Βάσω Γουλιελμάκη: Οι ρόλοι της ζωής της

«Βασούλα, πάρε με τηλέφωνο». Αυτό το μήνυμα άφησε ο σκηνοθέτης της παράστασης «Φάντασμα με γόβες», Σταμάτης Φασουλής, στη Βάσω Γουλιελμάκη. Εκείνη φυσικά τηλεφώνησε. «Πέντε χρονιές έχω περάσει δουλεύοντας με τον Σταμάτη Φασουλή». Αν της πεις ότι τη θυμάσαι έντονα από την τηλεοπτική της παρουσία, θα σου απαντήσει το εξής: «Αναγνωρίσιμη μπορεί να έγινα από την τηλεόραση ως φάτσα. Στο σινεμά έμαθαν και το όνομά μου. Οταν έκανα το “Safe Sex” ταυτίστηκε το όνομα με το πρόσωπο. Βέβαια έχω κάνει πολύ περισσότερο θέατρο απ’ ό,τι κινηματογράφο και τηλεόραση. Ωστόσο, το θεατρικό κοινό της Αθήνας είναι συγκεκριμένο. Επίσης, δουλειές μού έδωσε το θέατρο. Ο τότε διευθυντής του Κρατικού Θεάτρου όπου σπούδασα, ο Μίνως Βολανάκης, μου έδωσε τον πρώτο μου ρόλο στην παράσταση “Η μικρή μας πόλη”, στο “Στοίχημα” με είδαν ο Ρέππας και ο Παπαθανασίου, στο θέατρο με είδε και ο Χάρης Ρώμας».

Η Βάσω Γουλιελμάκη μεγάλωσε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Υπήρξε πρωταθλήτρια της ρυθμικής και μετέπειτα προπονήτρια. «Εβγαλα τη Μαρία Παγκάλου, την κορυφαία αθλήτρια της ρυθμικής. Από επτά ετών ξεκίνησα τη ρυθμική και υπήρξα η πρώτη Θεσσαλονικιά που μπήκε στην εθνική ομάδα. Ακόμη και με διάστρεμμα έχω αγωνιστεί και κατέκτησα την τρίτη θέση σε πανελλήνιο πρωτάθλημα. Εδωσα εξετάσεις και πέρασα στο χοροθέατρο του ΚΘΒΕ, το Αέναον. Με παρακινούσαν λόγω της εκφραστικότητάς μου να δώσω και για το θέατρο. Μέσα σε μια εβδομάδα προετοίμασα το τραγούδι και την απαγγελία μου. Ως Βάσω είμαι εξαιρετικά ντροπαλή, αλλά κάτω από έναν ρόλο δεν ντρέπομαι καθόλου. Εχω αποκτήσει περισσότερο θάρρος στη ζωή μου εξαιτίας του θεάτρου. Ετσι ξεκίνησαν όλα».



Από την παράσταση «Φάντασμα με γόβες»

Στάθηκε τυχερή; «Τυχερή; Ναι, σίγουρα. Για να υπάρχεις σε αυτό τον χώρο χρόνια σίγουρα απαιτείται μια κάποια τύχη. Αλλά τίποτα δεν μου χαρίστηκε εύκολα, κάθε φορά που ανεβαίνω στο σανίδι πρέπει να αποδείξω ότι αξίζω. Δεν ανήκω σε παρέες, δεν έκανα ποτέ κολλητιλίκια για να μου δίνουν δουλειά. Ούτε από την ομορφιά μου, ούτε από διάφορα πηγαδάκια βρήκα. Αν ήμουν καλή στη δουλειά μου, θα είχα και την επόμενη χρονιά δουλειά. Εκτιμούσαν το όποιο ταλέντο έχω. Οχι, δεν παίρνω τηλέφωνο, δεν στέλνω μηνύματα να ζητήσω δουλειά. Είναι στάση ζωής. Είμαι και μαμά πλέον. Δεν είχα πολλές γνωριμίες. Από στόμα σε στόμα έγινα γνωστή, με το “αυτή που έπαιζε εκεί”».

Και πώς ένιωσε όταν τα φώτα στράφηκαν πάνω της εξαιτίας της προσωπικής ζωής της; «Κομμάτι της δουλειάς δεν είναι. Ούτε διαφήμιση. Αλλά όταν έρχονται οι κάμερες και οι δημοσιογράφοι και σου κάνουν εκατό ερωτήσεις για τη δουλειά σου και παίζουν την επόμενη μέρα μονάχα εκείνη την κλασική “γιατί χωρίσατε με τον Σωκράτη Αλαφούζο”, εγώ φταίω; Θα νομίζει ο κόσμος ότι θέλω να ασχοληθούν με τα προσωπικά μου. Τι να κάνω, όμως, να γίνω αγενής; Εχω μάθει να αντιμετωπίζω τα πάντα με ειλικρίνεια και αξιοπρέπεια».

Τι την ώθησε να γράψει ένα παιδικό βιβλίο; «Για το “Δέντρο της ζωής” λες; Ηθελα να αφηγηθώ μικρές ιστορίες στην κόρη μου, αλλά δεν με κάλυπταν τα παραμύθια της Σταχτοπούτας και της Χιονάτης. Ηθελα να προετοιμάσω το παιδί μου για έναν κόσμο σε κρίση, με σεβασμό στη διαφορετικότητα. Αλλά δεν ήθελα να την τρομάξω, να την αποτρέψω από το όνειρο. Και στο θέατρο θα ήθελα να δω την πραγματικότητα σε μια παράσταση και όχι φώτα και σκηνικά των μιούζικαλ. Είμαι μια χωρισμένη μητέρα που αντιμετωπίζει καθημερινά προβλήματα. Θέλω να δω μια παράσταση βασισμένη σε σπουδαίες ερμηνείες και όχι σε φώτα και σκηνικά. Με καταστάσεις συγχρόνως κωμικές και τραγικές. Μέσα από το κλάμα βγαίνει το γέλιο. Αυτό θα μου άρεσε ως θεατή. Και όχι τι πουλάει, ποιος είναι στα φώτα, ποιο όνομα θα κλείσουμε φέτος.

 Εχουμε χάσει το κριτήριο ως θεατές, ως ηθοποιοί και ως παραγωγοί. Μας ενδιαφέρει το δήθεν αντί να ψαχτούμε μέσα μας. Ρωτάμε τι κραγιόν φοράς και νοιαζόμαστε για τα εσώρουχα της Victoria’s Secret. "Αλλα θέλω κι άλλα κάνω", που λέει και το τραγούδι. Και έτσι λες και το ευχαριστώ σε κάποιον που δεν το αξίζει».

Είναι ο ρόλος της μητέρας ο σπουδαιότερος της ζωής της; «Είναι ό,τι καλύτερο έχω κάνει. Με έκανε καλύτερο άνθρωπο σίγουρα. Σκέφτομαι πάντα δύο φορές πριν κάνω κάτι. Δεν νιώθω πλέον μοναξιά. Οταν δουλεύω νιώθω ενοχές, είμαι ενοχικό άτομο. Αλλά έτσι μπορώ να της παρέχω κάποια πράγματα. Πάντα θέλεις να είσαι δίπλα στο παιδί σου και να του κρατάς το χέρι. Είναι μεγάλη ευθύνη ένα παιδί».



Πώς αντιμετωπίζει την οικονομική κρίση; «Εχω ένα ώριμο δεκάχρονο παιδί. Καταλαβαίνει πλέον πως μπορεί να κάνεις οικονομία χωρίς να γίνεσαι μίζερος. Καταλαβαίνει πόσο δύσκολα βγαίνουν τα χρήματα. Φέτος ήρθε μόνη της και μου είπε ότι θα κρατήσει τη τσάντα της Ε’ Δημοτικού. Μαθαίνει ότι δεν πετάμε απερίσκεπτα τα πράγματα. Είμαι μια περήφανη μητέρα.

Λέω “κοίτα τι καλή δουλειά έκανα”. Ναι, έχει αντιληφθεί τι δουλειά κάνω. Θέλει κι εκείνη να γίνει ηθοποιός, παρότι είναι ένα δύσκολο επάγγελμα. Εγώ οργανώνω τα πάρτυ της χωρίς να ξοδέψω χρήματα. Φτιάχνω μόνη μου όλα τα διακοσμητικά από χαρτόνια και υφάσματα. Με τη φίλη μου τη Σοφία κάνουμε τα VaSO Creations με διακοσμητικά για γάμους και βαφτίσεις».

Ποιες είναι οι δυσκολίες της; «Η ανασφάλεια. Να ψάχνεις συνεχώς για δουλειά. Εχω μάθει όμως και στα λίγα και στα πολλά. Αν μου λείπει η τηλεόραση; Δεν μπορώ να πω ότι μου λείπει. Δεν έχω ανοιχτεί τόσο που να χρειάζομαι μια δεύτερη και τρίτη δουλειά. Θα πορευτώ με αυτά που έχω. Αν δεν έχω, πάλι με αυτά θα πορευτώ. Κάθε φορά που τελειώνει μια δουλειά λέω θα είναι η τελευταία φορά που δουλεύω. Και πάντα δεν είναι η τελευταία».