Αντώνης Ν. Βγόντζας

Δεύτερον, ποιο είναι το περιεχόμενο της θρυλούμενης ανάπτυξης της χώρας; Ανάπτυξη που τροφοδοτείται μόνο από τη διεύρυνση της εσωτερικής κατανάλωσης; Ανάπτυξη που επιβάλλει μια προσδοκώμενη εξωστρέφεια της οικονομίας μας; Ή συνδυασμός και των δύο; Τρίτον, τι δημόσια διοίκηση επιθυμούμε, ειλικρινά, να έχουμε; Να υπηρετεί το κόμμα ή τους εργαζομένους σε αυτή; Θέλουμε πραγματικά την ανεξαρτησία και την αξιοπρέπεια των δημόσιων λειτουργών; Και σε ποιον βαθμό; Τέταρτον, η διαφθορά και η ανομία έχουν υποσκάψει και διαβρώσει εσωτερικά τις δομές της δημόσιας διοίκησης και τον κορμό της πολιτικής κοινωνίας. Εχουμε έτοιμες λειτουργικές, αποτελεσματικές προτάσεις καταπολέμησης της διαφθοράς και περιορισμού της ανομίας; Είναι ελεύθερη η Δικαιοσύνη στην έρευνα αυτών των ανατριχιαστικών φαινομένων ή διαφθορά είναι ένα γοητευτικό πρόσχημα και οδυνηρό εργαλείο εξόντωσης των αντιπάλων και όσων τους ακολουθούν;

Η δέσμη των πιο πάνω διλημμάτων είναι αρκετά πλούσια και περιεκτική. Θα περίμενε, λοιπόν, ο απλός πολίτης από τα κόμματα και όσους εκτίθενται στην προεκλογική διαδικασία, πρώτον, να τα αναδεικνύουν! Και, δεύτερον, να τα καθιστούν αντικείμενο διαλόγου. Εστω και απλοϊκού. Με τεκμηριωμένες, όμως, και συνεκτικές αφηγήσεις, αναλύσεις και προτάσεις. Αυτό σίγουρα δεν υπάρχει. Ανταλλάσσονται ύβρεις. Διακινούνται συνθήματα με εξαιρετική ταχύτητα που δεν βγαίνουν από την πραγματική ζωή. Δεν έχουν ιστορικό περιεχόμενο. Και δεν σηματοδοτούν σταθμισμένες προοπτικές. Απλή είναι η εξήγηση. Τα συνθήματα επιλέγονται από επικοινωνιολόγους. Και όχι από τους πολιτικούς. Και οι λέξεις έχουν ένα αυθαίρετα μεταβλητό περιεχόμενο. Οπως σε κάθε ιστορική κρίση.

Η παρούσα προεκλογική περίοδος παρακολουθεί, δυστυχώς, όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της Βουλής που διαλύθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 2014. Εκείνη «δίδαξε»! Δεν είναι λίγοι εκείνοι που την κατατάσσουν στο πιο χαμηλό σκαλοπάτι από όλες τις περιόδους της Εθνικής Αντιπροσωπίας κατά τη Μεταπολίτευση. Ποταμός ύβρεων μεταξύ των βουλευτών. Από απύλωτα στόματα. Συχνά επεισόδια. Και χυδαιότητες. Υστερίες και τραμπουκισμοί. Οχι μόνο από τη Χρυσή Αυγή. Αμορφωσιά, άγνοια και γενική ανεπάρκεια. Ανικανότητα και έλλειψη συμμετοχής στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Και στον έλεγχο της κυβέρνησης. Και στο νομοθετικό της έργο. Η Βουλή, που διαλύθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 2014, δεν σταμάτησε κανένα κακότεχνο ή άδικο νομοσχέδιο. Δεν αξιοποίησε τη μεγάλη βεντάλια δυνατοτήτων της να ελέγξει την κυβέρνηση. Μόνο άσφαιρα επιφανειακά πυρά εντυπωσιακών πρωτοβουλιών έπεσαν. Ολα για την εφήμερη δημοσιότητα. 

Κι όμως, πάνω από 180 βουλευτές εκλέχτηκαν για πρώτη τους φορά. Η «ανανέωση», όμως, ουσιαστικά αυτοκαταργήθηκε. Ξευτελίστηκε και ταπεινώθηκε. Ο διψήφιος αριθμός των βουλευτών της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης δεν αποδείχτηκε από μόνος του επαρκής για να καλύψει και συντηρήσει αυτά τα δυσώδη φαινόμενα. Ολες, σχεδόν, οι πτέρυγες της Βουλής συμμετείχαν σε αυτό το ιδιόμορφο πάρτυ ρήξεων και επεισοδίων. Ελάχιστα μέλη της Ελληνικής Βουλής ξέφυγαν από αυτή την παρακμιακή πραγματικότητα.

Δύο παράγοντες εξηγούν αυτή την άθλια πραγματικότητα. Πρώτον, οι πολίτες απέδωσαν μεγαλύτερη βαρύτητα στην επιλογή του κόμματος παρά στην προτίμηση των προσώπων. Δεύτερον, το κλίμα της πόλωσης, του φανατισμού, του μίσους και της ευκαιριακής εμπορίας των ψεύτικων ελπίδων δεν επέτρεψε, ούτε διευκόλυνε την ουσιαστική αξιολόγηση των προσώπων που έπρεπε να στελεχώσουν τη Βουλή. Ολες οι ιδεολογίες, που έχουν υπαρκτό ιστορικό περιεχόμενο, είχαν και έχουν το δικαίωμα να στείλουν στην Εθνική Αντιπροσωπία πρόσωπα που εκπροσωπούν αυθεντικά το έθνος και τον λαό. Οπως επιτάσσει το Σύνταγμα, με κρυστάλλινες διατάξεις. Και σε αυτό το θέμα μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει ο λαός μας. Ολες οι ιστορικές τύχες στα χέρια του.