Γιάννης Μακρυγιάννης

Αυτό το φαινόμενο, της ευρείας αποδοχής μίας νέας κυβέρνησης, είναι σύνηθες και έχει λογική εξήγηση, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι αξιοσημείωτο και σημαντικό για την εκάστοτε νέα κυβέρνηση να το πιστοποιεί.

Ωστόσο μία τέτοια κατάσταση δεν είναι μόνο ρόδινη. Είναι και πονηρή. Η απροσεξία, η επιπολαιότητα, η αλαζονεία είναι συμπτώματα τέτοιων περιόδων. Ακριβώς όταν κάποιος θεωρεί ότι είναι κυρίαρχος, άτρωτος κάνει τα πιο χαζά λάθη. Όπως για παράδειγμα να αναπαράγει ένα κομματικό, πελατειακό μοντέλο στη διοίκηση του κράτους. Να νομίζει δηλαδή ότι κανένας δεν θα προσέξει, μέσα σε όλο αυτό το κυβερνητικό «μεγαλείο», ότι κοιτάζει να βολέψει όπου βρει, ακόμη και σε κρίσιμες θέσεις, άσχετες με τα (μη) προσόντα ενός εκάστου, τους πολιτικάντηδες, τους φίλους και τους αυλικούς. Κάπως έτσι φτάσαμε στο διορισμό ενός 80χρονου συνταξιούχου γυμνασιάρχη στη διοίκηση νοσοκομείου, με κύριο προσόν το ότι έχει επιχειρήσει (ανεπιτυχώς) να εκλεγεί βουλευτής με διάφορα κόμματα της δεξιάς και μάλλον έχει φτιάξει μία μικρή πελατεία με ψηφοφόρους, τους οποίους είναι μάλλον η «πραμάτεια» του για να κερδίσει μία θέση στο νέο γκουβέρνο, έστω και για 24 ώρες!

Το θέμα προφανώς δεν αφορά ένα μεμονωμένο πρόσωπο, αλλά μία ολόκληρη διαδικασία και κυρίως μία παγιωμένη νοοτροπία στα κόμματα εξουσίας. Μία νοοτροπία που λέει «βάζουμε τους δικούς μας όπου βρούμε». Το έκανε οι παλαιότεροι, το αποθέωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, το συνεχίζει με το μανδύα της «κανονικότητας» και η σημερινή ΝΔ.

Μέσα στη μέθη της εξουσίας και της δημοσκοπικής άνοιξης, φτάσαμε και στο να γίνονται τρελές δηλώσεις για το προσφυγικό, από στελέχη της ΝΔ, τα οποία μάλλον πιστεύουν ότι βοηθούν το κόμμα τους, εμφανιζόμενα ως «αναχώματα» στην ακροδεξιά απειλή. Είχαμε τον Κυρανάκη, τον οποίο μάζεψαν μόνο όταν τον «πλάκωσε» η Ντόρα Μπακογιάννη, μας προέκυψε και ο Μπογδάνος με τα ξερονήσια, στα οποία θέλει να πάει τους πρόσφυγες και μετανάστες. Ποιος να το περίμενε. Να μιλάμε το 2020 και σε συνθήκες «κανονικότητας» για ξερονήσια. Και μόνο η λέξη, ειδικά από δεξιό πολιτικό, προκαλεί ανατριχίλα. Δεν είναι κυρίως η επιπολαιότητα, η αμφιλεγόμενη σκοπιμότητα, ο συνδυασμός ρατσισμού και άγνοιας των διεθνών και των ανθρωπιστικών υποχρεώσεων της χώρας, που κρύβει αυτή η δήλωση, όσο η αδιαφορία με την οποία την αντιμετώπισε η κυβερνητική ηγεσία. Όταν τα λέει αυτά ένας βουλευτής και η η ηγεσία δεν αντιδρά, ας μην απορούν οι κυβερνώντες γιατί δεν μπορούν να υλοποιήσουν καμία σημαντική δράση για το προσφυγικό και βλέπουν να ξεσηκώνονται τοπικές κοινωνίες στην εγκατάσταση προσφύγων. Οι ίδιοι πυροδοτούν τις αντιδράσεις – στην περίπτωση που δεν το καταλαβαίνουν το λέω.

Το πιο αναμενόμενο λάθος μιας εξουσίας, όταν είναι ισχυρή είναι να μην δίνει προσοχή στα λάθη. Διότι δεν αντιλαμβάνεται ότι θα τα βρει μπροστά της, όταν θα είναι αποδυναμωμένη. Πέρα βέβαια από το γεγονός ότι είναι αυτά ακριβώς τα λάθη που την αποδυναμώνουν τελικά.