Νάνσυ Ζαμπέτογλου

Γιατί δεν υπάρχει κανένας λόγος κάτι που «στα δικά μας τα χρόνια» μετρούσε και σήμαινε κάτι να επαναλαμβάνεται σαν παρωδία, διακωμωδώντας ακόμα και τις αναμνήσεις μας. Είτε είναι κάποιος δεξιος-κεντρώος και δεν έχει ιδεολογική αντίρρηση με τις παρελάσεις είτε είναι αριστερός και έχει βαθιά πολιτική αντίδραση στο θεσμό, νομίζω ότι όλοι συμφωνούν ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να βλέπεις να παρελαύνουν μαθήτριες με εμφάνιση που μοιάζει σαν να μόλις τελείωσαν τη δουλειά στο μπαρ και μαθητές που είναι λες και μόλις έσβησαν το τσιγαριλίκι και είναι πολύ ζαλισμένοι για να περπατήσουν στη σειρά.

Και δεν ξέρω σε τι ακριβώς εξυπηρετούν το εκπαιδευτικό μας σύστημα ή το πατριωτικό μας αίσθημα τα κοντινά πλάνα στα γυμνά πόδια ή την κολλητή φούστα της δεκαεξάχρονης μαθήτριας που παραπατάει πάνω στα φθηνά ψηλοτάκουνα της ή στον πιτσιρικά με τα μαλλιά κοκοράκι που φτύνει, γελάει και μόνο που δεν ξύνει και τα τέτοια του την ώρα που περνάει μπροστά από τη σημαία.

Ούτε συντηρητική είμαι ούτε οπαδός της στρατιωτικής πειθαρχίας ούτε και θαύμαζα τις χουντικές αναπαραστάσεις και να διευκρινίσω επίσης ότι δεν είμαι και εκατό χρονών. Οταν καταργήθηκε η ποδιά πήγαινα δημοτικό και θυμάμαι που ενθουσιάστηκα που θα μπορούσα πια να φοράω το τζην μου στο σχολείο.

Οπως επίσης θυμάμαι ότι για να βγούμε στην παρέλαση κάναμε ένα μήνα πρόβα το βήμα και αν δεν ήμασταν αρκούντως περιποιημένοι την ημέρα της εθνικής επετείου μας έστελναν σπίτι μας και παίρναμε και απουσία.

Ηταν σημαντικό αν θα σε διαλέξουν για παραστάτη ή για σημαιοφόρο αν θα ήσουν στην πρώτη ή την τελευταία σειρά της παρέλασης. Και θα πήγαινες με τη μάνα σου ή τον πατέρα στο ειδικό μαγαζί για να πάρεις την ειδική φούστα ή το ειδικό παντελόνι και τα γυαλισμένα σου μαύρα παπούτσια κι όλο αυτό είχε νόημα γιατί σε έκανε να νιώθεις ξεχωριστός στον μικρόκοσμο του σχολείου σου και ακόμη πιο σημαντικό είναι ότι σου δημιουργούσε αναμνήσεις από μια μέρα που δεν ήταν συνηθισμένη στην κατά τα άλλα βαρετή σχολική ζωή.

Και μετά στη βιτρίνα του φωτογραφείου της γειτονιάς θα υπήρχε κολλημένη η φωτογραφία σου την ώρα που περπατάς καμαρωτός με το χέρι ψηλά και οι γονείς σου περήφανοι θα την αγόραζαν και θα την έκαναν κορνίζα για να την βάλουν πάνω στην τηλεόραση.

Η παρέλαση και τότε είχε πλάκα απλά δεν ήταν πλάκα. Και δεν είναι η οικονομική κρίση που έχει επηρεάσει τις παρελάσεις ούτε ότι δεν υπάρχουν χρήματα να αγοράσουμε καινούργια παπούτσια.

Είναι που έχουμε χάσει το σεβασμό ακόμα και για τον εαυτό μας. Είναι που η άγνοια με την οποία μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, η αδιαφορία για οτιδήποτε ξεφεύγει από την ευκολία και την δήθεν μαγκιά, έχει γυρίσει μπούμερανγκ κατά πάνω μας.

Ας καταργήσουμε λοιπόν τις παρελάσεις αφού δεν μπορούμε να τις κάνουμε. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να ξεφτιλιζόμαστε και να ξεφτιλίζουμε και τα νιάτα μας.