβλημάτων. Μια χώρα όπου η έννοια του συλλογικού συμφέροντος έχει τελείως υποχωρήσει εμπρός στο ατομικό συμφέρον και την ιδιοτέλεια. Μια χώρα όπου η έννοια της συντεχνιακής  συσπείρωσης των πολιτών έχει τελείως στρεβλωθεί. Και αντί να συστρατεύονται οι κοινωνικές ομάδες στη βελτίωση της παραγωγικότητας, εξαντλούν την ενεργητικότητά τους ή ακόμα και την επιθετικότητά τους σε αντιπαραγωγικές και επομένως παράλογες διεκδικήσεις, οι οποίες πολλές φορές επηρεάζουν δυσμενώς άλλες κοινωνικές ομάδες. Κραυγαλέο παράδειγμα οι καταλήψεις δημόσιων ή ιδιωτικών χώρων. Δηλαδή με λίγα λόγια αναφέρεται σε μια χώρα φαιδρή, με την έννοια της έλλειψης σοβαρότητας.

«Η υψηλή πολιτική δεν είναι παρά κοινή λογική που εφαρμόζεται σε μεγάλα πράγματα» Ναπολέων Βοναπάρτης

Ουσιαστικά η εικόνα αυτή της χώρας μας δομήθηκε προοδευτικά μετά τον Πόλεμο.
Στις έξι δεκαετίες που πέρασαν από τότε, η Ελλάδα του αγώνα, του αλβανικού έπους και της Αντίστασης, η Ελλάδα της προσπάθειας, του μόχθου, των αγώνων και της διεθνούς αναγνώρισης, η Ελλάδα που τροφοδότησε άλλες χώρες με πολύτιμο εργατικό και επιστημονικό δυναμικό μετεξελίχθηκε σε μια χώρα που παραπαίει, στενάζει και κλυδωνίζεται. Μια Ελλάδα χωρίς ουσιαστική παραγωγή, με τεράστιο εξωτερικό χρέος και με επαχθή  μνημόνια...

Μια Ελλάδα όπου η αξιοκρατία έχει περίπου εξαφανιστεί, δίνοντας τη θέση της στην αναξιοκρατία και πολλές φορές, ακόμα χειρότερα, στη φαυλοκρατία. Μια Ελλάδα που η κοινωνική συνοχή της δοκιμάζεται. Μια Ελλάδα που η πολιτική ζωή της, καθρέφτης της λαϊκής οργής και αμφιθυμίας, προσπαθεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Μια Ελλάδα όμως που με μια κυβέρνηση συμμαχίας προσπαθεί να σταθεροποιήσει την κοινωνία και τη χώρα, παρά το κυνικά λεγόμενο «πολιτικό κόστος» και αυτό το γεγονός είναι πολύ ελπιδοφόρο. Για να μπορέσουμε να οικοδομήσουμε στο μέλλον μια χώρα, όχι της «φαιδράς πορτοκαλέας», ούτε άλλων φυτών, όπως η «Ελαία» ή στοιχείων της φύσης όπως το «Ποτάμι», που εύχομαι να μην αποδειχθούν φαιδρά, αλλά μια σύγχρονη χώρα, ανταγωνιστική, δημοκρατική, με υψηλής στάθμης Παιδεία, κοινωνική μέριμνα, αξιοκρατία, παραγωγικότητα, Δικαιοσύνη και με αμυντική ισχύ.

Μια Ελλάδα απαλλαγμένη από επίδοξους σωτήρες και μάγους...    
Γιατί η δεύτερη στροφή του ποιήματος του Αγγελου Βλάχου που αναφέραμε στην αρχή για την «Γη της Ελλάδος» αναφέρει:
«Ξεύρεις την γη, ήτις παντού με αίμα εβάφη
Οπου κοιλάδες και βουνά είναι τυράννων τάφοι;
Ω! δεν την αγνοεί κανείς, είναι η γη η Ελληνίς»
Γιατί αυτή κατά τη γνώμη μου είναι και πρέπει να είναι η Ελλάδα!

*Ο Χριστόδουλος Ι. Στεφανάδης είναι καθηγητής
Καρδιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών