Γιάννης Γ. Αντύπας

Δεν μπορεί κανείς άνθρωπος να μην φρίξει και ο όρος είναι ήπιος, πώς έχουμε φτάσει στον 21ο αιώνα και το διεθνές σύστημα δεν μπορεί ακόμα να έχει αυτόματους μηχανισμούς να αποτρέψει τα όνειρα κάθε παράφρων δικτατορίσκου να επιτίθεται σε μια μικρότερη γειτονική του χώρα αν δεν συμφωνεί με τις επιλογές της, επιλογές που κάθε χώρα έχει δικαίωμα να κάνει. Και δεν μπορεί κανείς άνθρωπος να μην φρίξει, όταν το διεθνές σύστημα αρκείται σε απλές κυρώσεις εναντίον του κάθε επιτιθέμενου, αφήνοντας την κρίσιμη περίοδο το κράτος-θύμα ουσιαστικά στο έλεος του ισχυρότερου επιτιθέμενου.

Και αναρωτιέται κανείς: μήπως τελικά αυτή η βάναυση επιθετικότητα συνεχίζει να είναι εγγενής στις σχέσεις μεταξύ κρατών; Η απάντηση δείχνει να είναι καταφατική. Και το ερώτημα είναι πώς «θωρακίζεται» μια χώρα ειδικά εάν είναι μικρή. Η απάντηση είναι κατά την γνώμη μας, απλή.

· Να μπορεί να συμμετέχει ενεργά στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα με πρωτοβουλίες, δίνοντας το παρόν σε όσες εξελίξεις μπορεί να επηρεάσει.

· Να αποτελεί πόλο έλξης διεθνών επενδύσεων.

· Να μπορεί να παράγει και να συντηρεί ένα σεβαστό μέγεθος του στρατιωτικού εξοπλισμού της

· Να έχει ισχυρή αποτρεπτική στρατιωτική δύναμη.


Τα παραπάνω θα κάνουν την χώρα αυτή πολύτιμη γεωστρατηγικά, γεωπολιτικά και οικονομικά τόσο στην περιοχή της όσο και μεταξύ των συμμάχων.

Μια χώρα που αντιμετωπίζει απειλές, οφείλει να επικεντρώσει τις προσπάθειές της προς αυτούς τους άξονες. Κι όταν λέμε χώρα, εννοούμε τους ηγέτες και τους πολίτες της. Εξ άλλου αν παρατηρήσει κανείς τους άξονες αυτούς είναι ακριβώς οι ίδιοι που οφείλει να κάνει μια χώρα για να αποκτήσει οικονομική ευημερία. Γιατί να καθυστερούμε κι άλλο επιτέλους;