Δημήτρης Δανίκας

Οπου μαχαιρώματα και ανθρωποκτονίες, κυρίως, γυναικών. Αυτό το πρόσφατο «σπορ» που κακώς το ονομάζουμε «γυναικοκτονίες». Σαν και η Γυναίκα να είναι «είδος» και καθόλου Ανθρωπος. Τέλος πάντων...

Ολα αυτά τα μαχαιρώματα, οι πυροβολισμοί, η «κακιά η ώρα» και άλλα τέτοια. Ποια η πηγή όλων αυτών των ανατριχιαστικών περιστατικών; Θα πείτε «τα διαταραγμένα μυαλά». Θα πω «ναι, αλλά γιατί τώρα τόσα πολλά;».

Το μίσος, αγαπητέ μου. Οσο για τη ρητορική της αγάπης, αυτό είναι «φρούτο» που ευδοκιμεί σε σενάρια κινηματογραφικά, σε αυθεντικές ερωτικές σχέσεις. Καθώς και στον πυρήνα των αυθεντικών χριστιανών, των βουδιστών και άλλων τέτοιων περιπτώσεων. Μιλάμε για μια θλιβερή μειοψηφία. Παγκόσμιων διαστάσεων.

Το μίσος είναι παράγωγο του αχαλίνωτου ανταγωνισμού. Και παράγωγο του μίσους, η καταστροφή του άλλου. «Ο θάνατός σου, η ζωή μου». Σε όλα τα επίπεδα. Από την πολιτική και τα κόμματα μέχρι τις μεγάλες επιχειρήσεις, τους μικρομεσαίους, ακόμα και τα αδέλφια τη στιγμή που πρόκειται να διεκδικήσουν την κληρονομιά του πατέρα.
Προσέξτε την επαγωγική λογική. Οι ΗΠΑ να ταπεινώσουν τη Ρωσία. Η Ρωσία να εξαφανίσει την Ουκρανία. Η Κίνα να καθυποτάξει και να σκαρφαλώσει πάνω στον σβέρκο της Αμερικής και πάει λέγοντας. Μίσος παντού.

Για παράδειγμα; Τι σόι πράγμα είναι κάθε Τούρκος για τη συνείδηση του μέσου Ελληνα; Μα φυσικά βάρβαρος, αγράμματος, ανεγκέφαλος, τριτοκοσμικός και καθυστερημένος. Τι είναι κάθε Αλβανός για τη συνείδηση του μέσου Ελληνα; Το ίδιο με τους Τούρκους και ίσως χειρότερα. Ε, να πάτε να το πείτε αυτό στη Στέλλα Κότσυφα, ένα από τα πρώτα βιολιά της Κρατικής Ορχήστρας, που έμαθε να παίζει βιολί από την εποχή του Χότζα.

Τι σημαίνει αυτό; Οτι το καθεστώς του Ενβέρ Χότζα ήταν δημοκρατικό και πολιτισμένο; Οχι φυσικά. Σημαίνει όμως ένα πράγμα: όλες οι ιστορικές στιγμές και όλοι οι λαοί λειτουργούν, αναπτύσσονται και μεταλλάσσονται μέσα από τις αντιφάσεις και τις αντιθέσεις τους.

Το μίσος λοιπόν κατεβαίνει από τα πάνω προς τα κάτω. Το ψάρι βρομάει απ’ το κεφάλι. Με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις. Που σημαίνει πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης, για κάθε φανατικό οπαδό του Αλέξη Τσίπρα, είναι ό,τι χειρότερο έχει προκύψει στην πολιτική ζωή της χώρας από τον εμφύλιο πόλεμο μέχρι σήμερα. Τέτοια τύφλωση και τόσος πολιτικός και ιδεολογικός αναλφαβητισμός!

Αλλωστε, το μίσος υπήρξε το εφαλτήριο των καπεταναίων στη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης. Ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος με αχαλίνωτο μίσος εναντίον Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και Υψηλάντη. Το μίσος, η πηγή των εμφυλίων. Η αιμορραγούσα πληγή της Ελληνικής Δημοκρατίας. Και το κίνητρο των ψηφοφόρων. Δεν ψηφίζουμε τον καλύτερο. Ψηφίζουμε για να φύγει ο προηγούμενος.

Με απλά λόγια, όχι στην κατάφαση, στη συνεννόηση και την επικοινωνία. Αλλά ναι στην καταστροφή του άλλου. Το μίσος προς τον αντίπαλο, η κινητήρια δύναμη σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, της οικονομίας και φυσικά της πολιτικής.

Το μίσος, παράγωγο του αχαλίνωτου και ασυγκράτητου ανταγωνισμού. Η πηγή συσσώρευσης τόσου πλούτου που ουδέποτε άλλοτε είχε σημειωθεί σε καμία άλλη περίοδο της καπιταλιστικής κοινωνίας. Το χάσμα βαθαίνει. Οι διαφορές τεράστιες και χαοτικές. Το καζάνι βράζει. Και, όπως λέει και η γνωστή θρησκευτική ρήση, «μάχαιραν έδωκας, μάχαιραν θα λάβεις».

Και για να τελειώνω, θα αναφερθώ και θα αντιγράψω μερικές προφητικές κουβέντες από κάποιον πασίγνωστο σε όλους: «Θα ’ρθει μέρα που η απληστία της ιδιοκτησίας, του πλούτου και της έπαρσης θα αποθηκευτεί στις τράπεζες, στις πολυεθνικές και σε τόσο λίγους που οι πολλοί ή μη κατέχοντες θα ξεσπάσουν σαν θεομηνία που θα κάνει τη ζωή των ολίγων κατεχόντων κόλαση»!

Ποιος ο ιδιοκτήτης αυτής της εφιαλτικής προφητείας; Ο Μαρξ; Ο Λένιν; Ο Τρότσκι; Ο «πατερούλης» Στάλιν; Ο Τσε Γκεβάρα; Κανείς εξ αυτών. Ο Αριστοτέλης Ωνάσης!