Δημήτρης Χ. Παξινός

Από τη Βουλή και το δικαστικό σώμα, μέχρι γιατρούς, δικηγόρους, δημόσιους υπαλλήλους κ.λπ. Όλοι μεριμνούν, κι αν δεν υπάρχει, να σπεύσουν για να φανούν προς τα έξω, ότι κι αυτή την τάξη, διέπουν κανόνες, ηθικής ανάμεσα τους. Και λαμβάνουν συγχαρητήρια για την προώθηση ανάλογων ρυθμίσεων. Κι αν υπάρχουν ήδη, προωθούν πιο αυστηρούς κανόνες, με τις ανάλογες πειθαρχικές κυρώσεις. Κι όλοι είναι ευχαριστημένοι, αφού όλα γίνονται για το καλό της κοινωνίας, στην οποία απευθύνονται

Υπάρχει, όμως, ένα μικρό πρόβλημα, παλαιόθεν, το οποίο τα τελευταία χρόνια, έχει πάρει διαστάσεις ατιμωρησίας. Ποτέ δεν εφαρμόζονται οι προβλεπόμενες κυρώσεις. Απλώς απειλούνται, όταν συμβαίνει. Και γρήγορα λησμονούνται. Η κατάσταση συνεχίζεται κι ουδείς ασχολείται. Όλοι επιβραβεύονται και μόνοι αδικημένοι παραμένουν, όσοι εργάζονται και τηρούν τον γραπτό η άγραπτο νόμο της συνείδησης τους.

Κι έτσι βλέπουν ότι, εκείνο που μετρά, είναι η προώθηση με το κλασσικό τρόπο της προσκόλλησης σε κάποιον ισχυρό παράγοντα, του εσωτερικού η εξωτερικού χώρου! Κι όταν προσπάθησε κι ο σημερινός Πρωθυπουργός, από τη θέση του αρμόδιου Υπουργού, να θέσει κανόνες λειτουργίας, συνάντησε ένα σινικό τείχος. Αδιαπέραστο με τους συνδικαλιστές να ομονοούν, για την υπεράσπιση των κεκτημένων τους. Τα οποία με χαριστικές, συναινετικές, πράξεις πολιτικών, θεώρησαν ότι κατέκτησαν. Κεκτημένο λοιπόν και κανείς δεν θα το θίξει. Ισοπέδωση? Κανονική. Όλοι καταφέρνουν να βρίσκονται στις παρυφές, της όποιας εξουσίας, από την οποία αντλούν την δύναμη της αυθαιρεσίας και επιβολής ενός και μόνο κανόνα. Του μη ελέγχου, που γεννά ασυδοσία και καταπάτηση των δικαιωμάτων των άλλων. Είτε συναδέλφων, είτε πολιτών, οι οποίοι θίγονται απ την αντιεπαγγελματική συμπεριφορά του συγκεκριμένου, που μένει ατιμώρητη. Επίκληση της κακώς εννοούμενης συναδελφικής αλληλεγγύης, δημιούργησε την παροιμία, κόρακας κοράκου μάτι. Από την όλη εμπειρία μου, λίγες υπήρξαν οι περιπτώσεις ελέγχου αντιδεοντολογικής συμπεριφοράς και επιβολής προβλεπόμενων κυρώσεων, απ το αρμόδιο όργανο. Θεωρούσα ότι, πιθανόν, θα λειτουργούσε στο δικαστικό σώμα, αλλά ούτε εκεί ευδοκίμησε.

Οι αρνητικές συνέπειες, της μη λειτουργίας κανόνων δεοντολογίας, κανόνων ηθικής, φαίνεται σήμερα και έχει οδηγήσει στην εξαχρείωση, στην ισοπέδωση και ματαιοπονία όλων αυτών που εξακολουθούν να κάνουν το χρέος τους. Και μάλιστα αγόγγυστα.

Κατά τα άλλα συνηθίσαμε και πορευόμαστε, ευτυχείς μέσα στην δυστυχία μας, στην εποχή του κορωνοιού, που όλα τα απαλύνει με την δικαιολογία της αποχής, στην ουσία, απ τα υπαλληλικά καθήκοντα τους. Μια ωραία παρέα από τα παλιά.