Γιώργος Μιχαηλίδης

Αφορμή γι’ αυτές τις λέξεις δεν είναι άλλη από την φρικαλέα και χιτλερικής έμπνευσης ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Ο πόλεμος αυτός που εξελίσσεται σε ευρωπαϊκό έδαφος μας φέρνει ξανά αντιμέτωπους με εικόνες που είχαμε δει μόνο σε βιβλία ιστορίας και ντοκιμαντέρ. Μετά το πρώτο σοκ, όμως, οφείλουμε να αναλογιστούμε σε ποιο σημείο είμαστε αυτή τη στιγμή.

Ο Ιρλανδός κοινωνιολόγος, Kieran Healy το έθεσε στην πραγματική του βάση, ίσως καλύτερα από τον καθέναν. Όπως είπε, «το γεγονός πως είναι πολύ μικρή η απόσταση, ας πούμε, από το ότι ο Πούτιν αισθάνεται ταπεινωμένος, στο τέλος της ζωής όπως τη γνωρίζουμε, είναι κυριολεκτικά τρελό».

Και ποιος μπορεί να τον αμφισβητήσει;

Η άνευ προηγουμένου ακρίβεια; Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος το έθεσε εν τη ρύμη τού λόγου στην πραγματική του βάση: η κατάσταση έχει ξεφύγει.

Η πανδημία; Ό,τι και να πούμε είναι λίγο, γιατί ακόμη δεν έχουμε ξεμπερδέψει με τον κορωνοϊό, όσο κι αν τον ξεχνάμε λόγω της επικαιρότητας.

Ο πόλεμος; Για πρώτη φορά στην Ευρώπη μετά από δεκαετίες μία χώρα εισβάλει και κατακτά (προς το παρόν) εδάφη μίας άλλης και μέσα σε αυτό το περιβάλλον που έχει εμπλέξει ολόκληρη τη διεθνή κοινότητα, ο Βλαντιμίρ Πούτιν μας απειλεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο με πυρηνικό όλεθρο.

Οι χώρες με πυρηνικά όπλα δεν είναι πολλές, ωστόσο η κάθε μία έχει διαφορετικό πλαίσιο check and balances για το ενδεχόμενο χρησιμοποίησής τους. Όλες οι χώρες πάντες έχουν έναν άγραφο κανόνα: «Δεν μιλάμε γι αυτά και αφήνουμε τους άλλους να τρομάζουν και μόνο στην ιδέα». Η κατάσταση με τον Ρώσο πρόεδρο πάντως είναι διαφορετική, αφού όπως λέει ο Pavel Podvig, ειδικός στις ρωσικές πυρηνικές δυνάμεις κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Ρώσος πρόεδρος μπορεί πιθανώς να διατάξει τη χρήση πυρηνικών όπλων μόνος του, ακόμα κι αν οι πολιτικές της Ρωσίας δεν είναι απαραίτητα σχεδιασμένες έτσι.

Το μόνο θετικό που αχνοφαίνεται στην όλη κατάσταση είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση αντιλήφθηκε πως δεν μπορεί να εξαρτά την ευζωία των 400 εκατομμυρίων πολιτών της και κατ’ επέκταση την οικονομία της στα χέρια ενός ανθρώπου που μεταχειρίζεται τη δημοκρατία με τρόπο δικτατορικό για να εξυπηρετεί τις προσωπικές του φιλοδοξίες. Το πόσο καιρό θα μας πάρει να απεξαρτηθούμε ενεργειακά από τις ορέξεις του «τσάρου», είναι μία άλλη υπόθεση για ένα άλλο κείμενο, ωστόσο είναι μία αρχή.

Μέχρι τότε, όσο κλισέ κι αν είναι, το μόνο που πρέπει να επιδείξει η διεθνής κοινότητα -των δημοκρατικά εκλεγμένων ηγετών- είναι υπομονή και αυτοσυγκράτηση. Άλλωστε η ευκολία με την οποία τα ρωσικά στρατεύματα σημαδεύουν πολυκατοικίες είναι τέτοια που δεν μπορεί παρά να μας προϊδεάζει πως είναι αντίστοιχα εύκολο να ανάψει το φιτίλι και κάποιος… να πατήσει το κουμπί.