Δε σκέφτομαι, άρα υπάρχω

( ** ) ΔΕ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ,  ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ / GREENBERG

Σκηνοθεσία / Σενάριο: Νόα Μπάουμπαχ.  Με τους: Μπεν Στίλερ, Γκρέτα Γκέρβιγκ, Τζένιφερ Τζέισον Λι.

Δραματική κομεντί, 2010, Η.Π.Α. Διάρκεια: 1 ώρα και 47 λεπτά.

Μην ξεγελαστείτε από την παρουσία του Μπεν Στίλερ στον πρωταγωνιστικό ρόλο, γιατί το έργο δεν είναι κωμωδία. Εντελώς δεν είναι. Ανεξάρτητο αμερικάνικο είναι, από αυτά που βλέπουν τα σοφιστικέ παρεάκια στα φεστιβάλ και ενθουσιάζονται με τους διαλόγους και τη σπουδή των χαρακτήρων και μετά μας τα φοράνε κι εμάς. Όχι ότι δεν υπάρχουν αρετές, υπάρχουν, αλλά δεν φτάνουν όταν δεν υπάρχει υπόθεση και κορμός και το μόνο που σου μένει είναι ψυχοτόπια και συμπεριφορές. Νεουορκέζος ελαφρά βαρεμένος με ψιλοιστορικό κατάθλιψης, εισαγωγή στο ψυχιατρείο και αγωγή με Zoloft, στην κρίσιμη ηλικία των 40, επιστρέφει στο Λος Άντζελες, στο σπίτι του αδελφού του το οποίο και αναλαμβάνει να φυλάει μέχρι την επιστροφή του τελευταίου από διακοπές στο Βιετνάμ. Αποφασισμένος ότι η ζωή εδώ τελειώνει, σβήνει το καντήλι μου, ιδεολογικοποιεί την απραξία, περνάει τις μέρες του γράφοντας επιστολές διαμαρτυρίας σε εταιρείες και φορείς, συναντά παλιούς φίλους και αναπολεί τη ζωή που δεν έζησε, ενώ ταυτόχρονα εμπλέκεται σε μια περίεργη σχέση με την όχι λιγότερο βαρεμένη, βοηθό του αδελφού του. Και πάνω κάτω, αυτό είναι όλο, δύο τρεις έξυπνες ατάκες από δω, μερικές ωραίες στιγμές του Στίλερ από κει, μια όμορφη περιγραφή της Λοσαντζελιανής, ηλιόλουστης ντεκαντάνς όπου το να μην οδηγείς σε καθιστά παρία, από την άλλη. Συμπαθές, δε λέω όμως επαναλαμβάνω, χωρίς τέλος και μέση και αρχή, και άρα τι θέλει να πει ο ποιητής; Αααα, όλα κι όλα, ποιητής είναι, δε χρειάζεται να θέλει κάτι συγκεκριμένο, εσύ φταις, θεατή, που είσαι συμβατικός και αδαής (θα σου πούνε αν τους ρωτήσεις).