Μπάμπης Κούτρας

Σκεφτείτε πόσο απελπισμένος πρέπει να είναι ο Αλέξης Τσίπρας, καθώς επιστρέφει ως ικέτης για «κυβέρνηση ανοχής» στον Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος αποδεδειγμένα τον κατέστρεψε το 2015 πάνω στην ακμή της «Πρώτης φοράς Αριστερά». Και δεν είναι απλώς ότι τότε οδήγησε και τη χώρα και τον ΣΥΡΙΖΑ στην τραγωδία, αλλά ότι τώρα επαναλαμβάνει τον χειρότερο εαυτό του χωρίς καμία συστολή, με τις πεποιθήσεις του για κλειστές τράπεζες και αντικατάσταση του ευρώ με τη «Δήμητρα»! Και ακριβώς αυτή τη στιγμή, τρεις εβδομάδες πριν από τις εκλογές, βρήκε ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ να του προτείνει συμμετοχή σε μια προοδευτική διακυβέρνηση ή ψήφο ανοχής.

Μπορεί πραγματικά να είναι τόσο αφελής ένας πολιτικός αρχηγός που πριν από μερικά χρόνια σχεδόν όλοι ομολογούσαν ότι «πιάνει πουλιά στον αέρα»; Γιατί οι φαιδρότητες του ΜέΡΑ25 μπορεί να… αξιολογούνται ως αντισυστημικές από ένα 4%-5% που τις υποστηρίζει, αλλά αυτό δεν μπορεί να έχει σχέση με τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινής γνώμης που αναζητά μια αξιόπιστη και σοβαρή κυβέρνηση για τη χώρα. Ενα κόμμα ή θα είναι αντισυστημικό με οριακό ποσοστό (όπως ήταν και ο Συνασπισμός μέχρι το 2010) ή θα είναι κόμμα εξουσίας με 30% ή 40%. Και τα δύο μαζί δεν γίνεται.

Είμαι βέβαιος ότι ο Τσίπρας, αποφασισμένος να τα δώσει όλα για να επιστρέψει στην εξουσία, θέλησε να οργανώσει ένα «αντιμητσοτακικό μέτωπο». Το «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο τον οδήγησε σε βαριά ήττα το 2019 και υποθέτω θέλησε να πληρώσει τον Μητσοτάκη με το… ίδιο νόμισμα. Η σκέψη μοιάζει σωστή, αλλά για να υλοποιηθεί υπάρχουν κι άλλες προϋποθέσεις. Η πιο βασική, ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει αναπτύξει ισχυρή δυναμική, να προηγείται δημοσκοπικά για να σύρει τα όμορα κόμματα στη δική του γραμμή αντί να εκλιπαρεί για κυβερνητικές συνεργασίες που κανείς δεν πιστεύει.

Το πρώτο λάθος έγινε τον περασμένο Σεπτέμβριο στη ΔΕΘ, όταν ο πρώην πρωθυπουργός δήλωσε και επαναλαμβάνει μέχρι σήμερα ότι δεν θα σχηματίσει «κυβέρνηση ηττημένων», δηλαδή έθεσε ως προϋπόθεση να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ νικητής. Μια τοποθέτηση που ακόμη και σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ κανείς δεν κατάλαβε τη σκοπιμότητά της. Από τη στιγμή που έθεσε ως απαραίτητη προϋπόθεση σχηματισμού κυβέρνησης τη συμμετοχή του πρώτου κόμματος, η καθιέρωση της απλής αναλογικής αποδείχθηκε μια παγίδα στην οποία έπεσε ο ίδιος μέσα αντί να ρίξει τον Μητσοτάκη. Ξόδεψε τον χρόνο του αμφισβητώντας τις δημοσκοπήσεις (για τις κακές ειδήσεις δεν φταίει ο αγγελιοφόρος) αντί να μάθει από αυτές, να προσαρμόσει τις πολιτικές του επιλογές και να ανανεώσει με στελέχη το κόμμα του.

Τον περασμένο Φεβρουάριο, όταν κατάλαβε πως κάτι δεν πάει καλά, αποφάσισε να απαλλαγεί από τον Πολάκη και μετά τον δέχθηκε πίσω ξανά. Δεύτερο τεράστιο λάθος.

Πρόχειρη απόφαση, αδιανόητη κωλοτούμπα, που γκρέμισε οριστικά τις «γέφυρες» που προσπάθησε άτεχνα να στήσει προς τον κεντρώο χώρο. Με το δημοσκοπικό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ καθηλωμένο ανάμεσα στο 25%-30% (μόνο η ΕΔΗΚ του Γεωργίου Μαύρου το 1977 είχε καταφέρει να χάσει δυνάμεις, αν και αξιωματική αντιπολίτευση), οι τελευταίες πρωτοβουλίες του Τσίπρα μοιάζουν με κινήσεις απελπισίας.

Από την «προοδευτική διακυβέρνηση» με τη συμμετοχή όλων των κομμάτων της Αριστεράς πέρασε στην «κυβέρνηση ανοχής» με τη βοήθεια του Βαρουφάκη και του Κουτσούμπα. Είναι η πρώτη φορά που οι τρεις εν δυνάμει εταίροι του ΣΥΡΙΖΑ (ΠΑΣΟΚ, ΜέΡΑ25 και ΚΚΕ) είπαν τόσο καθαρά και δυνατά «Οχι» στον Τσίπρα. Δεν έχουν μέλλον μαζί του και δεν τον φοβούνται.

Αντίθετα, προσδοκούν κέρδη από την πτώση του. Οι πολιτικές μπλόφες του Αλέξη δεν περνάνε πια. Εχει μείνει να δίνει μάχες οπισθοφυλακής μιλώντας για την «Αλλαγή» του Ανδρέα Παπανδρέου (πρωτοφανής ένδεια ιδεών) και θεωρώντας ότι θα κερδίσει το χαμένο έδαφος αν πάει τον Μητσοτάκη στο debate για δύο. Χαμένος κόπος.