Γρ. Νικολόπουλος

Χάσμα το οποίο αποτυπώνεται σαφέστατα σε όλες τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι η εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση αλλά και σε όλους τους θεσμούς καταρρέει και η δυσαρέσκεια ξεχειλίζει.

Κι όμως, η κυβέρνηση θεωρεί πως κάνει ό,τι είναι εφικτό, ότι εξαντλεί κάθε περιθώριο που διαθέτει, αλλά οι πολίτες όχι μόνο δεν το θεωρούν επαρκές, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις δεν το αντιλαμβάνονται καν και υποστηρίζουν ότι η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα.

Γιατί υπάρχει αυτό το χάσμα αντίληψης μεταξύ κυβέρνησης και πολιτών;

Την απάντηση τη δίνει η πραγματικότητα. Μέτρα ανακοινώνονται, αλλά το πρόβλημα συνεχίζει να υπάρχει. Τα μέτρα δεν λύνουν τα προβλήματα, είναι είτε ανεπαρκή, είτε εντελώς άσχετα με το πρόβλημα.

Για παράδειγμα, στα οικονομικά, το μηνιαίο εισόδημα δεν φτάνει για να καλυφθούν οι ανάγκες των νοικοκυριών. Το κόστος ζωής είναι τόσο μεγαλύτερο και αυξάνεται πολύ πιο γρήγορα από τους μισθούς, που όχι μόνο δεν βελτιώνεται η οικονομική κατάσταση των εργαζομένων, αλλά συνεχίζει να χειροτερεύει.

Στην αγορά εργασίας, η κυβέρνηση πανηγυρίζει που έχει μειωθεί η ανεργία. Ωστόσο, οι νέοι δεν βρίσκουν δουλειές ανάλογες των προσόντων τους και οι σπουδασμένοι και ικανοί αναγκάζονται να φύγουν στο εξωτερικό.

Οι επιχειρηματίες προτείνουν μέτρα που θα επιταχύνουν τις επενδύσεις και τον ρυθμό ανάπτυξης και ο ΣΕΒ και η ΕΕΝΕ πρόσφατα, αλλά η κυβέρνηση δεν εφαρμόζει κανένα από αυτά. Λέει ότι τα ακούει, μάλιστα στην προχθεσινή σύσκεψη της ΕΕΝΕ και ο κ. Κωστής Χατζηδάκης και η κυρία Νίκη Κεραμέως συμφώνησαν με τα μέτρα που προτάθηκαν, αλλά δεν τα εφαρμόζουν. Παίρνουν άλλα μέτρα που δεν λύνουν το πρόβλημα.

Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις πνίγονται επειδή όλα τα έσοδά τους τα απορροφά το κράτος μέσω της φορολογίας προτού ακόμη εισπραχθούν. Κι αυτό χειροτερεύει διαρκώς. Κανείς δεν πληρώνει στην ώρα του τους προμηθευτές του και το κράτος προεισπράττει τον ΦΠΑ εξαντλώντας τη ρευστότητά τους. Μετά βίας επιβιώνουν όσες μικρομεσαίες επιχειρήσεις δεν κλείνουν.

Στον τομέα της ασφάλειας, η εγκληματικότητα βρίσκεται σε πρωτοφανή για την Ελλάδα επίπεδα. Οι μαφίες κάθε είδους δρουν ανενόχλητες. Στην Κρήτη είχαμε τώρα το μακελειό στα Βορίζια και το αντιμετωπίζουμε ως κάτι νέο, ενώ αυτό συμβαίνει στη λεβεντογέννα διαρκώς.

Στη Δικαιοσύνη κανείς δεν θεωρεί ότι θα δικαιωθεί. Οχι επειδή οι δικαστές είναι άδικοι, αλλά επειδή για να φτάσεις να πάρεις μια τελεσίδικη απόφαση χρειάζεσαι χρόνια και στο μεταξύ χρεώνεσαι ασταμάτητα. Και επειδή δεν έχουν όλοι την ίδια δυνατότητα πρόσβασης, συνεπώς την ίδια μεταχείριση.

Αυτά είναι μόνο μερικά από τα πάρα πολλά παραδείγματα που διαμορφώνουν αυτή την απόλυτα δικαιολογημένη αίσθηση ότι η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα και ότι δεν ενδιαφέρεται για τους πολίτες και τα προβλήματά τους.

Πού εδράζεται λοιπόν η πεποίθηση της κυβέρνησης πως κάνει ό,τι μπορεί; Επειδή ανακοινώνει κάθε τόσο μέτρα τα οποία, όμως, ποτέ σχεδόν δεν λύνουν το πρόβλημα; Δεν εξετάζεται δηλαδή το αν το πρόβλημα θα λυθεί με αυτά τα μέτρα, επιδιώκεται μόνο να παρουσιαστεί ότι κάτι έγινε, ότι η κυβέρνηση πήρε μέτρα.

Για το πρόβλημα της ακρίβειας, π.χ., ανακοινώνονται έλεγχοι, συμφωνίες με τα σούπερ μάρκετ για το καλάθι του νοικοκυριού, επισκέψεις υπουργών με κάμερες στις αγορές και μεγάλα λόγια. Επειδή, όμως, δεν λειτουργεί ο ανταγωνισμός, επειδή η αγορά ελέγχεται από τα καρτέλ σε όλους σχεδόν τους κλάδους, επειδή έχουν διαλυθεί οι Ελληνες παραγωγοί και τα εισάγουμε όλα μέσω χονδρεμπόρων που επίσης είναι καρτέλ, η ακρίβεια δεν συγκρατείται, αντίθετα ξεπερνάει κάθε όριο λογικού περιθωρίου κέρδους.

Αντίστοιχα στους μισθούς, η κυβέρνηση αυξάνει τους κατώτατους μισθούς κατά κάτι δεκάρικα. Και, λοιπόν, τι έγινε; Αλλάζει το ποσό αυτό την κατάσταση του εργαζομένου; Οχι βέβαια, όταν τα ενοίκια, οι λογαριασμοί του ρεύματος, των τηλεφώνων, τα καύσιμα και το σούπερ μάρκετ απορροφούν ολόκληρο το εισόδημα και πάλι λείπουν χρήματα. Τι αξία λοιπόν έχουν αυτά τα μέτρα για τον πολίτη; Καμία, αφού δεν λύνουν το πρόβλημα.

Αυτό που θα μέτραγε για την τσέπη του πολίτη θα ήταν να επιβάλει το κράτος τον ανταγωνισμό για να πέσουν οι τιμές. Και να επιβάλει τον νόμο να εξοφλούνται σε 30 ημέρες τα τιμολόγια ώστε να υπάρχει ελληνική παραγωγή που θα έδινε δουλειές και εισόδημα στον κόσμο.

Τα μέτρα που θα άλλαζαν την κατάσταση της τσέπης των εργαζομένων θα ήταν αυτά που θα ευνοούσαν τις επιχειρήσεις για να αναπτυχθούν και θα βοηθούσαν να γίνουν παραγωγικές επενδύσεις, αντί να πανηγυρίζουμε για εξαγορές ελληνικών επιχειρήσεων από ξένους ομίλους που δεν προσφέρουν τίποτα στο ΑΕΠ και στην κοινωνία.

Οσον αφορά στην ασφάλεια και στις μαφίες, τι νόημα έχει η αύξηση των διαφόρων ποινών, όταν οι νόμοι δεν εφαρμόζονται;

Δικαίως ο υπουργός Δικαιοσύνης Φλωρίδης είπε ότι το νομικό πλαίσιο για την οπλοκατοχή επαρκεί (με αφορμή τα Βορίζια). Τι κάνει, όμως, η κυβέρνηση; Θα δυσκολέψει τις άδειες οπλοκατοχής. Μα τα εγκλήματα αυτά γίνονται με παράνομα όπλα. Με καλάσνικοφ, για παράδειγμα. Υπάρχει άδεια κατοχής πολεμικού όπλου; Παράνομα είναι όλα τα καλάσνικοφ και η χώρα είναι γεμάτη - όχι μόνο η Κρήτη. Το πρόβλημα δεν λύνεται με νόμους, χρειάζεται εκθετική αύξηση της αστυνόμευσης προκειμένου να βρεθούν τα όπλα και να κατασχεθούν.

Για κάθε πρόβλημα η κυβέρνηση έχει ένα πακέτο μέτρων που δεν λύνουν το πρόβλημα. Κι έτσι οι υπουργοί θεωρούν ότι έκαναν το καθήκον τους και οι πολίτες θεωρούν (δικαίως) ότι η κυβέρνηση δεν έκανε τίποτα.