Γιάννης Αντύπας

Ως ανερχόμενος πολιτικός τη δεκαετία του 2000 πήγαινε σε συγκεντρώσεις κατά της παγκοσμιοποίησης.

Ως αυριανός πρωθυπουργός χάιδεψε την «πλατεία» και τους «αγανακτισμένους».

Τώρα έχει σε μόνιμη βάση τρεις κλούβες των ΜΑΤ στο δρόμο που οδηγεί στο... γραφείο του.

Και τα στελέχη του χαρακτηρίζουν εκδηλώσεις βίας τις διαμαρτυρίες των πολιτών, όταν τους συναντούν σε κάποια εκδήλωση.

Την ίδια ώρα που όλοι βλέπουν μια περίεργη ανοχή στον Ρουβίκωνα και άλλες αναρχικές ομάδες, οι οποίες «ανθίζουν» εντός και πέριξ του πανεπιστημιακού ασύλου και στο άβατο των Εξαρχείων.

Αλήθεια, λοιπόν, έχω μία απορία: τι λέει ο Έλληνας πρωθυπουργός για το κίνημα των κίτρινων γιλέκων στη Γαλλία;

Όχι για τις καταστροφές; Εύκολη η απάντηση σε αυτό το θέμα. Αλλά, για το αίτημα το κόστος ζωής να μην ξεπερνά το εισόδημα μιας οικογένειας που έχει μέλη με πλήρη απασχόληση.

Γιατί, δεν διαδηλώνουν πια (μόνο) οι φτωχοί. Διαδηλώνουν όσοι δουλεύουν και βρίσκονται να χρωστούν για να πληρώνουν τους φόρους ενός κράτους που εξαντλεί επάνω τους τις δυνατότητες της κρατικής βίας.

Καταδικάζει ο Αλέξης Τσίπρας τις πλαστικές σφαίρες των Γάλλων αστυνομικών, ή θα μας τις φέρει και εδώ;

Συμφωνεί με τον Νόναλντ Τραμπ, ο οποίος χρεώνει τις διαδηλώσεις στην «πανάκριβη» συμφωνία για την κλιματική αλλαγή;

Μήπως συμφωνεί με τις γαλλικές αρχές που «βλέπουν» ρωσικό δάχτυλο μέσω διαδικτύου;

Και, σε κάθε περίπτωση, τι λέει για το απλό αίτημα ένας εργαζόμενος να μπορεί να ζεσταθεί και να μετακινηθεί;

Να διαβάσει στο σπίτι του και να μπορεί να επισκεφθεί άλλους τόπους για να διευρύνει τους ορίζοντές του.

Ή απλά για να πηγαίνει στις δουλειές του και να προσφέρει φορολογικά έσοδα στο κράτος.

Πριν από μερικές εβδομάδες το περιοδικό TIME έκανε πρωτοσέλιδο μια δασκάλα με μεταπτυχιακό και πλήρη απασχόληση στην οποία ο μισθός δεν έφθανε για τα βασικά: ενοίκιο, λογαριασμοί θέρμανσης- ύδρευσης- αποχέτευσης, δημοτικά τέλη, ασφάλεια κοκ. Αυτή είναι η βόμβα στην οποία όλοι έχουμε καθίσει. Οι κυβερνήσεις αρνούνται να δουν ότι οι φορολογούμενοι πολίτες δεν αντέχουν άλλο να είναι τα υποζύγια. Για να το παίζουν κάποιοι κοινωνικά ευαίσθητοι και προοδευτικοί. Ή για να κάνουν τα χατίρια σε κάθε είδους φίλους επιχειρηματίες, που έχουν στήσει μονοπώλια και ολιγοπώλια εξασφαλίζοντας άδικα κέρδη.

ΥΓ. Το ερώτημα του τίτλου μπορεί ελεύθερα να απαντηθεί και από όποιον άλλον θέλει να κυβερνήσει αυτόν τον τόπο. Και αφορά στο αίτημα μιας υγιούς σχέσης αμοιβών της εργασίας και κόστους διαβίωσης. Όχι το χρώμα των γιλέκων...