Δημήτρης Χ. Παξινός

Δεν έγινε καμία προσπάθειά να τους κρατήσουν στην Ελλάδα. Εγκατέλειψαν την γενέτειρά τους για κάποια άλλη χώρα. Πάντως ειρηνικά. Άλλοι όμως εγκατέλειψαν την χώρα τους για να σωθούν από την πείνα, την δυστυχία, την καταστροφή των σπιτιών και των υποδομών τους, τις βόμβες με τα θανατηφόρα αποτελέσματα και όσα ακόμα κακά συνοδεύουν τους πολέμους που εξαπολύονται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα για λόγους γεωπολιτικούς.

Δηλαδή για τα κέρδη που αποφέρει η κατάκτηση. Για την ύλη που κυριαρχεί και καθορίζει τις ζωές μας. Και βρίσκουν «ενδιαφέρουσες» δικαιολογίες για την εισβολή σε άλλη χώρα με πιο συνηθισμένες τον εκδημοκρατισμό των χωρών αυτών ή τις ανθρωπιστικές αποστολές, προκειμένου ο σκοπός να αγιάζει τα μέσα. Άλλοτε πάλι δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες για να φανατίσουν τον κόσμο ιδιαίτερα με βάση τα θρησκευτικά δόγματα που προσφέρονται περισσότερο για εκμετάλλευση. Κι αρκεί γι αυτό να χρησιμοποιήσουν τους θρησκευτικούς ηγέτες ως κοσμικούς για τα σχέδιά τους.

Όμως οι ισχυροί της γης δεν ενοχλούνται απ’ τις ανθρώπινες δοξασίες που αυτοί δημιουργούν και προκαλούν με βάση το συναίσθημα, θρησκευτικό ή πολιτικό, χαρακτηριστικό της ανθρώπινης ευαισθησίας και συνάμα αδυναμίας. Το γνωρίζουν άριστα και το προωθούν μεθοδικά. Σαν απαρχή μιας εκστρατείας με την κατάλληλη ονομασία. Μετά από χρόνια όταν όλα θα έχουν ξεχασθεί βγάζουν τα μυστικά αρχεία τους, όχι όλα, για να αποκαλύψουν μια πραγματικότητα

Για ιστορικούς λόγους κυρίως. Έτσι κάπως γράφεται η ιστορία μετά πάροδο πολλών ετών. Αλλά τότε ποιος θυμάται τα όσα συνέβησαν και κατέστρεψαν ζωές και οικοδομήματα. Λεηλασίες, σφαγές, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας τιμωρούνται απ’ τα διεθνή δικαστήρια στα οποία όμως παραπέμπεται ένα μέρος των ενόχων. Και αυτό συμβαίνει χωρίς τελειωμό. Η ζωή τα ξεχνά, γιατί πρέπει, για να συνεχίσει το αιώνιο ατελείωτο ταξίδι της αναζητώντας την ευημερία.

Οι κοσμικοί ηγέτες με την βοήθεια ενίοτε και θρησκευτικών ηγετών πάσης θρησκείας συνεχίζουν το «θεάρεστο» έργο τους με νέους καταστρεπτικούς πολέμους με τις κατάλληλες ονομασίες. Με νέους ευφημισμούς.

Τώρα έχουμε την Ουκρανία στην γειτονιά μας. Παρακολουθούμε το θέαμα απ τις τηλεοράσεις. Δεν μπορούμε να ζήσουμε το δράμα όλων των δυστυχισμένων που ξεκληρίστηκαν, έχασαν σπίτια, συγγενείς, φίλους, και βρέθηκαν χωρίς πατρίδα. Ανέστιοι. Το ίδιο συνέβη με Γιουγκοσλαβία, Συρία, Ιράκ, Λιβύη. Νέα κράτη δημιουργούνται, νέοι ηγέτες, νέα ήθη, νέες ιδεολογίες, νέοι ευνοούμενοι, νέοι ολιγάρχες. Νέοι μετανάστες. Όλοι αυτοί κι όσοι έρχονται μετά, οι απόκληροι, αναζητούν νέα γη για να σταθούν και να δημιουργήσουν. Να ζήσουν. Να αισθανθούν άνθρωποι σ’ ένα φιλάνθρωπο πλανήτη που τον έχουμε καταστήσει αφιλόξενο κι επικίνδυνο για όλα τα όντα της γης. Κι εύχονται να παραμείνουν στη νέα πατρίδα που αγάπησαν εξ ανάγκης, με τον φόβο πάντα να μην γίνουν ξανά ανέστιοι. Πρώτα έρχεται η επιβίωση σ΄ ένα ασφαλές περιβάλλον και μετά όλα τα άλλα.

Ακόμη και η θρησκεία έρχεται μετά.

Και δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Εκτός απ τους Φονταμελιστές που εύκολα χειραγωγούνται και γίνονται επικίνδυνοι.

Αυτή είναι η ιστορία της ανθρωπότητας και θυμίζει τον μύθο του άπληστου Τάνταλου, του άπληστου ανθρώπου που προσπαθεί για το ανικανοποίητο και αποτελεί ουτοπία. Ευτυχείς σήμερα με τα αγαπημένα μας πρόσωπα σε μια ασφαλή χώρα. Για πόσο άραγε.

Κανείς δεν ξέρει. Είμαστε όλοι δυνάμει μετανάστες. Εξαρτάται απ’ τους κυρίαρχους της γης. Που δεν διαθέτουν ευαισθησίες. Το κέρδος, ο πλούτος, που η απληστία φέρει μεθ’ εαυτής, είναι ο καθοριστικός παράγων για τις τύχες μας. Ευτυχείς τώρα. Δυστυχείς αύριο; Πιθανόν.


*Πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών