Το 20ο βιβλίο

Σχεδόν 40 χρόνια έχουν περάσει από την κυκλοφορία του πρώτου βιβλίου του Πέτρου Τατσόπουλου. 1980. «Οι ανήλικοι» κυκλοφορούν από ένα μικρό εκδοτικό οίκο (Υάκινθος το όνομα του) που έχει μια σταλιά μαγαζί κάπου στη Κυψέλη.

Το μυθιστόρημα – ένας μικρός ύμνος στους εφήβους της Μεταπολίτευσης- βρίσκει ανταπόκριση στο αθηναϊκό κοινό των βιβλιοφίλων που στέκεται ιδιαίτερα στο στοιχείο της ηλικίας του συγγραφέα. Είναι δεν είναι 20 χρονών. Η Αναστασία Λαμπρία – επικεφαλής των εκδόσεων Ποταμός σήμερα- γράφει στην εφημερίδα «Η Μεσημβρινή» όπου εργάζεται ως δημοσιογράφος για το βιβλίο του Τατσόπουλου. «Οι Ανήλικοι ελάχιστα απέχουν στην ηλικία από το συγγραφέα τους. Ανάμεσα στα δεκατέσσερα και τα δεκαοκτώ εκείνοι, δεκαεννέα ετών αυτός, έγραψε τούτο, το πρώτο μυθιστόρημα».

Από τότε έχουν περάσει σχεδόν 40 χρόνια και το πρώτο αυτό βιβλίο του Τατσόπουλου είναι από τα πλέον πολυδιαβασμένα του και αυτό το μαρτυρούν στο διάβα του χρόνου και οι επανεκδόσεις του: Το 1989 επανεκδίδεται από τις εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας, ενώ το 2001 άλλη μια επανέκδοση έρχεται στα ράφια των βιβλιοπωλείων από τις εκδόσεις Καστανιώτη(σύμφωνα με τη βάση του χρησιμότατου Biblionet).

Τον περασμένο Δεκέμβριο από τις εκδόσεις Μεταίχμιο κυκλοφόρησε το 20ο στη σειρά βιβλίο του Πέτρου Τατσόπουλου. Ένα μυθιστόρημα. «Η κυρία που λυπάται», ο τίτλος της.

Στο ενημερωτικό σημείωμα της έκδοσης διαβάζω: «Ο Ισίδωρος Ζουγανέλης, ένας σαραντάχρονος ψυχολόγος με τραυματικό παρελθόν, οικογενειακός σύμβουλος, συγγραφέας βιβλίων Αυτοβελτίωσης και τηλεοπτική περσόνα, χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του όταν η σύμβασή του με το ιδιωτικό κανάλι Kronos δεν ανανεώνεται. Η δεύτερη ευκαιρία που θα του προσφέρει μια κυρία της υψηλής κοινωνίας, με πλούσιο φιλανθρωπικό έργο αλλά κι έντονα αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, θα τον οδηγήσει στα παρασκήνια μιας σαγηνευτικής όσο κι επικίνδυνης υπόθεσης, σε απόσταση αναπνοής από το χείλος της αβύσσου.

Μετά από απουσία χρόνων, ο Πέτρος Τατσόπουλος επιστρέφει στα γνώριμα εδάφη του μυθιστορήματος. Στην Κυρία που λυπάται συνδυάζει στοιχεία από το σύγχρονο ψυχολογικό θρίλερ και την αχαλίνωτη μαύρη κωμωδία με τον αισθησιασμό και το μυστήριο ενός παραδοσιακού pulp fiction. Κλείνει το μάτι στις θεωρίες συνωμοσίας και ρίχνει ένα διεισδυτικό όσο και συμπονετικό βλέμμα σ’ έναν κόσμο που αρνείται πεισματικά ν’ αναγνωρίσει το είδωλό του στον καθρέφτη».

Για όλους όσοι θέλετε να πάρετε μια γεύση: metaixmio.gr

Σε κάθε περίπτωση, το βιβλίο «τρέχει» και διαβάζεται «νερό» αρκεί κανείς να συγκρατεί εξ αρχής τα ονόματα – εμένα για να πω, με ειλικρίνεια, την αλήθεια- με δυσκόλεψε εκείνος ο καημένος ο Ραγκούσης… Προς στιγμή, πήγε το μυαλό μου στις …Πρέσπες αλλά ο Τατσόπουλος είναι τεχνίτης και ξέρει τι γράφει και πως το γράφει.