Παντελής Καψής

Όταν διαφημίζεις την ηθική σου τότε συνήθως κάτι προσπαθείς να κρύψεις. Κι όταν ο Τσίπρας προσπαθεί να μας πείσει ότι τα κίνητρα της παραίτησης του ήταν ηθικά τότε έχουμε κάθε δικαίωμα να είμαστε καχύποπτοι. Πόσο μάλλον όταν επιχειρεί να αναγάγει την ηθική στο διαφοροποιό στοιχείο της πολιτικής του πρότασης.

Σε συνέντευξη που έδωσε για παράδειγμα λίγες ημέρες μετά την παραίτηση υποστήριξε ότι η χώρα χρειάζεται ένα «σοκ εντιμότητας, δικαιοσύνης και δημοκρατίας». Και εξήγησε πως αν «δεν αλλάξουμε εμείς, αν δεν κάνουμε τη διαφορά πρωτίστως ηθικά» πώς θα πείσουμε ότι διαφέρουμε. Προχώρησε μάλιστα ακόμα πιο πέρα λέγοντας ότι για να επιτευχθούν όλα αυτά χρειάζεται η «εισβολή νέων ηθών και προσώπων» στην πολιτική.

Δυνατά λόγια. Τα οποία αν τα πάρουμε τοις μετρητοίς θα έπρεπε να μας οδηγήσουν σε ένα και μόνο συμπέρασμα: ότι δεν παραιτείται μόνο από βουλευτής αλλά και από την πολιτική. Διότι ο ίδιος και οι σύντροφοι του στον Σύριζα δεν απέτυχαν απλώς πολιτικά αλλά αποδείχθηκαν ηθικά ανεπαρκείς. Ας αφήσουν τον χώρο ελεύθερο λοιπόν για τα νέα πρόσωπα με το κατάλληλο ήθος. Κι ακόμα κι αν θεωρήσουμε ότι ο ίδιος ως νέος Σαούλ είδε το φως και αναγεννήθηκε ηθικά, αυτό θα ήταν λόγος ταπεινότητας όχι διεκδίκησης της επανόδου στο πολιτικό προσκήνιο ως ηγέτης νέου κόμματος.

Ας μην ανησυχούμε πάντως. Αυτά για τον Τσίπρα είναι λόγια κενά περιεχομένου. Αρκεί να διαβάσει κανείς τη συνέχεια της συνέντευξης για να το καταλάβει. Έτσι μόλις λίγες παραγράφους πιο κάτω μας εξηγεί ότι δεν έχει σημασία το ιδεολογικό πρόσημο μιας πολιτικής, πόσο αριστερή θα είναι, αρκεί να φέρνει αποτελέσματα. «Άσπρος γάτος, μαύρος γάτος δεν έχει σημασία αρκεί να πιάνει ποντίκια» λέει χαρακτηριστικά, επαναλαμβάνοντας τη διάσημη ρήση του Κινέζου κομμουνιστή Ντενγκ Χσιάο Πινγκ. Τόσο βάρος στα νέα ήθη.

Έτσι κι αλλιώς η ηθική την οποία επικαλείται ο κ. Τσίπρας δεν αποτελεί κάτι καινούργιο για την αριστερά. Ως «ηθικό πλεονέκτημα» υπήρξε ανέκαθεν ένα από τα αγαπημένα της επιχειρήματα. Υπηρετεί πολλές σκοπιμότητες. Είναι ο λόγος για παράδειγμα που αντιμετώπιζαν με δύο μέτρα και δύο σταθμά τα εγκλήματα του Σταλινισμού και του Ναζισμού αφού ο πρώτος υπηρετεί τον άνθρωπο. Αλλά και είναι ο λόγος που οι αριστεροί πολιτικοί πιστεύουν ότι είναι εξ ορισμού καλύτεροι από τους αντιπάλους τους.

Είναι προφανές ότι αυτή η αντίληψη έχει και δυσάρεστες παρενέργειες. Κατ αρχήν επειδή ευνοεί τον φανατισμό. Όταν οι αντιθέσεις έχουν ηθικό χαρακτήρα τότε κάθε πολιτικός συμβιβασμός είναι κατακριτέος επειδή συνιστά και ηθική παρέκκλιση. Ακόμα περισσότερο όμως, από τη στιγμή που μας κυβερνούν περιορισμένης ηθικής άτομα, θα πρέπει να έχουν κάνει και τη ζωή μας κόλαση. Είναι ο λόγος που όταν ένας αριστερός περιγράφει τη ζωή στην Ελλάδα νιώθεις ότι μιλά για μια ξένη χώρα. Μπορεί για παράδειγμα να έχουμε από τους υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης στην Ευρώπη αλλά η κ. Ακρίτα πιστεύει ότι η λέξη που ταιριάζει σε όσα ζούμε είναι η «δυστοπία». Όπως είναι γνωστό όλα βρίσκονται στο μυαλό μας.

Η κ. Άκριτα πάντως έχει ενδιαφέρον επειδή, όσο γνωρίζω, είναι από τους ελάχιστους πολιτικούς του Σύριζα που δεν περιορίστηκε στα χαζοχαρούμενα ο «Αλέξης είναι πολιτικό κεφάλαιο για την αριστερά» αλλά του κόλλησε επί της ουσίας. Σε κάποιο σημείο της συνέντευξης του ο Τσίπρας αναφέρθηκε σε μια φοιτήτρια η οποία του είπε ότι δεν μπορεί πια να ξεχωρίσει τους πολιτικούς της δεξιάς από της αριστεράς. « Αν δεν μπορεί να ξεχωρίσει την Σία Αναγνωστοπούλου από την Σοφία Βούλτεψη» είπε καυστικά η κ. Άκριτα, «τότε η φοιτήτρια έχει πρόβλημα» για να προσθέσει πως «δεν είμαστε όλοι ίδιοι». Με δύο λέξεις τρύπησε το υποκριτικό αφήγημα Τσίπρα. Κατά κάποιο τρόπο διέσωσε και την αξιοπρέπεια της. Γιατί άλλο είναι να δέχεσαι την πολιτική σου ανεπάρκεια και τελείως διαφορετικό να σε κατηγορούν για το ήθος σου και να μη βγάζεις λέξη, ελπίζοντας ότι ο αρχηγός θα σε πάρει μαζί του. Αυτό που έκαναν δηλαδή τα περισσότερα στελέχη του Σύριζα. Τους πέταξε τη χυλόπιτα κατάμουτρα και αυτοί,την βρήκαν νόστιμη.