Η ντροπή μιας Αθήνας που σκοτώνει παιδιά και όνειρα

Η περιγραφή μιας εικόνας  είναι κάτι το συνηθισμένο για  ένα δημοσιογράφο. Η περιγραφή  μιας οσμής είναι αδύνατη καθώς  οι λέξεις δεν επαρκούν.  

Λίγα μόλις μέτρα  από την οδό Πέτρου Ράλλη, μια  ολόκληρη πόλη 2.500 κατοίκων συνθέτει μια  καινούργια συνοικία της Αθήνας. Σε ένα καταπατημένο ιδιωτικό οικόπεδο, εδώ και  τουλάχιστον 10 χρόνια, 500 οικογένειες  Ρομά από διάφορες χώρες των Βαλκανίων, ζουν σε συνθήκες απερίγραπτες.  

Παραπήγματα κατασκευασμένα με χαρτόνια και λαμαρίνες, πρόχειρες  χωματερές, αυτοσχέδιοι υπόνομοι που βγάζουν τα λύματα στους δρόμους που κυκλοφορούν άνθρωποι και ποντίκια, έχουν διαμορφώσει μια συνοικία πέρα από κάθε λογική, μέσα στο κέντρο της πρωτεύουσας. 

Οι εικόνες της  καθημερινότητας σε αυτήν την  ιδιότυπη πόλη αφήνουν ενεό οποιονδήποτε περαστικό. Παιδιά ολόγυμνα κυκλοφορούν  δίπλα σε τεράστιους αρουραίους. Παιδιά που παίζουν τα πρώτα τους παιχνίδια  μέσα σε αυτοσχέδιες χωματερές, σε μια  πόλη που δεν έχει υδροδότηση, υπονόμους, ρεύμα και κάδους απορριμμάτων. 



Μια πόλη δημόσιο κίνδυνο, μέσα στην καρδιά της Αθήνας.  

Το οδοιπορικό του  protothema.gr στην πόλη μπροστά στην οποία οι Φαβέλες του Ρίο Ντε Τζανέριο μοιάζουν με σουίτες πολυτελείας, αποδεικνύει πως οι υπεύθυνοι Δήμαρχοι που ζητούν την ψήφο μας στις προσεχείς εκλογές, στην καλύτερη των περιπτώσεων δεν έχουν την παραμικρή ιδέα από την κατάσταση που επικρατεί στην πρωτεύουσα. Η πόλη των Ρομά του Βοτανικού έχει από όλα. Κεντρική πλατεία όπου γίνονται οι συγκεντρώσεις. Καφενείο του χωριού με μπιλιάρδο και τραπέζια για πρέφα. Κεντρικές λεωφόρους. Η μόνη διαφορά είναι τα σκουπίδια που βρίσκονται στο χώρο και τα ποντίκια που κυκλοφορούν σε αγέλες.  



Η αστυνομία δεν  τολμάει να μπει εδώ

Ο αρχηγός της περιοχής με καλωσορίζει και αναλαμβάνει να μου δείξει τα αξιοθέατα, καθώς όπως μου είπε ο ίδιος «Ούτε αστυνομία δεν μπαίνει εδώ, δεν τολμάει να μπει» Με την προστασία του αρχηγού βλέπω μια πραγματικότητα πέρα από κάθε λογική.  



Παιδιά ηλικίας 2 ως 3 ετών, ξυπόλυτα πατούν πάνω σε ακαθαρσίες και γύρω τους ποντίκια σε μέγεθος που δεν πίστευα ποτέ πως υπάρχουν. «Δεν έχουμε νερό, αποχέτευση και χωματερή» μου εξηγεί ο αρχηγός αυτής της ιδιότυπης πόλης. 2.500 άνθρωποι κοιμούνται, ξυπνούν και δουλεύουν μέσα στα ποντίκια, τις ακαθαρσίες και τα σκουπίδια.»

Οι οικονομικές  ασχολίες των κατοίκων είναι συγκεκριμένες. Εδώ καταλήγουν τα περισσότερα από  τα καλώδια της ΔΕΗ που κατά καιρούς ακούγεται πως εκλάπησαν. Τα λιώνουν και πωλούν το χαλκό. Η διαδικασία είναι απλή. Σκάβουν 70 εκατοστά στο έδαφος, θάβουν τα καλώδια, τα σκεπάζουν με χώμα και από πάνω βάζουν κάρβουνα, ώστε το πλαστικό να λιώσει αργά και να μένει ο χαλκός. Τα δεκάδες σκραπατζίδικα της περιοχής αναλαμβάνουν τα υπόλοιπα. Εκεί Έλληνες αγοράζουν σε εξευτελιστικές τιμές το χαλκό που προέρχεται από τα κλεμμένα καλώδια και κερδίζουν μέχρι και 400% το κιλό. Μόλις κλείσουν τα μαγαζιά τους οι Έλληνες κλεπταποδόχοι του χαλκού, μπαίνουν στις πανάκριβες Mercedes και πηγαίνουν στα σπίτια τους στα Βόρεια  προάστια.



Οι Ρομά, παραμένουν όμως εκεί, Σε μία πόλη 2.500 κατοίκων, στο κέντρο ακριβώς της Αθήνας, να μεγαλώνουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους, στις καρκινογόνες ουσίες που βγάζει το λιώσιμο των καλωδίων, στα δαγκώματα των αρουραίων, που περιμένουν να γιατρευτούν φυσικά, καθώς λεφτά δεν υπάρχουν να επισκεφτούν γιατρό. Στα σκουπίδια και στις ακαθαρσίες. Μολύνσεις και αρρώστιες ξεχασμένες σε μια Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα του 2010. Ο λόγος απλός. Κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να μεταφέρει αυτές τις ψυχές σε ένα άλλο περιβάλλον, με υδροδότηση, ρεύμα και τροχόσπιτα.  

Τι  γίνονται τα λεφτά;

Σας ακούγεται ακριβό εν καιρώ ΔΝΤ; Καθόλου. Τα λεφτά από  την Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν δοθεί. Το ερώτημα είναι ποιοι δήμοι και τοπικοί παράγοντες τα κατασπατάλησαν και τώρα μεταθέτουν το πρόβλημα στους ίδιους τους κατοίκους.  

«Έχω 6 παιδιά» μου  λέει μία γυναίκα που προσπαθεί  να πλύνει μερικά ρούχα και να μαγειρέψει για την οικογένειά της, με νερό που πήρε από πάρκα των Αθηνών. «Δεν πάνε σχολείο τα παιδιά μου» μου εξηγεί όταν βλέπω πιτσιρίκια που εκείνη την ώρα θα έπρεπε να βρίσκονται στη σχολική αίθουσα, αντί να παίζουν σε μια χωματερή. «Μου ζητάνε διεύθυνση μόνιμης κατοικίας. Πού να τη βρω; Είναι σαν να μου λένε μην τα φέρεις στο σχολείο»  



Το οικόπεδο στο  οποίο βρίσκονται οι Ρομά χωρίζεται  στη μέση. Ο Δήμος Αθηναίων και  ο Δήμος Ταύρου, έχουν την εύθηνη για αυτήν την κατάσταση που  απειλεί τη δημόσια υγεία και  θέτει σε κίνδυνο 2.500 ανθρώπους. «Αν μας δώσουν ένα μέρος με νερό και μας δώσουν και τροχόσπιτα, εμείς θα φύγουμε από εδώ» μου εξηγεί ο αρχηγός της Φαβέλας, δείχνοντας μου τις 15 σφαίρες που δέχτηκε στο κορμί του, λόγω μια διαφωνίας. «Δεν θέλουμε να ζούμε στα σκουπίδια και στα ποντίκια. Παιδιά έχω και εγώ. Να κοίτα, εδώ μένω» και μου δείχνει το σπίτι του την αριστοκρατική συνοικία της περιοχής, καθώς η ιδιότυπη αυτή πόλη έχει αποκτήσει ακόμα και ταξικές διαφοροποιήσεις.  

Η πάλη όμως σε αυτήν  την πόλη δεν είναι πάλη των  τάξεων. Είναι πάλη με την καθημερινότητα. Με την επιβίωση. Πάλη μέχρις εσχάτων. Στην οποία νικητές δεν υφίστανται. Μόνο ηττημένοι.