Βασίλης Στεφανακίδης

Απολογούμενη όχι γιατί έκανε κάτι μεμπτό ή δεν έκανε αυτά που όφειλε, αλλά επειδή η αντιπολίτευση -και κυρίως η αξιωματική- έκρινε ότι αυτά τα δύο θέματα αποτελούν ευνοϊκό πεδίο άσκησης σκληρής αντιπολίτευσης.

Οπως και οι κηδεμονευόμενες από την αντιπολίτευση αντιδράσεις και διαδηλώσεις για τον νόμο για τα πανεπιστήμια κόντρα σε κάθε μέτρο για την πανδημία.

Αντιπολίτευση και σκληρή κριτική του τύπου «το κρίμα στον λαιμό της κυβέρνησης αν πεθάνει ο απεργός πείνας Κουφοντίνας», αποφεύγοντας να υπενθυμίσουν γιατί είναι καταδικασμένος και ζητώντας ουσιαστικά από την κυβέρνηση να παρανομήσει και να κάνει δεκτά τα αιτήματά του, παρακάμπτοντας τους αρμόδιους θεσμούς που είναι η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη.

Αντιπολίτευση γιατί η κυβέρνηση όφειλε να γνωρίζει, προτού τον επιλέξει για καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού, τα κτηνώδη εγκλήματα του διεστραμμένου παιδεραστή-βιαστή που διέπραττε μέσα στην κρεβατοκάμαρά του. Πώς να μάθαινε για τα φρικτά εγκλήματά του πριν αυτά καταγγελθούν, δεν μας το λένε βέβαια.

Στήνουν επίσης στον τοίχο την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό για την τωρινή έξαρση της πανδημίας και του φορτώνουν τους νεκρούς, χωρίς όμως να λένε τι είναι αυτό που έπρεπε να γίνει και δεν έγινε, τι είναι αυτό που έκαναν οι άλλες χώρες και δεν έγινε στη δική μας.

Γενικότητες και απόδοση ευθυνών μέσω του ανεμιστήρα. Κάντε περισσότερες προσλήψεις στον τομέα της Υγείας, κάντε κι άλλες ΜΕΘ, επιτάξτε τα ιδιωτικά νοσοκομεία, μονιμοποιήστε τους συμβασιούχους και διάφορα τέτοια που θυμίζουν έκθεση ιδεών και, το κυριότερο, παραβλέπουν όλα αυτά που έχουν γίνει τον τελευταίο χρόνο στο ΕΣΥ.

Οχι πως όλα είναι καλώς καμωμένα ή δεν έχουν γίνει λάθη, παραλείψεις και αστοχίες. Αυτό δεν το ισχυρίζονται ούτε οι ίδιοι οι κυβερνητικοί. Αλλο αυτό, όμως, κι άλλο ότι τα κάνανε μπάχαλο.

Κι αν μη τι άλλο, αυτοί είχαν την ατυχία να τους σκάσει η υγειονομική βόμβα που ταλαιπωρεί όλο τον πλανήτη στη θητεία τους και κάνουν ό,τι μπορούν για την καλύτερη αντιμετώπιση. Δεν κάθονται εκ του ασφαλούς να πετούν πέτρες και βέλη, μόνο και μόνο γιατί ο ρόλος της αντιπολίτευσης είναι να κάνει κριτική, ξεχνώντας πως η κριτική που είναι αξιοπρόσεκτη από τον λαό και τους ψηφοφόρους είναι η εποικοδομητική κριτική.

Προτάσεις ρεαλιστικές με περιεχόμενο είναι πάντα το ζητούμενο και όχι πομφόλυγες και αντιπολιτευτικές κορόνες.

Η απορία όμως είναι γιατί το κάνει αυτό η αξιωματική αντιπολίτευση και τείνει να περιχαρακωθεί σε ιδεοληψίες και πρακτικές ενός μικρού κόμματος του παρελθόντος και δεν υλοποιεί αυτό που είχε προσπαθήσει. Να γίνει δηλαδή ο ισχυρός πόλος της Κεντροαριστεράς με θέσεις και προτάσεις που θα αγκαλιάζουν ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας και όχι μόνο το στενό κομματικό ακροατήριο.

Δεν προβληματίζονται καν από τις δημοσκοπήσεις όπου, παρότι έχουν ενσκήψει οι εφτά πληγές του Φαραώ στη χώρα, ο πρωθυπουργός, 20 μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας, δηλαδή στα μισά της θητείας του, απολαμβάνει υψηλά ποσοστά αποδοχής από την κοινωνία, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν κερδίζει τίποτε από απογοητευμένους ψηφοφόρους της Ν.Δ., αλλά δεν πλησιάζει καν τα ποσοστά που πήρε στις προηγούμενες εκλογές;

Δικαίωμά τους να πολιτεύονται όπως θέλουν και όπως μπορούν. Ομως το οξυγόνο στο δημοκρατικό μας πολίτευμα είναι η ύπαρξη επιλογών και εναλλακτικών κάθε στιγμή. Οταν αυτές δεν υπάρχουν ή δεν φαίνονται, τότε τροφοδοτείται με αλαζονεία και έπαρση η κυβέρνηση, και αυτό δεν είναι καλό ούτε για τους πολίτες ούτε για την κοινωνία.