Δημήτρης Δανίκας

Τίποτα απ όλα αυτά. Οι αριθμοί και τα συμπεράσματα συγκεκριμένα και απτά. Όπως, ας πούμε, ότι στις ηλικίες 18-54, δηλαδή στο πιο ενεργό, δραστήριο και παραγωγικό δυναμικό η τηλεθέαση γκρεμίστηκε στο 4,4%. Αυτό το μάλλον ψευδο-reality, ψευδο-πολιτικό show κατέληξε σούπα νερόβραστη, ανάλατη και άγευστη. Σοφός ο απλός λαός

Για παράδειγμα φίλος αγαπητός, που υπήρξε φανατικός οπαδός του ΠΑΣΟΚ, μετά την πρώτη ώρα εγκατέλειψε μέσα σε βαθιά και αλλεπάλληλα χασμουρητά

Για παράδειγμα η διαφημιζόμενη ως πρωτότυπη και εκσυγχρονισμένη πολιτική αντιπαράθεση των πέντε υποψηφίων, κατέληξε σε μεγάλη φούσκα. Για τρεις λόγους. Απαντες με γραβάτες, δηλαδή η παροιμιώδης σοβαροφάνεια των Ελλήνων πολιτικών, πλην εξαιρέσεων ελάχιστων και χαρισματικών. Επειδή προφανώς ήταν απαγορευτικό να διακόπτει ο δημοσιογράφος όταν ο κάθε υποψήφιος απέφευγε να απαντήσει συγκεκριμένα, πράγμα που σημαίνει «σφυρίζω αδιάφορα, δεν θα δεσμευτώ και δεν θα εκτεθώ»

Και επειδή όλοι σχεδόν αντί να περιγράψουν ένα αφήγημα τολμηρό, καινοτόμο και ρεαλιστικό, «διάβαζαν» εκθέσεις ιδεών. Πάμε παρακάτω

Ο Χάρις Καστανίδης αναδείχθηκε πρωταθλητής εκθέσεως ιδεών. Ο Νίκος Ανδρουλάκης ανεμοδούρα χωρίς συγκεκριμένο προσανατολισμό. Αλλοτε εδώ, άλλοτε εκεί. Οπου φυσάει ο άνεμος. Νέα πολιτική παλιάς κοπής. Ο Παύλος Γερουλάνος, ο ευπατρίδης, κι αυτός της εκθέσεως ιδεών, με αιχμή τον πλήρη εκδημοκρατισμό. Θα τον έλεγα εραστή ουτοπίας

Ο Παύλος Χρηστίδης κάπως αμήχανος και κάπως απροετοίμαστος. Ο δρόμος ολισθηρός. Μάλιστα, χωρίς να το θέλει και χωρίς να το εννοεί, με φράση ολότελα αντισημιτική, είπε «κατηγορηθήκαμε ως Εβραίοι». Αγαπητέ Παύλο μακάρι να ήμασταν Εβραίοι και μακάρι η Σωρρακώσταινα να ήταν Ισραήλ

Και τέλος ο Ανδρέας Λοβέρδος, διαρκώς χαμογελαστός, προφανώς κάποιος δάσκαλος της επικοινωνίας τον είχε συμβουλεύσει να διατυπώνει ακόμα και τις πιο ακραίες θέσεις με χαμόγελο τηλεοπτικό. Για να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, ο Ανδρέας Λοβέρδος ο μόνος συγκεκριμένος και κατανοητός. Πάμε στο ψητό. Και το «ψητό» αποτελείται από δύο «πιάτα» όπου και τα δύο μου ήρθαν κατακούτελα, σε τέτοιο σημείο που να πιστεύω ότι απέναντί μου είχα και άκουγα μεταμφιεσμένους τον Γιώργου Καρατζαφέρη και τον Κυριάκου Βελόπουλου. Σε δύο σημεία

Το πρώτο σχετικά με τη συμφωνία των Πρεσπών. Εντελώς αρνητικός, λάθος πολιτικό και άκρως σοβαρό αφού ο ίδιος θα έπρεπε να γνωρίζει ότι κάθε νέα συμφωνία είναι χειρότερη από την πρώτη. Όπως με το Κυπριακό

Το δεύτερο σχετικά με αυστηροποίηση ποινών και κάποιο μακρινό και κάπως διακριτικό φλερτ με ηλεκτρική καρέκλα η κάτι τέτοιο θανατερό. Ως έγκριτος πολιτικός και φυσικά ενήμερος όφειλε να γνωρίζει τρία πράγματα. Το πρώτο ότι σε δικτατορικά καθεστώτα αλλά και σε πολλές Πολιτείες της Αμερικής, εκείνες μάλιστα που φλερτάρουν με ρατσισμό η εγκληματικότητα αυξάνεται διαρκώς. Το δεύτερο ότι το σύστημα των φυλακών, στις ευρωπαικές δημοκρατίες, είναι σωφρονιστικό, διαπαιδαγωγικό και όχι τιμωρητικό,. Το παράδειγμα των Σκανδιναβικών χωρών φάρος φωτεινός. Ας πούμε Νορβηγία. Ας ρίξει μια ματιά. Και το τρίτο ότι στην κόλαση των ελληνικών φυλακών, κάποιος που εκτίει ποινή με την κατηγορία πως έκλεψε μια φρατζόλα ψωμί, στο τέλος εξέρχεται ολοκληρωμένος κακοποιός

Αγαπητέ Ανδρέα, το πρώτο μέλημα είναι οι ελληνικές φυλακές από «πανεπιστήμια» πάσης φύσεως κακουργημάτων, πρέπει, επιτέλους, να μετατραπούν σε σύγχρονα ευρωπαικά σωφρονιστήρια. Ελεος!

Και για να τελειώνω. Τρεις οι νικητές της νερόβραστης τηλεοπτικής σούπας. Από τα κάτω προς τα πάνω: ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Αλέξης Τσίπρας και φυσικά ανώτερος όλων ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Σύντροφοι δυστυχώς χάσατε!