Πάνος Λουκάκος

Είναι το Κίνημα Δημοκρατίας του κ. Στέφανου Κασσελάκη. Πριν από το κόμμα Κασσελάκη είχαν προηγηθεί το κόμμα Λαφαζάνη, το κόμμα Βαρουφάκη, το κόμμα Κωνσταντοπούλου και το κόμμα Αχτσιόγλου - Χαρίτση. Και βέβαια, υπάρχουν στη Βουλή οι 21 ανεξάρτητοι βουλευτές, άλλοι αντισυστημικής αριστερής ή ακροδεξιάς προέλευσης, άλλοι προερχόμενοι από τον ΣΥΡΙΖΑ, και ανάμεσά τους και ένας πρώην αρχηγός κόμματος και πρωθυπουργός, ο Αντώνης Σαμαράς.

Στό Κίνημα Δημοκρατίας θεωρούν ότι πολύ σύντομα θα έχουν νέες προσχωρήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ανεξάρτητους και έτσι θα συγκροτήσουν και αυτοί Κοινοβουλευτική Ομάδα με τουλάχιστον 10 βουλευτές. Η παρούσα Βουλή δηλαδή που ξεκίνησε με 8 κόμματα -Νέα Δημοκρατία, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Ελληνική Λύση, ΚΚΕ, Νίκη, Σπαρτιάτες και Πλεύση Ελευθερίας, έχει ήδη 9 με την προσθήκη της Νέας Αριστεράς και φιλοδοξεί να φτάσει τα 10 με το Κίνημα Δημοκρατίας. Αυτή η Βουλή βίωσε επίσης το πρωτοφανές φαινόμενο να εκπίπτει το, βάσει εκλογικού αποτελέσματος, δεύτερο κόμμα -ο ΣΥΡΙΖΑ- από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και να το αντικαθιστά το τρίτο -το ΠΑΣΟΚ- καθώς η ρευστοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ κατέστησε το κόμμα του κ. Ανδρουλάκη δεύτερο σε αριθμό βουλευτών.

Διαμορφώνεται έτσι ένα σύστημα, όπως επιβεβαιώνουν και όλες οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις, βάσει του οποίου στη σημερινή συγκυρία πρώτο κόμμα είναι η Νέα Δημοκρατία με ποσοστά της τάξεως του 30%, δεύτερο το ΠΑΣΟΚ κινούμενο περί το 20% και ακολουθούν όλοι οι υπόλοιποι με μεγαλύτερα ή μικρότερα κυμαινόμενα μονοψήφια ποσοστά. Ετσι, δεν μπορεί να υπάρξουν προβλέψεις ούτε για τις εξελίξεις έως τις εκλογές του 2027, ούτε για τους νέους συσχετισμούς που θα προκύψουν από τις μελλοντικές κάλπες. Προφανώς τα σημερινά δύο πρώτα κόμματα θα είναι οι μόνες δύο σταθερές του επόμενου πολιτικού τοπίου. Από εκεί και πέρα, όμως, «ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή».

Σαμαράς - Τσοβόλας

Τι περίπου μπορεί να φανεί του απρόβλεπτου και χωρίς συγκεκριμένη πολιτική λογική αενάως μετακινούμενου «Λωλοστεφανή» ουδείς γνωρίζει.

Ωστόσο, ορισμένα δείγματα του πρόσφατου παρελθόντος αφήνουν κάποια περιθώρια πρόβλεψης του πλαισίου μέσα στο οποίο συνηθίζει να κινείται:

Στις εκλογές του 1993 η Πολιτική Ανοιξη του κ. Σαμαρά έλαβε 4,88%, αλλά στις επόμενες εκλογές του 1996 συγκέντρωσε μόλις 2,94% και έμεινε μαζί με τον κ. Σαμαρά εκτός Βουλής. Στη συνέχεια διαλύθηκε.

Στις εκλογές του 1996 εμφανίστηκε το ΔΗΚΚΙ του Δημήτρη Τσοβόλα, που συγκέντρωσε 4,43%. Ωστόσο, στις επόμενες εκλογές του 2000 έμεινε κι αυτό εκτός Βουλής με 2,69%, ενώ στις εκλογές του 2004 συγκέντρωσε μόλις 1,79%. Στη συνέχεια κάποια υπολείμματά του προσχώρησαν στον ΣΥΡΙΖΑ.

Στις εκλογές του 2007 εμφανίστηκε το κόμμα του κ. Καρατζαφέρη με ποσοστό 3,80%. Το 2009 ανέβηκε στο 5,63%, αλλά τον Μάιο του 2012 έπεσε στο 2,89% και τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς στο 1,58%. Εκτοτε χάθηκε και αυτό το κόμμα.

Αντίθετα, στις διπλές εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου του 2012 εμφανίστηκαν οι Ανεξάρτητοι Ελληνες του Πάνου Καμμένου με ποσοστό 10,61% στις πρώτες και 7,51% στις δεύτερες. Στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 οι ΑΝ.ΕΛ. συγκέντρωσαν 4,75% και του Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς 3,69%. Στις ευρωεκλογές του 2019, όμως, πήραν μόλις 0,80% και κατόπιν διαλύθηκαν ησύχως απέχοντας από τις εθνικές εκλογές της ίδιας χρονιάς.

Τον Μάιο του 2012 η Δημοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη συγκέντρωσε 6,11% και τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς 6,26%. Σε λιγότερο από τρία χρόνια, όμως, τον Ιανουάριο του 2015, καταποντίστηκε στο 0,49% και εξαφανίστηκε, με τον αρχηγό της να επαναπροσχωρεί στον ΣΥΡΙΖΑ.

Τον Ιανουάριο του 2015 πρωτοεμφανίστηκε το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη και συγκέντρωσε 6,05% και τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς 4,09%. Ωστόσο στις ευρωεκλογές του 2019 πήρε μόλις 1,52%, δεν συμμετείχε στις εθνικές εκλογές της ίδιας χρονιάς και κατόπιν διαλύθηκε.

Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 η Ενωση Κεντρώων του Βασίλη Λεβέντη συγκέντρωσε 3,44% και εισήλθε για πρώτη και τελευταία φορά στη Βουλή, καθώς στις επόμενες εκλογές του 2019 περιορίστηκε στο 1,24%. Τον Ιούλιο του 2019 εμφανίστηκε η Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου και συγκέντρωσε 3,70%. Στις διπλές εκλογές του Μαΐου και Ιουνίου 2023 έλαβε 4,45% στις πρώτες και 4,44% στις δεύτερες.

Στις εκλογές του Ιουλίου 2019 μετείχε και το ΜέΡΑ 25 του Γιάνη Βαρουφάκη και συγκέντρωσε 3,44%, αλλά τον Μάιο του 2023 με 2,63% και τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς με 2,50% έμεινε εκτός Βουλής.

Από τα κόμματα αυτά εκπροσωπούνται σήμερα στη Βουλή η Ελληνική Λύση με 4,44%, η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου με 3,17% και οι πρωτοεμφανισθέντες στις τελευταίες εκλογές Σπαρτιάτες με 4,68% και Νίκη με 3,70%. Ουδείς όμως μπορεί να προβλέψει τη μελλοντική πορεία τους, καθώς η αντισυστημική ψήφος, η οποία αποτελεί την κύρια πελατεία τους, κινείται αλλοπρόσαλλα και με ταχύτατες εναλλαγές από κόμμα σε κόμμα, από χώρο σε χώρο, από την Ακροδεξιά έως την Ακροαριστερά.

Ουδείς κατά συνέπεια μπορεί να προβλέψει και τη μελλοντική πορεία του νέου κόμματος του κ. Κασσελάκη. Οι πρώτες τοποθετήσεις του ιδίου αλλά και τα πρώτα κείμενα του Κινήματος Δημοκρατίας δεν αφήνουν μεγάλα περιθώρια ώστε να μπορέσει να το κατατάξει κανείς σε συγκεκριμένη θέση μέσα στο υπάρχον πολιτικό φάσμα.

Κινούνται μεταξύ φλύαρων, αυτονόητων κοινοτοπιών και ευχολογίων του τύπου η επιχειρηματικότητα εξυπηρετεί την ατομική και συλλογική ευημερία, η αγορά παύει να αποτελεί προκατάληψη, το φορολογικό σύστημα πρέπει να είναι δίκαιο, πάταξη της γραφειοκρατίας, πατριωτικός χαρακτήρας, ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, δικαίωμα στην εργασία, ανεξαρτησία από συμφέροντα, κλιματική δικαιοσύνη και ενεργειακή δημοκρατία, επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, αλλά και ασυναρτησιών του είδους «το Κίνημα Δημοκρατίας είναι πιο αριστερό από την Αριστερά και πιο κεντρώο από το Κέντρο», όπως είπε ο ίδιος ο κ. Κασσελάκης.

Ασυνάρτητες διακηρύξεις

Εξίσου ασυνάρτητη ήταν και μια δήλωσή του-αχταρμάς, σύμφωνα με την οποία: «Το Κίνημα Δημοκρατίας κουβαλάει όλο το προοδευτικό DNA αυτού του τόπου: την Επανάσταση 3ης Σεπτεμβρίου, το βενιζελικό κίνημα, την Εθνική Αντίσταση, τον Γρηγόρη Λαμπράκη και τον Μανώλη Γλέζο, τον αντιδικτατορικό αγώνα, τη γενιά του Πολυτεχνείου, την εθνική συμφιλίωση το 1981, το πρώτο αίτημα για αριστερή κυβέρνηση το 2015». Εντύπωση τέλος προκάλεσε το γεγονός ότι στις αρχικές εξαγγελίες του κ. Κασσελάκη περιλαμβάνεται πλήρως και απολύτως η ατζέντα Σαμαρά σχετικά με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το Αιγαίο.

Είναι φανερό ότι μέσα από αυτές τις κοινότοπες ή και ασυνάρτητες διακηρύξεις το νέο κόμμα προσπαθεί να αλιεύσει ψήφους από ολόκληρο το αντισυστημικό φάσμα, από την Ακρα Αριστερά έως την Ακρα Δεξιά, απ’ όλο το συνονθύλευμα του ανορθολογισμού. Κατά τούτο ο κ. Κασσελάκης απευθύνεται κυρίως στο κοινό που έχει απομείνει στον ΣΥΡΙΖΑ από την Ανω και την Κάτω Πλατεία του Συντάγματος και τη συνεργασία με τους ΑΝ.ΕΛ., στους ψηφοφόρους της Πλεύσης Ελευθερίας και εν μέρει στους ψηφοφόρους του κ. Βελόπουλου, που υπήρξαν πρόθυμοι να πιστέψουν ότι ο αρχηγός τους γνωρίζει το φάρμακο εναντίον της φαλάκρας ενώ είναι ο ίδιος φαλακρός.

Αν λοιπόν επαναληφθεί η ήδη τριακονταετής ιστορία που περιγράφεται πιο πάνω, με τα κόμματα και τα αποκόμματα που εμφανίζονται και εξαφανίζονται σε μία ή δύο εκλογικές αναμετρήσεις, αυτή ίσως θα μπορούσε να είναι η τύχη και του νέου κόμματος του κ. Κασσελάκη, καθώς είναι πολλά τα κοινά χαρακτηριστικά τους. Εως τότε υπομονή. Σε αυτόν τον τόπο έχουμε ζήσει και χειρότερα.