Βασίλης Στεφανακίδης

Ο κ. Αλέξης Τσίπρας απέδειξε στους ξένους ηγέτες που τον εμπιστεύτηκαν ότι ο λόγος του είναι συμβόλαιο. Οποια δουλειά του αναθέτουν τη διεκπεραιώνει άψογα. Οπως όταν έφερε το τρίτο, το αχρείαστο, μνημόνιο και το εφάρμοσε μέχρι κεραίας, αποδεικνύοντας ότι οι δανειστές δεν θα μπορούσαν να βρουν καλύτερο υπηρέτη των συμφερόντων και των χρημάτων τους.
Τώρα μένει να αποδειχτεί από τον χρόνο και την Ιστορία ποια άποψη ήταν ορθή.

Αυτή του Τσίπρα που δημιούργησε τετελεσμένα ή οι επιφυλάξεις και οι φόβοι που έχει το 65%-70% του ελληνικού λαού, με το οποίο ταυτίστηκαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Τώρα μένει να αποδειχθεί ότι ο κ. Τσίπρας έμαθε μέσα σε 4 χρόνια καλύτερα απ’ όλους τους προηγούμενους ηγέτες της χώρας πώς ασκείται η εξωτερική πολιτική και πώς γίνεται ο χειρισμός των εθνικών θεμάτων.

Οπως έμαθε και... από οικονομία! Ελπίζουμε όμως να μην κληθεί ο ελληνικός λαός να πληρώσει τα δίδακτρά του, όπως κάνει με τα δίδακτρα της οικονομίας.
Κι αυτό γιατί τα πειράματα με την οικονομία είχαν απλώς μεγάλο οικονομικό κόστος. Τα λάθη, όμως, στην εξωτερική πολιτική και στα μείζονα εθνικά θέματα έχουν ανυπολόγιστο κόστος και ενίοτε πληρώνονται με βαρύ φόρο αίματος.

Και αφού λοιπόν έκλεισε τα εκκρεμή θέματα με τους βόρειους γείτονές μας, τώρα αποφάσισε να ασχοληθεί και με τον πραγματικό κίνδυνο, αυτόν τον εξ Ανατολών, και γι’ αυτό σε λίγες μέρες πάει στην Τουρκία να τα πει «τσεκουράτα» στον σουλτάνο Ερντογάν! Τόσο γρήγορα ξέχασε το κάζο που του έκανε πριν από έναν χρόνο εδώ στην Αθήνα ο αμετροεπής και απρόβλεπτος Τούρκος πρόεδρος. Εκτός και αν πάει στην Τουρκία για τη ρεβάνς και τον κάνει να μην ξέρει πού να κρυφτεί!

Τι να πει κανείς, μπορεί να το δούμε κι αυτό. Πάντως έχει αποδειχθεί ιστορικά ότι από τα μεγαλύτερα μειονεκτήματα των πολιτικών είναι ο μικρομεγαλισμός και η έπαρση του ξερόλα.
Οταν, λοιπόν, από έναν τόσο αδύνατο σε όλα τα επίπεδα Ζάεφ δεν κατάφερε να κερδίσει τίποτα και του τα έδωσε όλα, τι να περιμένουμε από τις συνομιλίες με τον ισχυρότερο, παμπόνηρο και τσαμπουκά Ερντογάν;
Ας μην είμαστε όμως προπέτες, θα ξέρουμε σε λίγες μέρες.

Εδώ στα καθ’ ημάς, τώρα που θα κατακάτσει ο κουρνιαχτός από το Μακεδονικό, η κυβέρνηση θέλει να πιστεύει πως έστω και με αυτή τη μειοψηφική κυβέρνηση, έστω και με τις μεταγραφές με υποσχετική, όπως λένε και στο ποδόσφαιρο, μπορεί να γυρίσει το παιχνίδι υπέρ της.

Είναι γνωστό άλλωστε πως είναι προγραμματισμένα κάποια θετικά μέτρα που θα ψηφιστούν στη Βουλή (αύξηση κατώτατου μισθού, προστασία πρώτης κατοικίας, 120 δόσεις για χρέη προς την Εφορία κ.λπ). Μπορούν, όμως, όλα αυτά να αλλάξουν το κλίμα και να ξεχάσει ο ελληνικός λαός όλα τα εγκλήματα που έγιναν τα τελευταία 4 χρόνια από αυτή την παρά φύσιν συμμαχία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ;
Με ένα πενηντάρικο αύξηση στον κατώτατο μισθό θα ξεχαστούν τα χρόνια της ανεργίας, η μαζική μετανάστευση των νέων και η καταρράκωση της αξιοπρέπειας των Ελλήνων; Αν τόσο κοστίζει η συγχώρεση σε όλα όσα έχουν γίνει εις βάρος μας, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Ή μήπως η θεσμοθέτηση των 120 δόσεων για χρέη προς την Εφορία και τα Ταμεία απαλείφει τις ευθύνες της κυβέρνησης που φόρτωσε αυτά τα χρέη στις πλάτες του ελληνικού λαού έτσι που 4 εκατομμύρια συμπολίτες μας έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές και οι μισοί με κατασχεμένους λογαριασμούς;
Αν είναι έτσι, είμαστε άξιοι της μοίρας μας και λίγα μας έκαναν.