Φώφη Γιωτάκη

Και τότε – πριν από πολλά χρόνια, στον ίδιο τόπο, άλλες δυο φορές- και τώρα, πάλι στα Τέμπη. Και χθες- στο Μάτι. Έχουν ή δεν έχουν τελειωμό τα «ποτέ ξανά»; Είναι απάντηση οι «συμψηφισμοί»;

Θρήνος και πένθος. Για το παιδί που έφυγε και τη μάνα που το ψάχνει βουβά, με τις κραυγές στα μάτια. Για το κορίτσι που δεν βρέθηκε στα επείγοντα τις πρώτες ώρες και τον άντρα που κρατά σφιχτά και ανυπόκριτα τη φωτογραφία της στα χέρια- κι ας μην ήταν η βιολογική του κόρη. Για τους ανθρώπους που χάθηκαν σε ένα δρομολόγιο χωρίς επιστροφή.

Απόγνωση. Όταν η ελπίδα καίγεται και λιώνει- και κανένα χτύπημα συμπόνοιας στην πλάτη, δεν μπορεί να φέρει πίσω στο σπίτι τον άνθρωπό σου.

Θυμός κι οργή. Γιατί στην εποχή των ψηφιακών αλμάτων και της τεχνητής νοημοσύνης, δεν λειτουργούν τα συστήματα ασφαλείας- και έτσι όταν ο ανθρώπινος παράγοντας κάνει το μοιραίο λάθος δεν υπάρχει δρόμος διαφυγής.

Είναι προφανές ότι το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη, «εισέβαλε» στα σπίτια του καθενός και της καθεμιάς, μοιράζοντας το πένθος και τα αναπάντητα «γιατί;». Ποια μάνα και ποιος πατέρας δεν σκέφτηκε ότι το δικό του παιδί ζει από τύχη; Και ποιο παιδί – εκείνο που δεν βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή- δεν ένιωσε ανασφαλές και ανήμπορο μπροστά στα μοιραία λάθη κάποιων άλλων; Ποιος «λογικός» άνθρωπος κατάφερε να βρει απαντήσεις στα αμείλικτα ερωτήματα;

Ένας φίλος μου, έλεγε χθες ότι του έκανε μεγάλη εντύπωση που τα κόμματα της αντιπολίτευσης αυτή τη φορά «δεν βγήκαν αμέσως στα κάγκελα, ζητώντας τις παραιτήσεις των υπευθύνων, πολιτικών και κρατικών λειτουργών». Και αναρωτιόταν αν αυτή η διαφορετική στάση οφείλεται στο ότι το πολιτικό σύστημα δείχνει να ωριμάζει ή απλώς νιώθει συνυπεύθυνο.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ακόμη και αν αντέδρασαν συνυπολογίζοντας το επικοινωνιακό κόστος από μια «οργισμένη αντίδραση την ώρα του πένθους», έπραξαν το σωστό. Όπως τιμά τον Κώστα Καραμανλή, η στάση του- παραιτήθηκε αναγνωρίζοντας κατά τον πρωθυπουργό την αντικειμενική πολιτική του ευθύνη. Για πρώτη φορά, μπροστά σε μια τέτοια τραγωδία -αξίζει να σημειωθεί- ένας αρμόδιος υπουργός παραιτείται μέσα στο πρώτο 24ωρο. Το έπραξε και σωστά έπραξε.

Αυτό δεν σημαίνει ωστόσο ότι η κυβέρνηση μπορεί και πρέπει να «κρυφτεί» πίσω από την παραίτηση του υπουργού της και να «ξεχάσει» ότι η τραγωδία δεν οφειλόταν μόνο σε ένα ανθρώπινο λάθος. Οι διάλογοι του σταθμάρχη με τους μηχανοδηγούς που αποκάλυψε το prototheme.gr λένε πολλά αλλά και “τίποτα” για το πολύνεκρο δυστύχημα και τις συνολικές ευθύνες. Και θα έπρεπε να «ξυπνήσουν» τους πάντες στην κατεύθυνση αναζήτησης καταρχάς των ευθυνών που (ίσως) διαχέονται μέσα στις δεκαετίες, αλλά τώρα -και αυτό έχει σημασία- είναι ξανά απειλητικά εδώ.

Κανείς και καμιά δεν μπορεί να αποδεχθεί ότι σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία και η χώρα μας επιχειρεί μεγάλες ψηφιακές αλλαγές, ο έλεγχος ασφαλείας για ένα δρομολόγιο με τραίνο γίνεται με χειροκίνητο τρόπο και καταγράφεται σε ένα τεφτέρι! Κανείς και καμιά δεν μπορεί να αποδεχθεί ότι δεν υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας, που να αποτρέπουν τις τραγωδίες από ένα μοιραίο λάθος. Αν ο επόμενος σταθμάρχης, δεν κάνει το μοιραίο λάθος, αλλά απλώς αδιαθετήσει, χάσει τις αισθήσεις του την κρίσιμη στιγμή, τι θα συμβεί; Αυτονόητα ερωτήματα, στα οποία οφείλει να απαντήσει, χωρίς άλλες καθυστερήσεις, το πολιτικό σύστημα συνολικά. Είναι ίσως μια αρχή η συγκρότηση υπερκομματικής επιτροπής που ανακοίνωσε ο κ. Μητσοτάκης- αλλά δεν αρκεί.

Όσο η Δικαιοσύνη και οι αρμόδιες αρχές θα αναζητούν τους υπεύθυνους, τα πολιτικά κόμματα (το κυβερνητικό και τα άλλα) οφείλουν να κάνουν τη δική τους δουλειά, αυτή που τους αναθέτουν κάθε φορά με την ψήφο τους οι πολίτες. Και αν καταφέρουν να συνομιλήσουν με αίσθημα ευθύνης -ειδικά κατά την προεκλογική περίοδο- τότε και μόνον τότε, ίσως καταφέρουν να μετριάσουν την αγωνία των πολιτών για την επόμενη μέρα…