
Είδες τι πέτυχε η Χαμάς;
Τώρα που ο Τραμπ προχώρησε στην επίθεση την οποία απέφευγαν όλοι οι προκάτοχοι του, έχει ίσως νόημα να πιάσουμε την ιστορία από την αρχή
Ο λόγος φυσικά για την δολοφονική επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου του 2023 η οποία είχε σαν αποτέλεσμα πάνω από 1000 νεκρούς Ισραηλινούς καθώς και την απαγωγή δεκάδων ομήρων.
Οι ηγέτες των Παλαιστίνιων τρομοκρατών είναι βέβαια όλοι νεκροί. Έτσι δεν θα μάθουμε ποτέ αν θα είχαν προχωρήσει στην ενέργεια τους σε περίπτωση που ήταν σε θέση να γνωρίζουν την αλυσίδα των εκρηκτικών εξελίξεων την οποία πυροδότησαν. Τον πόλεμο στη Γάζα ο οποίος έχει οδηγήσει ως σήμερα σε δεκάδες χιλιάδες νεκρούς Παλαιστίνιους, ανάμεσά τους και χιλιάδες παιδιά, την εξουδετέρωση της Χαμάς ως στρατιωτική δύναμη, την εξουδετέρωση της Χεζμπολάχ και τώρα τα καταστροφικά πλήγματα σε βάρος του Ιράν και του πυρηνικού του προγράμματος. Δεν γνωρίζουμε τι θα συμβεί στη συνέχεια. Για την ώρα ωστόσο είναι φανερό ότι αυτές οι εξελίξεις έχουν οδηγήσει στη ριζική ανατροπή των συσχετισμών στη Μέση Ανατολή. Οι Παλαιστίνιοι, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση από αυτή που ήταν πριν την 7η Οκτωβρίου.
Πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα πώς τυχοδιωκτικές πρωτοβουλίες μπορεί να γίνουν μπούμεραγκ. Πώς ο φανατισμός τυφλώνει και οδηγεί στην υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων και στην υποτίμηση των εμποδίων που αντιμετωπίζει μια χώρα ή στη συγκεκριμένη περίπτωση μια τρομοκρατική ομάδα η οποία επιδιώκει να εκπροσωπήσει έναν λαό. Έχουμε κι εμείς ανάλογο παράδειγμα που οδήγησε σε τραγωδία. Ωστόσο η επίθεση της Χαμάς, η οποία έπιασε στον ύπνο την καλύτερη ίσως μυστική υπηρεσία στον κόσμο, δείχνει και κάτι ακόμα. Ότι όσο δεν κλείνει ο κύκλος του αίματος, όσο δεν επιτυγχάνεται κάποιας μορφής καταλλαγή, όσο δεν υπάρχει πολιτική λύση, κανείς από τους πρωταγωνιστές δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής.
Αυτό το τελευταίο έχει άμεση σχέση με ότι παρακολουθούμε. Στρατιωτικά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Ιράν βρίσκεται σε θέση μοναδικής αδυναμίας. Δεν έχει υποβαθμιστεί μόνο η μαχητική του ικανότητα αλλά έχει χάσει και όλα σχεδόν τα ερείσματα που είχε στην περιοχή. Αυτά που του επέτρεπαν να πολεμά το Ισραήλ δια αντιπροσώπων. Το δίλημμα σήμερα για το καθεστώς των μουλάδων είναι πώς θα μπορέσουν να υποχωρήσουν χωρίς να ταπεινωθούν. Πώς θα απαντήσουν χωρίς να προκαλέσουν μια αμερικανική αντίδραση που θα μπορούσε να τους φέρει μπροστά στον κίνδυνο της κατάρρευσης. Σε βάθος χρόνου ωστόσο είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα σχεδιάσουν την αντεπίθεση τους. Ποια μορφή θα πάρει κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει. Άλλωστε έχουν πολλές επιλογές. Αν το παρελθόν είναι οδηγός σ’ αυτές περιλαμβάνονται και τρομοκρατικές επιθέσεις. Ήδη τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης μιλούν για πυρήνες εν υπνώσει μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ. Ακόμα περισσότερο όμως πολλοί αναλυτές πιστεύουν ότι μπορεί να τους κάνει να θελήσουν, πιο αποφασιστικά και φυσικά κρυφά, να αποκτήσουν πυρηνικά όπλα. Ουδείς γνωρίζει άλλωστε αν το ουράνιο καταστράφηκε ή αν το είχαν μεταφέρει περιμένοντας μια επίθεση η οποία ουσιαστικά είχε προαναγγελθεί από τα μέσα ενημέρωσης. Το παράδειγμα της Ινδίας και του Πακιστάν που απέκτησαν πυρηνικά όπλα χωρίς κανείς να τους πάρει χαμπάρι, είναι διδακτικό.
Αυτή είναι και η πιο σοβαρή ένσταση στην ενέργεια του Τραμπ. Τι πρόκειται να συμβεί δηλαδή την επόμενη μέρα, πώς θα αποφευχθεί μια επικίνδυνη κλιμάκωση στο άμεσο ή στο απώτερο μέλλον. Οι ΗΠΑ μπήκαν σε μια αντιπαράθεση χωρίς να είναι σαφείς οι όροι της εξόδου. Πολύ περισσότερο που ένας από τους βασικούς παίκτες, το Ισραήλ, επιδιώκει να υπάρξει συνέχεια, να πέσει το καθεστώς των μουλάδων. Για να μη μιλήσουμε για τις οικονομικές επιπτώσεις οι οποίες είναι αναπόφευκτες. Το μέγεθος τους δεν γνωρίζουμε μόνο.
Σίγουρα, είναι ευρύτερα αποδεκτό ότι το Ιράν δεν θα πρέπει ποτέ να αποκτήσει πυρηνικά όπλα. Αυτό ήταν και το νόημα της συμφωνίας που είχε πετύχει ο Ομπάμα. Όλοι σχεδόν οι ηγέτες στη Δύση πίστευαν όμως και εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η διπλωματία ήταν ο πιο κατάλληλος τρόπος. Την συμφωνία όμως την κατήγγειλε στην πρώτη του θητεία ο Τραμπ. Το αποτέλεσμα ήταν το Ιράν να προχωρήσει στον εμπλουτισμό του ουρανίου πάνω από όσο η χρήση του για ειρηνικούς σκοπούς δικαιολογεί.
Στους πρώτους μήνες της δεύτερης θητείας του ο Αμερικανός πρόεδρος επιχείρησε να πετύχει μια νέα συμφωνία ως ότου ξαφνικά άλλαξε στάση. Πήρε μια απόφαση υποστηρίζοντας ότι υπήρχε άμεσος κίνδυνος απόκτησης πυρηνικών όπλων από το Ιράν, παρά την αντίθετη εκτίμηση των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών. Η εντύπωση που έδωσε είναι ότι ουσιαστικά τον παρέσυρε ο Νετανιάχου. Κι αυτό στην πραγματικότητα είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος: ένας παρορμητικός πρόεδρος που έχει στα χέρια του την τεράστια δύναμη των ΗΠΑ και την χρησιμοποιεί χωρίς περίσκεψη , χωρίς επίγνωση των πιθανών παρενεργειών και χωρίς κανένα έλεγχο. Πήρε ένα μεγάλο ρίσκο και αν δεν του βγει τις συνέπειες θα τις πληρώσουμε όλοι.
Οι ηγέτες των Παλαιστίνιων τρομοκρατών είναι βέβαια όλοι νεκροί. Έτσι δεν θα μάθουμε ποτέ αν θα είχαν προχωρήσει στην ενέργεια τους σε περίπτωση που ήταν σε θέση να γνωρίζουν την αλυσίδα των εκρηκτικών εξελίξεων την οποία πυροδότησαν. Τον πόλεμο στη Γάζα ο οποίος έχει οδηγήσει ως σήμερα σε δεκάδες χιλιάδες νεκρούς Παλαιστίνιους, ανάμεσά τους και χιλιάδες παιδιά, την εξουδετέρωση της Χαμάς ως στρατιωτική δύναμη, την εξουδετέρωση της Χεζμπολάχ και τώρα τα καταστροφικά πλήγματα σε βάρος του Ιράν και του πυρηνικού του προγράμματος. Δεν γνωρίζουμε τι θα συμβεί στη συνέχεια. Για την ώρα ωστόσο είναι φανερό ότι αυτές οι εξελίξεις έχουν οδηγήσει στη ριζική ανατροπή των συσχετισμών στη Μέση Ανατολή. Οι Παλαιστίνιοι, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση από αυτή που ήταν πριν την 7η Οκτωβρίου.
Πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα πώς τυχοδιωκτικές πρωτοβουλίες μπορεί να γίνουν μπούμεραγκ. Πώς ο φανατισμός τυφλώνει και οδηγεί στην υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων και στην υποτίμηση των εμποδίων που αντιμετωπίζει μια χώρα ή στη συγκεκριμένη περίπτωση μια τρομοκρατική ομάδα η οποία επιδιώκει να εκπροσωπήσει έναν λαό. Έχουμε κι εμείς ανάλογο παράδειγμα που οδήγησε σε τραγωδία. Ωστόσο η επίθεση της Χαμάς, η οποία έπιασε στον ύπνο την καλύτερη ίσως μυστική υπηρεσία στον κόσμο, δείχνει και κάτι ακόμα. Ότι όσο δεν κλείνει ο κύκλος του αίματος, όσο δεν επιτυγχάνεται κάποιας μορφής καταλλαγή, όσο δεν υπάρχει πολιτική λύση, κανείς από τους πρωταγωνιστές δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής.
Αυτό το τελευταίο έχει άμεση σχέση με ότι παρακολουθούμε. Στρατιωτικά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Ιράν βρίσκεται σε θέση μοναδικής αδυναμίας. Δεν έχει υποβαθμιστεί μόνο η μαχητική του ικανότητα αλλά έχει χάσει και όλα σχεδόν τα ερείσματα που είχε στην περιοχή. Αυτά που του επέτρεπαν να πολεμά το Ισραήλ δια αντιπροσώπων. Το δίλημμα σήμερα για το καθεστώς των μουλάδων είναι πώς θα μπορέσουν να υποχωρήσουν χωρίς να ταπεινωθούν. Πώς θα απαντήσουν χωρίς να προκαλέσουν μια αμερικανική αντίδραση που θα μπορούσε να τους φέρει μπροστά στον κίνδυνο της κατάρρευσης. Σε βάθος χρόνου ωστόσο είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα σχεδιάσουν την αντεπίθεση τους. Ποια μορφή θα πάρει κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει. Άλλωστε έχουν πολλές επιλογές. Αν το παρελθόν είναι οδηγός σ’ αυτές περιλαμβάνονται και τρομοκρατικές επιθέσεις. Ήδη τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης μιλούν για πυρήνες εν υπνώσει μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ. Ακόμα περισσότερο όμως πολλοί αναλυτές πιστεύουν ότι μπορεί να τους κάνει να θελήσουν, πιο αποφασιστικά και φυσικά κρυφά, να αποκτήσουν πυρηνικά όπλα. Ουδείς γνωρίζει άλλωστε αν το ουράνιο καταστράφηκε ή αν το είχαν μεταφέρει περιμένοντας μια επίθεση η οποία ουσιαστικά είχε προαναγγελθεί από τα μέσα ενημέρωσης. Το παράδειγμα της Ινδίας και του Πακιστάν που απέκτησαν πυρηνικά όπλα χωρίς κανείς να τους πάρει χαμπάρι, είναι διδακτικό.
Αυτή είναι και η πιο σοβαρή ένσταση στην ενέργεια του Τραμπ. Τι πρόκειται να συμβεί δηλαδή την επόμενη μέρα, πώς θα αποφευχθεί μια επικίνδυνη κλιμάκωση στο άμεσο ή στο απώτερο μέλλον. Οι ΗΠΑ μπήκαν σε μια αντιπαράθεση χωρίς να είναι σαφείς οι όροι της εξόδου. Πολύ περισσότερο που ένας από τους βασικούς παίκτες, το Ισραήλ, επιδιώκει να υπάρξει συνέχεια, να πέσει το καθεστώς των μουλάδων. Για να μη μιλήσουμε για τις οικονομικές επιπτώσεις οι οποίες είναι αναπόφευκτες. Το μέγεθος τους δεν γνωρίζουμε μόνο.
Σίγουρα, είναι ευρύτερα αποδεκτό ότι το Ιράν δεν θα πρέπει ποτέ να αποκτήσει πυρηνικά όπλα. Αυτό ήταν και το νόημα της συμφωνίας που είχε πετύχει ο Ομπάμα. Όλοι σχεδόν οι ηγέτες στη Δύση πίστευαν όμως και εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η διπλωματία ήταν ο πιο κατάλληλος τρόπος. Την συμφωνία όμως την κατήγγειλε στην πρώτη του θητεία ο Τραμπ. Το αποτέλεσμα ήταν το Ιράν να προχωρήσει στον εμπλουτισμό του ουρανίου πάνω από όσο η χρήση του για ειρηνικούς σκοπούς δικαιολογεί.
Στους πρώτους μήνες της δεύτερης θητείας του ο Αμερικανός πρόεδρος επιχείρησε να πετύχει μια νέα συμφωνία ως ότου ξαφνικά άλλαξε στάση. Πήρε μια απόφαση υποστηρίζοντας ότι υπήρχε άμεσος κίνδυνος απόκτησης πυρηνικών όπλων από το Ιράν, παρά την αντίθετη εκτίμηση των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών. Η εντύπωση που έδωσε είναι ότι ουσιαστικά τον παρέσυρε ο Νετανιάχου. Κι αυτό στην πραγματικότητα είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος: ένας παρορμητικός πρόεδρος που έχει στα χέρια του την τεράστια δύναμη των ΗΠΑ και την χρησιμοποιεί χωρίς περίσκεψη , χωρίς επίγνωση των πιθανών παρενεργειών και χωρίς κανένα έλεγχο. Πήρε ένα μεγάλο ρίσκο και αν δεν του βγει τις συνέπειες θα τις πληρώσουμε όλοι.
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
Ειδήσεις
Δημοφιλή
Σχολιασμένα