We are the champions: Πώς δημιουργήθηκε το εμβληματικό τραγούδι των Queen για τις φιέστες των απανταχού... πρωταθλητών

Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, εμβληματικά τραγούδια έχουν γίνει ύμνοι στα χείλη οπαδών και αθλητών. Στην Ελλάδα το φαινόμενο αυτό παρατηρήθηκε πρώτη φορά το 1971 όταν δημιουργήθηκε το τραγούδι «Θούριος του Γουέμπλεϊ», βασισμένο στο ρυθμό του «Obladi Oblada» των θρυλικών Beatles.

Το τραγούδι ήταν αφιερωμένο στον τελικό του Παναθηναϊκού με τον Άγιαξ για το Κύπελλο Πρωταθλητριών στο ιστορικό γήπεδο του Λονδίνου. Τη δεκαετία του 80' είχαμε άλλη μία τεράστια μουσική επιτυχία, η οποία συνδέθηκε με ένα μοναδικό αθλητικό επίτευγμα.

Το τραγούδι των Φατμέ, «είμαστε πια πρωταθλητές», προέκυψε μετά την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ 1987 από την Εθνική ομάδα του Γκάλη, του Γιαννάκη και των άλλων παιδιών και μετατράπηκε στο απόλυτο  χιτ στα χείλη των οπαδών κάθε φορά που η ομάδα τους έβγαινε πρωταθλήτρια.

», του 1977 και αποτελεί ένα από τα διασημότερα άσματα της μπάντας μέχρι και σήμερα. Κάθε φορά που το κοινό στις συναυλίες, άκουγε τις πρώτες νότες και καταλάβαινε ότι έφτανε η στιγμή για να ακουστεί το τραγούδι, τα ντεσιμπέλ χτυπούσαν κόκκινο. 

Πώς προέκυψε όμως η δημιουργία του; Σε μία συναυλία των Queen το 1976 στο Στάνφορντ της Αγγλίας, το  κοινό στο τέλος του live τραγούδησε το «You'll never walk alone» (το οποίο εκείνη την εποχή δεν είχε εξελιχθεί ακόμη στον απόλυτο ύμνο των Λίβερπουλ, Σέλτικ, Ντόρτμουντ), σε μια ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τον Φρέντι Μέρκιουρι των φρόντμαν του συγκροτήματος.

«Εσείς είστε οι πρωταθλητές της ζωής, σας ευχαριστώ», τους είπε από μικροφώνου εμφανώς συγκινημένος και εκείνη η βραδιά αποδείχθηκε ότι είχε καρφωθεί στο μυαλό του. Έτσι λίγους μήνες  αργότερα με την μπάντα να ετοιμάζει το νέο της δίσκο, ο Μέρκιουρι κάθισε και έγραψε τους στίχους για να το ντύσουν όλοι μαζί με τη μελωδία που έμελλε να «ταξιδέψει» παντού. Προφανώς, δεν είναι τυχαίο ότι το 2011 σε ψηφοφορία που έγινε από το κοινό, αναδείχθηκε ως το πιο αναγνωρίσιμο ροκ τραγούδι όλων των εποχών.

«Μου έδωσαν έμπνευση στο Στάνφορντ, όταν το έγραφα σκεφτόμουν το ποδόσφαιρο, αλλά ήθελα ένα τραγούδι για τους απλούς πρωταθλητές της ζωής, ένα τραγούδι αλληλεγγύης και συλλογικότητας, που να μπορεί ο απλός φίλαθλος να ταυτιστεί, να είναι σαν σύνθημα αλλά με λίγο παραπάνω μελοποίηση», είχε αποκαλύψει πολλά χρόνια αργότερα ο αδικοχαμένος τραγουδιστής που σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή.

Πάντως, αν το καλοσκεφτούμε κάπως έτσι δημιουργούνται στο  μυαλό κάθε φιλάθλου οι ιστορικές συνδέσεις μίας αθλητικής επιτυχίας με κάποιο τραγούδι.
Πώς μπορεί κάποιος να ξεχάσει τον Παναγιώτη Γιαννάκη να σηκώνει την κούπα το 1987 και να ακούγεται στη διαπασών το «Final Countdown» των Europe;
Πώς μπορεί κάποιος να βλέπει τον Βασίλη Χατζηπαναγή, τον Θώμα Μαύρο, τον Νίκο Αναστόπουλο, τον Γιώργο Κούδα ή τον Μίμη Δομάζο και τον Μίμη στο φινάλε της καριέρας τους και να μη σιγοτραγουδήσει από μέσα του το «αρχίζει το ματς» του Λουκιανού Κηλαηδόνη; 

Ο αθλητισμός δημιουργεί όμορφες ιστορίες, για να θυμούνται οι φίλαθλοι, ωστόσο σε όλο τον κόσμο, οι πρωταθλητές θα είναι πάντα ταυτισμένοι μ' ένα τραγούδι.
Κι όπως θα έλεγε ακόμη και τώρα ο αείμνηστος Φρέντι Μέρκιουρι: 
We are the champions, my friends
And we'll keep on fighting 'til the end
We are the champions
We are the champions
No time for losers
'Cause we are the champions of the world