Δημήτρης Δανίκας

Για να δούμε και την άλλη, τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Για να προσεγγίσουμε, χωρίς παρωπίδες, όλους αυτούς που ζωσμένοι με νιτρογλυκερίνη παίρνουν μαζί τους, στον τάφο τους, όσους περισσότερους μπορούν!

Αυτούς που τους λέμε «φανατικούς», «τρελούς», «τυφλούς». Και προσπερνάμε το πρόβλημα. Με έναν χαρακτηρισμό βολευόμαστε και πορευόμαστε αγκαλιά με τον τρόμο μας!

Εσύ, όσο και να φανατιστείς, θα μπορούσες να δώσεις τη ζωή σου όπως αυτοί; Εγώ μπορώ; Εμείς μπορούμε; Ούτε μία πιθανότητα στο δισεκατομμύριο. Ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μας. Κανείς απ’ όλους εμάς δεν μπορεί!

Τότε; Γιατί όσο και να φανατιστείς και να τυφλωθείς, το πολύ-πολύ να ορμήσεις και να σκοτώσεις, αλλά εσύ να σωθείς. Maximum αυτό!

Ας σκεφτούμε τα ιστορικά παραδείγματα. Δεν είναι μόνο οι Αραβες. Προηγήθηκαν πολλοί. Αυτό διαπιστώνουμε σε πολλές ιστορικές διαδρομές. Οπως, ας πούμε, οι Βιετναμέζοι. Οπως οι Παλαιστίνιοι. Οπως οι Ελληνες του ’21. Με την ίδια κραυγή «αποθανέτω μετά των αλλοφύλων». Και το σώμα μου και η ψυχή μου!

Ολοι αυτοί οι αυτόχειρες είναι εντελώς πεπεισμένοι ότι θυσιάζονται για έναν δίκαιο αγώνα. Οτι η ζωή τους, η καθημερινότητά τους, συνθλίβεται, γκρεμίζεται κάτω από την μπότα των δυτικών δυνάμεων. Οτι οι περιουσίες τους καταλήγουν στο στόμα ενός ξιγκάτου δυτικού και ζάπλουτου τύπου. Οτι οι σάρκες τους είναι το προσάναμμα για το πούρο του κάθε Αμερικανού, Γάλλου, Ρώσου, Τούρκου εισβολέα. Οτι οι διπλωματικές διαπραγματεύσεις είναι ένα μεγάλο και βολικό θέατρο υποκρισίας!

Πεθαίνω ηρωικά για την ελευθερία της πατρίδας μου. Πεθαίνω για τη σωτηρία και τη λύτρωση των αγαπημένων μου προσώπων. Πεθαίνω για την υστεροφημία μου. Πεθαίνω γιατί δεν αντέχω άλλο πια να ζω σαν σκλάβος των δυτικών αφεντικών. Και το όνομά μου θα καταλήξει γραμμένο με χρυσά γράμματα στην ιστορία του λαού μου!

Μόνο ο απελπισμένος άνθρωπος είναι ταυτισμένος με τον θάνατο. Με την εγκατάλειψη των επίγειων αγαθών. Με το «πέρα απ’ αυτό που ζω». Με την οριστική αναχώρηση από τα γήινα προς τον Θεό. Με το τέλος!

Η απελπισία του είναι ταυτόχρονα η πορεία του προς τον θάνατο και το πλεονέκτημά του προς τους εχθρούς. Αφού είναι βαθιά και οριστικά αποφασισμένος, τότε είναι και ακατανίκητος.

Αφού κάνει την υπέρβαση, γι’ αυτό είναι και θωρακισμένος απέναντι σε κάθε υλική εξάρτηση!

Ετσι πιστεύει ότι μ’ αυτή την υπέρβαση παίρνει οριστικό διαζύγιο απ’ όλες τις γήινες εξαρτήσεις. Ετσι πιστεύει ότι ακολουθεί πιστά τον μονόδρομο της πνευματικότητας και της εσωτερικότητας. Ετσι συναντάει τον Προφήτη του!

Αυτή η απεξάρτησή του από τα υλικά αγαθά, ακόμα και τα στοιχειώδη, τον οπλίζει με απίστευτο θάρρος και απροσμέτρητο κουράγιο. Η απεξάρτηση από το Τώρα και το Αύριο είναι το απόλυτο όπλο του. Η πανοπλία του, η θωράκισή του!

Οσο κι αν ακούγεται εξωφρενικό και παράλογο, μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία αναχώρησης από τα εγκόσμια και συνάντησης με τους ήρωες της πατρίδας του καταλήγει στην αυταπάτη πως έτσι λυτρώνεται από τις αμαρτίες του. Με τη βαθιά πεποίθηση πως έτσι εξαγνίζεται η φθαρτή σάρκα του. Και ότι με τη θυσία του ολοκληρώνεται και δικαιώνεται ως ανθρώπινη οντότητα!

Για να σας το θέσω πιο απλά και με ελάχιστα λόγια, ανακαλώ τη ρήση του Σιλβέστερ Σταλόνε από τον τελευταίο «Ράμπο» της καριέρας του. Οταν έλεγε «To Live for Nothing, to Die for Something». Να ζεις για το τίποτα, να πεθαίνεις για κάτι!