Κωνσταντίνος Καραμανλής - Αμαλία Μεγαπάνου: Η συνύπαρξη δυο ισχυρών προσωπικοτήτων και το διαζύγιο στο Παρίσι

Ήταν σχετικά νωρίς, μια κρύα Τετάρτη, τον Δεκέμβριο του 1970 στο Παρίσι όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής -αυτοεξόριστος από το 1963 στην πόλη του Φωτός- και η σύζυγός του Αμαλία -το γένος Κανελλοπούλου- προσήλθαν με άκρα μυστικότητα στις 9 του μήνα σε δικαστήριο της Γαλλικής πρωτεύουσας.

Μαζί με τους δικηγόρους τους και όλα τα απαραίτητα έγγραφα κατέθεσαν την αίτηση διαζυγίου στον γάμο τους, μετά από 19 χρόνια κοινής πορείας στα εύκολα, αλλά κυρίως στα δύσκολα.

Ο επίσημος λόγος του διαζυγίου ήταν «ασυμφωνία χαρακτήρων και αδυναμία συμβίωσης», οι πραγματικοί δεν μαθεύτηκαν ποτέ και αυτό οφείλεται εν πολλοίς στον χαρακτήρα των δύο πρωταγωνιστών.

Ήταν γνωστό ότι ο Καραμανλής ήταν «σφίγγα» σε ότι αφορούσε τον ιδιωτικό του βίο, ενώ και η σύζυγος του, μια εκπρόσωπος της παλιάς αστικής Αθήνας κινήθηκε ακριβώς στο ίδιο μήκος κύματος.

Η ανιψιά του Παναγιώτη Κανελλόπουλου άλλωστε δεν ήταν αυτό που εκείνη την εποχή αποκαλούσαμε «τυπική ελληνίδα σύζυγος» κάτι που ο Σερραίος πολιτικός είχε αντιληφθεί από τους πρώτους μήνες της γνωριμίας τους.

Είχε ένα εύρος μόρφωσης και μια προσωπικότητα που δύσκολα θα την έθεταν στη «σκιά» ενός άνδρα, έστω και αν αυτός ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, πρωθυπουργός της Ελλάδας.

Ο γάμος τους και η ιδιωτική ζωή τους παρέμειναν πάντα μακριά από την δημοσιότητα, ενώ αμφότεροι μετά το διαζύγιό τους δεν υπεισήλθαν ποτέ σε δηλώσεις για το θέμα που συγκλόνισε τότε την ελληνική κοινωνία, αφού δεν ήταν κάτι σύνηθες.
Όταν έγινε γνωστό μέσω του εκπροσώπου τους, τα περιοδικά της εποχής μονοπώλησαν το ενδιαφέρον του κοινού με συνεχή ρεπορτάζ για το τέλος ενός γάμου που ακροβατούσε πάντα σε ένα λεπτό τεντωμένο σχοινί, μέχρι την ημέρα που το σχοινί αυτό έσπασε.

«Αμαλία, σκάσε!»

Όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής γνώρισε στις αρχές της δεκαετίας του ‘50 την Αμαλία Κανελλοπούλου, αυτός ήταν 43 ετών και η γυναίκα που έμελλε να μπει για τα καλά στην ζωή του, μια 20χρονη γοητευτική νεαρή.

Η κοινωνική της θέση και η μόρφωσή της αποτέλεσαν τα καλύτερα εχέγγυα για να σταθεί αυτή η ντελικάτη γυναίκα που απέπνεε κομψότητα και ευγένεια, δίπλα του.

Ο γάμος τους ήταν η αρχή μιας κοινής πορείας που διήρκησε 19 έτη, ανάμεσα σε δύο έντονους χαρακτήρες που δεν σήκωναν μύγα στο σπαθί τους, κάτι που φάνηκε γρήγορα.

Η Αμαλία δεν ήταν η γυναίκα που θα έμπαινε στην κουζίνα για να φτιάξει σπανακόπιτα στον σύζυγό της, παρά μόνο αν το ένιωθε, ενώ έμεινε μακριά από την πολιτική και τις δηλώσεις γύρω από αυτή.

Στην μυθική πλέον επίσκεψη του ζεύγους στην Αμερική στις 17 Απριλίου του 1961, ήταν η μοναδική φορά που όταν ρωτήθηκε για την πολιτική απάντησε λακωνικά: «Δεν ασχολούμαι με την δουλειά του άνδρα μου γιατί την κάνει πολύ καλά».

Το πρωθυπουργικό ζεύγος της Ελλάδας έγινε δεκτό στον Λευκό Οίκο στις 11.30 το πρωί και η σύζυγος του Κωνσταντίνου Καραμανλή έλαμψε δίπλα στην Τζάκι Κέννεντι, με αποτέλεσμα την επόμενη μέρα τα αμερικάνικα ΜΜΕ να την αποκαλούν η «Ζάκλιν της Ελλάδας».

Χρόνια μετά μιλώντας για το στυλ αναφέρθηκε στον πρώην σύζυγό της λέγοντας: «Στα πολύ μακρινά ταξίδια εγώ, παρά τις προσπάθειές μου, έβγαινα από το αεροπλάνο τσαλακωμένη σαν άστεγη. Εκείνος σηκωνόταν από το κάθισμα και το κοστούμι του ήταν ατσαλάκωτο λες και βγήκε μόλις από το καθαριστήριο. Ποτέ δεν κατάλαβα πώς το κατάφερνε αυτό. Έψαχνε ειδικά υφάσματα, το κυνηγούσε το θέμα πολύ γιατί έπρεπε να είναι ατσαλάκωτος έξω όπως και μέσα».

Με τον άνδρα που την έπεισε να πορευτούν μαζί στη ζωή μοιράστηκε ένα μικρό διαμέρισμα στο Κολωνάκι, και δεν αποδέχτηκε ποτέ αυτό που πίστευε ο κόσμος, ότι ήταν ένα ιδανικό ζευγάρι, δυο πρωταγωνιστές μιας ρομαντικής κινηματογραφικής ταινίας.
Υπήρχαν εντάσεις και σίγουρα καυγάδες ανάμεσα σε δύο έντονους χαρακτήρες, και ένας αστικός μύθος έκανε λόγο για τασάκια που πέταγε ο Καραμανλής.

Αυτός που ένα βράδυ την άκουσε να μιλάει καθώς εκφωνούσε έναν λόγο σε μπαλκόνι και νευρίασε τόσο πολύ-μάλλον γι’ αυτά που έλεγε-ώστε ξέχασε το ανοιχτό μικρόφωνο και εκστόμισε το περίφημο «Αμαλία, σκάσε».

Ατυχώς για τον ίδιο, το άκουσε και το συγκεντρωμένο πλήθος ενώ κανείς δεν έμαθε τι ειπώθηκε μετά ανάμεσα στο ζευγάρι, όταν επέστρεψαν στην κατοικία του Κολωνακίου.

Όταν ο Καραμανλής παραιτήθηκε από την ηγεσία της Ε.Ρ.Ε αφήνοντας διάδοχό του τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, το ημερολόγιο γράφει 9 Δεκεμβρίου 1963 και την ίδια μέρα μαζί με την σύζυγό του αναχωρεί κάτω από άκρα μυστικότητα για το Παρίσι.
Τα χρόνια της αυτοεξορίας μόλις αρχίζουν.

Η ζωή μετά τον χωρισμό

Σε ένα από αυτά τα περίεργα παιχνίδια που παίζει η μοίρα, ακριβώς επτά χρόνια μετά, στις 9 Δεκεμβρίου του 1970 θα πέσουν οι τίτλοι τέλους στον γάμο του με την Αμαλία.

Θα μιλήσει γι’ αυτό χρόνια μετά στον στενότατο συνεργάτη του Τάκη Λαμπρία ο οποίος συμπεριέλαβε αυτή την εκ βαθέων εξομολόγηση στο βιβλίο του με τίτλο «Στην σκιά ενός μεγάλου», το οποίο περιέχει τις αναμνήσεις δεκαετιών δίπλα στον εθνάρχη.
«Η Αμαλία είχε δυνατό χαρακτήρα, κάπως αυταρχικό. Ίσως μάλιστα το ναυάγιο του γάμου μας να οφείλεται στο ότι είχαμε τον ίδιο χαρακτήρα. Μολονότι ουδέποτε αναμειγνυόταν στη δημόσια ζωή, συμπαραστάθηκε με αφοσίωση στην σταδιοδρομία μου» επισήμανε πριν καταλήξει: «Το βέβαιο είναι ότι ο χωρισμός μου με λύπησε, αν και η ευθύνη γι’ αυτόν ήταν περισσότερο δική μου».
Μετά ο διαζύγιο οι δρόμοι τους χώρισαν αλλά πάντοτε υπήρχε η εκτίμηση του ενός προς τον άλλο, ενώ η Αμαλία δεν τοποθετήθηκε ποτέ δημόσια για τον χωρισμό τους.

Σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις της είχε πει μεταξύ άλλων για το συγκεκριμένο θέμα: «Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι όσα χρόνια δεν μιλώ δημόσια δεν είναι από έλλειψη αντίληψης αλλά από επιλογή».

Ο δεύτερος γάμος της με τον γυναικολόγο Νώντα Μεγαπάνο δεν διήρκησε για πάντα, αλλά διατήρησε φιλικότατες σχέσεις μαζί του, ενώ αγαπούσε πολύ τα παιδιά που είχε αποκτήσει ο γιατρός από τον πρώτο του γάμο.

Μάλιστα θέλοντας να ανακοινώσει διακριτικά τον χωρισμό της, προχώρησε σε μια δωρεά και υπέγραψε με το πατρώνυμο της, ενώ είχε ήδη γράψει τα πρώτα της βιβλία.

Παρέμεινε ακριβοθώρητη, μια elegant παρουσία που δεν αναλώθηκε ποτέ σε ανούσιες κοσμικότητες ενώ λίγοι περνούσαν την πόρτα της κατοικίας της στην Βασιλίσσης Σοφίας.

Στην κηδεία του Καραμανλή ήταν διακριτικά παρούσα στο τελευταίο αντίο ενώ σε μια από τις σπάνιες αναφορές της σε αυτόν επισήμανε αυτό που πίστευαν πολλοί: «Ήταν Έλληνας. Αληθινός. Έκανε αυτό που έπρεπε, όχι αυτό που τον συνέφερε. Άκουγε πολύ και μετά έπραττε. Μπορεί να σου απέκοπτε την κεφαλή επειδή διαφωνούσες μαζί του, αλλά σε είχε ακούσει».