Γιάννης Γ. Αντύπας

Η προεκλογική περίοδος, διαρκεί εδώ και 8 με 10 μήνες: χαλαρά στην αρχή, με κάποια ένταση τώρα. Υποτίθεται πώς σε όλη αυτήν την περίοδο εμεις προετοιμαζόμαστε για αυτά τα 20 με 30 δευτερόλεπτα. Άρα εμείς οι ίδιοι τους δίνουμε ή οφείλουμε να τους δίνουμε, τεράστια σημασία.

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά προσωπικά σε αυτά τα 20 με 30 δευτερόλεπτα επιθυμώ να έχω απαντήσεις που να στέκονται απόλυτα στα πόδια τους στα εξής απλά ερωτήματα:
-Θα επιλέξω με τη Λογική ή την Φαντασίωση; Εδώ, θα βάλω στην θέση του Λόγου κάθε κόμματος, τον εαυτό μου: πόσες λύσεις έδωσα πχ στα οικονομικά του σπιτιού μου, στις σχέσεις μου, στην ανατροφή των παιδιών μου, φαντασιωνόμενος ότι όλα είναι πραγματοποιήσιμα εδώ και τώρα, επειδή το θέλω Εγώ; Και πόσες λύσεις έδωσα σχεδιάζοντας μεσα στα πλαίσια του εφικτού, με υπομονή, σχέδιο και κυρίως, με γνώμονα την λογική;

-Ποιόν εμπιστεύτηκα στην ζωή μου τελικά; Αυτόν που ήρεμα προσπάθησε εν μέσω τρικυμίας, πετυχε σημαντικά και κυρίως μετρησιμα πράγματα κάνοντας βεβαίως και λάθη, ή κάποιον περίτεχνο που μου υποσχέθηκε τα πάντα, τον πίστεψα στο παρελθόν και τελικά δεν πέτυχε απολύτως, μα απολύτως, τίποτα;

-Ποιόν θεωρώ πιο χρήσιμη επιλογή; Ας παρω για παράδειγμα κάτι που μας καίει όλους μας: την Παιδεία. Θεωρώ πιό χρήσιμη επιλογή κάποιον που υπόσχεται ότι και με 0 θα μπουν οι μαθητές στα ΑΕΙ ή καποιον που τούς προτείνει μελέτη και προσπάθεια γιατί τίποτα σ αυτόν τον κόσμο δεν χαρίζεται; Μπορώ βέβαια, συμφεροντολογικά να διαλέξω το πρώτο, αλλά πάλι, με τι πρόσωπο θα τους κοιτάξω στα ματια, όταν στο μέλλον όλα αποδειχθούν για αυτούς όπως ακριβώς είναι στην ζωή: απαιτητικά και ανταγωνιστικά;

-Ποιανού την ευφυΐα, την οργανωτικότητα, την δυνατότητα διαμόρφωσης στρατηγικής (πράγματα απόλυτα αναγκαία μέχρι και για να φτιάξει κανείς ένα πάγκο να πουλάει λεμονάδες) θα δεχτώ ώς επαρκή; Κάποιου που μου υποσχέθηκε το ευκολο Α με “Ένα Νόμο και ένα Άρθρο” και κατάφερε σχεδόν αμέσως το ακριβώς αντίθετο; Ή τον άλλον που μου είπε Α και πέτυχε ένα αξιοπρεπές ποσοστό του;

-Ποιου τον λόγο θα δεχτώ σαν Μή Χονδροειδές Ψέμα; Κάποιου που πχ ρημαξε την μεσαία τάξη στην φορολογία και μετά ονόμασε όλη αυτήν την αφαίμαξη σαν … “μαξιλάρι” και ήταν και περήφανος για αυτό; Ή τον άλλον που μου είπε ότι θα προσπαθήσει να την μειώσει και σε ένα ποσοστό τα κατάφερε;

-Ποιου τον πολιτικό πολιτισμό θα δεχτώ; Κάποιου που πχ αρνείται το δικαίωμα σε έναν μεγάλο καλλιτέχνη να πει την γνώμη του, ενώ ταυτόχρονα στους δικούς του καλλιτέχνες επιτρέπει τα πάντα; Κάποιου που χαρακτήρισε κόμμα βιαστων τον αντίπαλο, αλλά όταν τα ίδια και χειρότερα έγιναν από ευρωβουλευτή του, αρκούσε μια απλή διαγραφη;

Θα μπορούσαν να αναφερθούν κι άλλα. Και μάλιστα πολλά.

Αλλά το ουσιώδες δεν είναι εκεί.

Το ουσιώδες είναι να δεχτούμε επιτελους σε αυτην την χώρα με τα τόσα ανοιχτα θέματα, σε έναν ανταγωνιστικό κόσμο, σε μια δύσκολη γειτονιά ότι οφείλουμε να σταματήσουμε να έχουμε σαν κριτήριο επιλογής το Εύκολο, το Θαύμα,τον Λαϊκισμό, τα Δύο Μέτρα και Δύο Σταθμά, τον Ερασιτεχνισμό, την Εύκολη Υπερφίαλη Υπόσχεση του “με ένα νόμο και ένα άρθρο”.

Βέβαια έχουμε κάθε δικαίωμα να το ξαναπιστέψουμε, Δημοκρατία έχουμε. Αλλά πριν το κανουμε ας αποδείξουμε Εμείς οι Ίδιοι, ότι αυτή η συνταγή δουλεύει και στα δικά μας θεματα, τα προσωπικά. Δεν είναι δα και λίγα.

Αλλά ούτε τα 20 με 30 δευτερόλεπτα του παραβάν είναι πολλά.