Δημήτρης Δανίκας

Φυσικά αναφέρομαι στον Νίκο Ανδρουλάκη, στα παγιδευμένα τηλέφωνα, στην τεχνολογία και σε όλα αυτά που παραπέμπουν σε κατασκόπους και στον ύπουλο πόλεμο σκιών. Για να καταλάβετε, λοιπόν, θα αναφέρω μια μικρή ιστορία που ο Αγγλος Τζέρεμι Τόμας αποκαλύπτει στο βιβλίο του σχετικά με το σπορ των υποκλοπών.

Παρεμπιπτόντως, ο Τζέρεμι Τόμας υπήρξε ένας εκ των παραγωγών της κινηματογραφικής και επικής τοιχογραφίας με τίτλο «Ο τελευταίος αυτοκράτορας» με σκηνοθέτη τον Μπερνάρντο Μπερτολούτσι και με θέμα την ιστορία του τελευταίου αυτοκράτορα της Κίνας. Μια ταινία που πήρε εννέα Οσκαρ, αριθμό που τα τελευταία χρόνια ουδείς στο Χόλιγουντ πλησιάζει. Ούτε με κιάλια.

Ο Τζέρεμι Τόμας λοιπόν αποκάλυψε αληθινό σκάνδαλο με Αμερικανούς μυστικούς πράκτορες εντεταλμένους να παγιδεύσουν τα τηλέφωνα του Γάλλου προέδρου. Πράγμα που έκαναν. Ο λόγος ακούγεται αστείος, σαν κρύο ανέκδοτο αμερικανικό. Κι όμως, δεν είναι.

Επειδή λοιπόν οι Γάλλοι είχαν αρνηθεί να συμμορφωθούν και έτσι να επιτρέψουν την ανεξέλεγκτη επιδρομή αμερικανικών κινηματογραφικών «προϊόντων» στα γαλλικά κανάλια, τη σκυτάλη άρπαξαν ειδικοί των μυστικών υπηρεσιών. Οι οποίοι, εκτός των άλλων, εξαγόρασαν και Γάλλους αξιωματούχους. Ολα αυτά επειδή η αμερικανική κινηματογραφική βιομηχανία έχανε έναν σκασμό λεφτά. Και επειδή το γαλλικό σινεμά είναι το πιο δυνατό και ανθεκτικό της Γηραιάς Ηπείρου. Πάμε παρακάτω.

Εσείς τι νομίζετε ότι κάνουν όλες οι σοβαρές μυστικές υπηρεσίες όλων των σοβαρών χωρών; Μα, φυσικά, παρακολουθούν. Μα, φυσικά, παγιδεύουν. Μα, φυσικά, με ανώτερα, διαστημικής προέλευσης, μέσα κατασκοπεύουν τα πάντα και τους πάντες. Στοιχειώδες. Και κόβω τον σβέρκο μου ότι το ίδιο συμβαίνει σε όλα τα κόμματα και με όλα τα κομματικά στελέχη. Αλλά και με άλλα πρόσωπα του επιχειρηματικού, του στρατιωτικού αλλά και του κλάδου της δημοσιογραφίας.

Είμαι ακόμα πιο βέβαιος ότι εν Ελλάδι κυκλοφορεί πλήθος πρακτόρων όλων των μεγάλων δυνάμεων και όλων των ειδικοτήτων. Κι αυτό στοιχειώδες. Μακάρι στο ίδιο σπορ και με την ίδια αποτελεσματικότητα να επιδίδονται και οι δικοί μας πράκτορες. Πράγμα για το οποίο αμφιβάλλω εντελώς. Ο νοών νοείτω.

Αλλωστε από το παρελθόν είναι γνωστή η ιστορία του Ελληνοαμερικανού Στίβεν (Σταύρος) Λάλας, αξιωματούχου του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών. Που λόγω πατριωτικής ευαισθησίας αποκάλυπτε σε Ελληνες κυβερνητικούς αμερικανικά απόρρητα έγγραφα σχετικά με τα Σκόπια, την Κύπρο και την Τουρκία.

Το τραγικό αυτής της ανιδιοτελούς υπηρεσίας ήταν το όνομά του να αποκαλυφθεί, λόγω επιπολαιότητας, από χείλη Ελληνα κυβερνητικού. Με αποτέλεσμα ο πατριώτης να συλληφθεί, το έγκλημά του να το παραδεχτεί και να καταδικαστεί σε 14 χρόνια πίσω απ’ τα σίδερα της φυλακής. Κάπως έτσι ανταπέδωσε και αντάμειψε το τέκνο της η μητέρα πατρίδα!

Εχουμε και λέμε λοιπόν. Η κατασκοπεία, ιδίως σοβαρών περιπτώσεων όπως CIA, NSA, Μοσάντ, KGB (ή όπως λέγεται μετά το γκρέμισμα του «υπαρκτού σοσιαλισμού), έχει εκτιναχθεί σε ύψη δυσδιάκριτα και συμπαντικά. Μια ματιά στην εξαιρετική τριλογία του «Μπορν», με πρωταγωνιστή τον Ματ Ντέιμον, είναι αρκετή. Τα βλέπουν, τα παρακολουθούν όλα και όλους. Μακρόθεν. Και μάλιστα με ακρίβεια βελόνας. Είναι απίστευτο και ανατριχιαστικό.

Αλλωστε κάθε κινητό και κάθε χρεωστική κάρτα λειτουργούν όπως οι χαφιέδες την εποχή μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Ανά πάσα στιγμή γνωρίζουν πού είσαι, τι κάνεις, τι λες, πόσα ξοδεύεις, πόσα έχεις, τα πάντα. Κι αυτό στοιχειώδες.

Δηλαδή στην εποχή όπου τα προσωπικά δεδομένα θεωρούνται ιερά και απαραβίαστα, η τεχνολογία και οι λεβέντες των μυστικών υπηρεσιών σε έχουν «γδύσει», ακτινογραφήσει και «πουλήσει».

Και τέλος, προς τους συντρόφους της πράσινης όχθης: μα, φυσικά, το ζήτημα είναι σοβαρό, αλλά μπας και συμβαίνει ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του να πιάνεται; Λέω τώρα εγώ!