Βασίλης Δοσούλας: Το ατύχημα και η ζωή σήμερα

Είναι 12 Αυγούστου του 1994. Κάπου ανοιχτά στο Τολό μια παρέα ψαρεύει σε βάρκα. Είναι ο Βασίλης Δοσούλας, ο πατέρας του και ο θείος του. Ξαφνικά βλέπουν ένα ιπτάμενο δελφίνι να έρχεται καταπάνω τους με 32 κόμβους. Η σύγκρουση γίνεται μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Οι έλικες του υδροπτέρυγου ακρωτηριάζουν τα δύο πόδια και το δεξί χέρι του 10χρονου τότε Βασίλη, το οποίο οι γιατροί κατάφεραν να «συγκολλήσουν» στο ΚΑΤ λίγες ώρες μετά. «Όταν είδαμε να έρχεται καταπάνω μας το δελφίνι, πηδήξαμε στη θάλασσα. Εμένα με βρήκε με το κεφάλι μέσα στο νερό να κρατιέμαι από τη σημαδούρα. Με χτύπησε. Είναι το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι. Όπως μου είπαν μετά, με έβαλαν σε μια βάρκα και μου έδεσαν τα κομμένα μέλη με ζώνες. Οι δύτες στη συνέχεια βούτηξαν για να βρούνε τα πόδια και το χέρι μου. Κατάφεραν να εντοπίσουν το χέρι, να είναι καλά οι άνθρωποι. Βρήκαν το ένα πόδι, αλλά ήταν σε άθλια κατάσταση. Όλα έγιναν σε μια στιγμή. Μετά με έβαλαν στην καρότσα ενός αγροτικού και με πήγαν στο νοσοκομείο. Όσον καιρό βρισκόμουν στην εντατική, δεν ήξερα τι είχε συμβεί. Δεν με άφηναν καν να πάω τουαλέτα. Όταν άλλαξα κρεβάτι και δωμάτιο, τότε κατάλαβα. Ψύχραιμος ρώτησα «Τώρα τι θα κάνουμε;». Ακολούθησε το ταξίδι στην Αμερική, στο κέντρο αποκατάστασης. Μια μεγάλη εμπειρία. Έτσι το είδα. Εκεί γνώρισα ξεχωριστούς ανθρώπους. Έχω κάνει φίλους με τους οποίους ακόμα και σήμερα κρατάμε επαφή» περιγράφει στο People.
Σήμερα ο Βασίλης είναι 30 χρόνων, φοιτητής στη σχολή πολιτικών μηχανικών, κατασκευάζει χειροποίητες δερμάτινες τσάντες και δραστηριοποιείται επιχειρηματικά μαζί με τους δύο καλύτερούς του φίλους σ’ ένα εστιατόριο που έχει ως βάση τα μανιτάρια.


Την περίοδο που ήσουν στο νοσοκομείο, δεν φοβήθηκες;
Ο οργανισμός μου μ’ ένα μαγικό τρόπο έβαλε σε λειτουργία ένα μηχανισμό που έσβησε όλα αυτά τα συναισθήματα. Πόνος, φόβος, στενοχώρια δεν υπάρχουν. Φοβία; Φοβία βέβαια θυμάμαι ότι είχα πάντα με το νερό, γενικότερα με τους καρχαρίες. Πάντα νόμιζα ότι έχει καρχαρίες. Τελικά μου επιτέθηκε δελφίνι... (γέλια)

Πιστεύεις στον Θεό;
Πιστεύω, αλλά έχω κι εγώ τις αναζητήσεις μου. Καλώς ή κακώς, σαν άνθρωποι είμαστε αδύναμοι και χρειάζεται από κάπου να πιαστούμε. Η μητέρα μου, τη μέρα του ατυχήματος, είχε δει στον ύπνο της ότι κάτι άσχημο θα συμβεί και ξύπνησε αναστατωμένη. Και η γιαγιά μου αργότερα είδε ότι με έσωζε ο άγιος Σώζων, που μέχρι τότε δεν ήξερε ότι υπάρχει τέτοιος άγιος. Τον είδε σε όραμα να μπαίνει μέσα στο σπίτι και να της λέει ότι θα σώσει το παιδί. Πιστεύω ότι η φύση έχει προνοήσει και για τη ζωή και για το θάνατο. Μπορεί να ακούγεται σκληρό, αλλά είναι η αλήθεια.


Υπάρχουν πράγματα που θα ήθελες να κάνεις και λόγω των πρόσθετων μελών σου δεν μπόρεσες;
Θα ήθελα να κάνω κάποια πράγματα, όπως, για παράδειγμα, να οδηγήσω μηχανή, να κάνω σκι (που και αυτό, αν το γούσταρα πραγματικά, θα το έκανα) ή να ασχοληθώ με κάποια πολεμική τέχνη. Όμως δεν είναι πράγματα που μου έχουν λείψει. Έχω παίξει ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, πινγκ πονγκ, ήμουν σε ομάδες, όπως, για παράδειγμα, στην ομάδα κολύμβησης του Παναθηναϊκού. Όποτε βρίσκω χρόνο, κάνω ταξίδια. Θέλω να γυρίσω όλο τον κόσμο! Βαριέμαι εύκολα, θέλω να κάνω πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Παιδάκι είμαι ακόμα, καταλαβαίνεις... (γέλια)

Αυτός είναι και ο λόγος που ακόμα δεν έχεις πάρει το πτυχίο σου στη σχολή πολιτικών μηχανικών;
Δεν τελείωσα, γιατί δεν είχε κανένα νόημα να τελειώσω. Ήταν όνειρο του πατέρα μου. Ήθελε να γίνω πολιτικός μηχανικός, ενώ εγώ προτιμούσα να γίνω αρχιτέκτονας. Μου έλεγε «το ίδιο πράγμα είναι». Ε, δεν είναι, καμία σχέση. Οπότε το έριξα στις καφετέριες. Για λίγο! Στη συνέχεια ήρθε η σχολή accessories design. Εκεί έμαθα να σχεδιάζω και να κατασκευάζω τσάντες. Όταν δημιουργηθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις, στόχος είναι να ανοίξω μια επιχείρηση μαζί με την αδελφή μου, που είναι fashion designer. Ήδη έχω έρθει σε επαφή με κάποια εργοστάσια, ένα από αυτά στην Αμερική, το οποίο είναι αρκετά καλό και βοηθάει πολύ τους νέους ανθρώπους. Έχω πολλά σχέδια από τσάντες που έχω φτιάξει. Περιμένω απλά να υλοποιηθούν.

Και το Μushroom restaurant πώς προέκυψε;
Η ιδέα ήρθε το καλοκαίρι και αμέσως ξεκινήσαμε μαζί με τον Στράτο Γιδόπουλο και τον Χάρη Φετφατζή για να την υλοποιήσουμε. Ένας φίλος από τα Γρεβενά μάς είπε ότι ανοίγει μουσείο μανιταριών. Χωρίς δεύτερη σκέψη, τον επισκεφτήκαμε και εντυπωσιαστήκαμε από το πόσα πολλά πιάτα μπορείς να φτιάξεις από την «τροφή των θεών», όπως την αποκαλούν. Έτσι, αποφασίσαμε να ανοίξουμε ένα εστιατόριο, στο οποίο θα σερβίρονται πιάτα με βασικό υλικό τα μανιτάρια σε διάφορες γεύσεις. Και όχι μόνο φαγητά. Προσφέρουμε γλυκά από μανιτάρια, αλλά και απολαυστικά κοκτέιλ. Ένα έχω να σου πω: Κοιμάμαι και ξυπνάω και το μυαλό μου το έχω στο μαγαζί! Έχουμε πιστέψει πολύ σ’ αυτή την ιδέα.

Τι είναι αυτό που σου τη σπάει περισσότερο;
Οι πολιτικοί. Την ώρα που μπορούσαμε να παίξουμε με τα δικά μας χαρτιά, δεχτήκαμε παθητικά τα χαρτιά των άλλων. Οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι γνώριζαν πού πηγαίναμε. Κανείς δεν μίλησε. Παίζουν θέατρο. Όλοι ήταν στο κόλπο. Πολιτικοί και δημοσιογράφοι είναι ένα. Ενώ έχουν τη δυνατότητα να κάνουν τόσα πράγματα σ’ αυτό τον άγιο τόπο που ζούμε, δεν κάνουν τίποτα.

Πολλοί νέοι έχουν εγκαταλείψει την Ελλάδα. Εσύ το έχεις σκεφτεί;
Όχι, αλλά καταλαβαίνω απόλυτα αυτούς που το έχουν κάνει. Για παράδειγμα, αν ήμουν αυτή τη στιγμή πολιτικός μηχανικός, θα έφευγα από την Ελλάδα, δεν θα καθόμουν, γιατί αυτό είναι ένα από τα επαγγέλματα που έχουν πεθάνει στη χώρα μας. Δεν είναι κρίμα;


Έχεις πάρει μέρος σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας;
Όχι, διότι μένω στο Γέρακα και μετακινούμαι με το αυτοκίνητο. Όμως έχω δυνατό εκπρόσωπο την αδελφή μου, που όταν κατεβαίνει, της λέω «δώσε και για εμένα».Υποστηρίζω τις πορείες. Πρέπει να ακούγεται η φωνή μας. Όσον αφορά τα επεισόδια, τα περισσότερα είναι φτιαχτά. Και αυτό είναι κάτι που το έχουμε δει όλοι. Υπάρχουν τόσα ντοκουμέντα.

Οι σχέσεις σου με τις γυναίκες;
Δεν σταματούν να με εκπλήσσουν και είμαι ακόμη σε αναζήτηση. Τη γυναίκα των ονείρων μου δεν την έχω βρει ή ακόμα και να νομίζω ότι την έχω βρει, πάντα τυχαίνει να έχει κάποιον δίπλα της. Ακόμα και σήμερα όμως, το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι «και τώρα τι κάνουμε;» και απαντώ «απλά διεκδικούμε!». Ό,τι και να συμβαίνει, πρέπει να δίνεις τη μάχη σου γι’ αυτό που θέλεις πολύ.

Τι είναι αυτό που σε κάνει να θέλεις πολύ μια γυναίκα;
Να είναι τουμπανάκι! Τώρα, πέρα από την πλάκα, στην ουσία αυτό που σε κερδίζει στον άλλο, εκτός από την εμφάνιση, είναι ο χαρακτήρας. Και την πιο όμορφη γυναίκα να έχεις δίπλα σου, αν είναι ό,τι να ’ναι, δεν πρόκειται να υπάρξει διάρκεια. Προσωπικά, μου αρέσει να είναι χαβαλές, να διαθέτει τσαγανό εκεί που χρειάζεται και να είναι ψιψίνα στα υπόλοιπα. Λίγο απ’ όλα δηλαδή!

Οικογένεια;
Να μεγαλώσω λίγο ακόμα. Ξέρεις, οι άντρες μέχρι τα 40 ωριμάζουμε. Θέλω να κάνω οικογένεια και παιδιά, αλλά όχι τώρα. Θα μου άρεσε να κάνω τρία-τέσσερα παιδιά.
Με δεδομένο και το ατύχημα, πιστεύεις ότι θα είσαι υπερπροστατευτικός;
Όχι. Αν κρατάς τα παιδιά μέσα σε μια γυάλα και δεν τα αφήνεις να γευτούν όλα όσα υπάρχουν γύρω τους, με μέτρο βέβαια, τότε δεν θα μπορέσουν να φτιάξουν το δικό τους χαρακτήρα.

Ποιος είναι ο πιο άμεσος στόχος σου;
Να χάσω λίγα κιλά. Θα μπω σε πρόγραμμα και όταν φτιάξω το σώμα μου, θα κάνω κι ένα tattoo στο δεξί μου χέρι, που έχει και τις ουλές. Το έχω ήδη σχεδιάσει στο μυαλό μου: Ένα ανθρώπινο σώμα, μισό στη θάλασσα, μισό έξω από τη θάλασσα. Από τη μία ένας δαίμονας το τραβάει προς τα κάτω, από την άλλη ένας άγγελος το τραβάει προς τα πάνω. Εννοείται ότι ο άγγελος τα καταφέρνει!

Διαβάστε περισσότερα με το PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.