Νίκος Μελέτης

Αυτό αποτελεί, όπως φαίνεται, ένα προνόμιο μόνο των κομμάτων της Αριστεράς, που έσπευσαν να προβάλλουν αυτή την ισχύ ,με την επιστολή των αρχηγών τους προς τον Πρωθυπουργό και τον Υπουργό Εξωτερικών.

Η επιστολή κατηγορεί, την κυβέρνηση ότι είναι συμμέτοχη στη σφαγή στη Γάζα και γιατί δεν ανέλαβε εγκαίρως πρωτοβουλίες σε επίπεδο Ε.Ε., ΟΗΕ, αλλά και διμερώς, προκειμένου να υποχρεωθεί ο κ. Νετανιάχου να σταματήσει τις επιθέσεις στη Γάζα και να προσέλθει σε συνομιλίες για λύση των δύο κρατών.

Η Πλεύση + κόμματα της Αριστεράς, λίγο-πολύ, αναγνωρίζουν στην κυβέρνηση Μητσοτάκη διπλωματικές δυνατότητες, τις οποίες ούτε ο ίδιος είχε αντιληφθεί και οι οποίες ξεπερνούν, φυσικά, ακόμη και την πειθώ του Ντόναλντ Τραμπ ή του Εμανουέλ Μακρόν και άλλων ηγετών της Δύσης, που πιέζουν την ισραηλινή κυβέρνηση να δώσει τέλος στον εφιάλτη των αμάχων στη Γάζα. Τίτλοι εφημερίδων του χώρου, όπως «Βάφει στο αίμα τα χέρια της η κυβέρνηση Μητσοτάκη», είναι ενδεικτικοί της αντίληψης ότι, είναι στα χέρια της Ελλάδας ο τερματισμός του πολέμου στη Γάζα αλλά αποφεύγει να το κάνει, αναλαμβάνοντας έτσι ισόποση ευθύνη με την κυβέρνηση Νετανιάχου.

Είναι εμφανές ότι, μετά τον ακτιβισμό του ξυλολίου, ο χώρος αυτός αναζητά ένα άλλο σύνθημα και, ελλείψει άλλου, υιοθετήθηκε με ευκολία ο πόλεμος στη Γάζα.

Όταν το δράμα των αμάχων συγκινεί την κοινή γνώμη και η εικόνα των παιδιών που λιμοκτονούν και πεθαίνουν στα χαλάσματα ,χτυπά χορδές ευαισθησίας, είναι η ώρα που εμφανίζονται αυτοί που είναι έτοιμοι να επενδύσουν πολιτικά σε οποιαδήποτε καταστροφή, σε οποιαδήποτε τραγωδία.

Η κυβέρνηση, έχει καταδικάσει τις επιθέσεις εναντίον των αμάχων στη Γάζα, έχει ζητήσει από την πρώτη στιγμή την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και, μάλιστα, πριν ένα χρόνο συμμετείχε με την Κύπρο στην οργάνωση αποστολών ανθρωπιστικής βοήθειας. Συγχρόνως, στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ μίλησε ρητώς για την ανάγκη αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης και για την ανάγκη δημιουργίας κλίματος που θα οδηγήσει στη λύση των δύο κρατών. Εξάλλου ακομη κι αν αδιαφορούσε για την τραγωδία στην Γάζα ,η πραγματικότητα θα την προσγείωνε καθως τα συμφέροντα της Αθήνας είναι στην όσο το δυνατόν συντομότερη λήξη του πολέμου ..

Όμως, δεν ξέχασε, όπως συμβαίνει με την επιστολή των αρχηγών της Πλεύσης + κομμάτων της Αριστεράς, ότι υπήρξε και μια ακόμη τραγωδία στην περιοχή, εκείνη της 7ης Οκτωβρίου. Και ότι ακόμη στα χέρια της Χαμάς βρίσκονται όμηροι, Ισραηλινοί άμαχοι, για σχεδόν δύο χρόνια. Ούτε, βεβαίως, θυμήθηκαν ότι η Χαμάς δεν ταυτίζεται με τους Παλαιστινίους, ούτε τους εκπροσωπεί· αντίθετα, ο τρόπος που έδρασε όλα αυτά τα χρόνια ήταν το άλλοθι για την ανάπτυξη στο Ισραήλ ολοένα και πιο ακραίων αντιλήψεων, που ήθελαν να ρίξουν τις γέφυρες με τους Παλαιστινίους και να ενταφιάσουν τη λύση των δύο κρατών.

Δυστυχώς, η «ευαισθησία» που έδειξαν οι αρχηγοί της Πλεύσης+ κομμάτων της Αριστεράς, είναι επιλεκτική, και αυτό την καθιστά προβληματική, καθώς υποκρύπτει υφέρποντα αντισημιτισμό. Η ίδια ευαισθησία δεν έχει επιδειχθεί για τις εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς αμάχους και τα εκατομμύρια εκτοπισμένων π.χ. του πολέμου στο Σουδάν, για τη βάρβαρη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Βόρεια Κορέα, για τα χιλιάδες θύματα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, για τα χιλιάδες παιδιά που έχουν απαχθεί από τις ρωσικές δυνάμεις κατοχής και έχουν μεταφερθεί σε ρωσικό έδαφος.

Δεν υπήρξε ούτε μία λέξη καταδίκης των επιθέσεων που δέχονται καθημερινά οι άμαχοι στο Ισραήλ από τους Χούθι. Και ο κατάλογος θα μπορούσε να είναι μακρύς, δείχνοντας ακριβώς ότι πρόκειται για μια επιλεκτική στοχοποίηση των Ισραηλινών, στους οποίους, υπό μορφή συλλογικής ευθύνης, καταλογίζονται ακόμη και οι ακραίες επιλογές της ηγεσίας τους.

Γιατί οι αρχηγοί των κομμάτων δεν ήταν, φυσικά, αρκετά ευαίσθητοι ώστε να μπουν εμπόδιο σε εκείνους που πιθανότατα ακολουθούν τα κελεύσματά τους, και οι οποίοι επιτίθενται σε αμέριμνους Ισραηλινούς τουρίστες στην Αθήνα ή σε καταστήματα που εξυπηρετούν ισραηλινούς πολίτες στην Ελλάδα. Όχι επειδη γνωρίζουν ότι κάποιοι από αυτούς διέπραξαν εγκλήματα στην Γάζα. Αλλά αδιακρίτως επειδη είναι ισραηλινοί…

Όμως, παραχωμένη καλά στην επιστολή, είναι μια αναφορά πραγματικά αποκαλυπτική των προθέσεων. Ζητούν οι πολιτικοί αρχηγοί τη διακοπή των στρατιωτικών σχέσεων της Ελλάδας με το Ισραήλ. Και προβληματίζεσαι. Αυτός που σταθερά εναντιώνεται σε αυτή την σχέση ,δεν είναι άλλος από την Τουρκία, η οποία προσπαθεί να την υπονομεύσει και να την ακυρώσει. Και οι λόγοι είναι συγκεκριμένοι και γνωστοί. Τώρα, προστέθηκαν στις δικές της φωνές και εκείνες της Πλεύση+ κομμάτων της Αριστεράς.

Οι στρατηγικές σχέσεις μεταξύ των χωρών όμως δεν αφορούν πρόσωπα και κυβερνήσεις . Το Ισραήλ και η σημασία των στρατηγικών του σχέσεων με την Ελλάδα θα διατηρείται και μετά τον Νετανιάχου και μετά τον Μητσοτάκη. Τουλάχιστον στον ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να το γνωρίζουν αυτό, καθώς ο Αλέξης Τσίπρας, ως Πρωθυπουργός, κατάφερε να αντισταθεί στις εσωκομματικές «σειρήνες» και παίρνοντας τη σκυτάλη από την κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, εργάστηκε για να διατηρήσει και να αναπτύξει τις σχέσεις με το Ισραήλ και τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου , ο οποίος ούτε τότε φυσικά μπορούσε να θεωρηθεί «Πατερούλης» των Παλαιστινίων.

Για το ΚΚΕ, δεν τίθεται θέμα: για όλα φταίει ο ιμπεριαλισμός και ο καπιταλισμός και συνεπώς όλοι οι φίλοι των Αμερικανών όπως είναι το Ισραήλ ,είναι εχθροί..

Για την Πλεύση Ελευθερίας επίσης δεν υπάρχει θέμα. Η κεφαλαιοποίηση της «οργής» που προσφέρει δημοσκοπικά, πρέπει να βρίσκει πεδίο εκτόνωσης. Τα Τέμπη «δούλεψαν», τώρα πρέπει να διοχετευθεί η «οργή» σε κάποιο άλλο θέμα. Τώρα είναι η Γάζα, λίγο αργότερα θα είναι οι καλοκαιρινές μπόρες, οι πυρκαγιές, ο κακός μας ο καιρός…

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δικαιολογείται όμως να γίνεται παρακολούθημά τους για ακόμη μία φορά. Ένα κόμμα που υπηρέτησε και εξυπηρέτησε τη στρατηγική σχέση με το Ισραήλ, ένα κόμμα που δεν είναι αντισυστημικό, καθώς υπηρέτησε τα Μνημόνια και έδωσε δείγματα γραφής της κυβερνώσας Αριστεράς, συνεργαζόμενο άψογα με τους Αμερικανούς ακόμη και με τον Ν.Τραμπ.

Η καταδίκη όσων υφίστανται σήμερα οι Παλαιστίνιοι στη Γάζα είναι αυτονόητη από όλες τις πολιτικές δυνάμεις και όλους τους πολίτες καθως και η άσκηση ουσιαστικής πίεσης για τερματισμό του Πολεμου.

Για την κυβέρνηση, αλλά και για όλες τις δυνάμεις που υπολογίζουν στη στρατηγική σχέση με το Ισραήλ, η σημερινή κατάσταση είναι ακόμη πιο επώδυνη, καθώς εκτός από την ανθρωπιστική τραγωδία, υπονομεύεται και ο ρόλος του Ισραήλ στην ευρύτερη περιοχή και δημιουργείται μια μεγάλη αποσταθεροποίηση, η οποία είναι επικίνδυνη. Αυτό, όμως, δεν δικαιολογεί σε καμία περίπτωση αυτόν τον ακτιβισμό, που τελικά δεν είναι έκφραση αλληλεγγύης προς τη Γάζα, αλλά «ψηφοθηρικός ακτιβισμός» και εκδήλωση παθολογικής «αλλεργίας» σε κάθε τι που θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της Ελλάδας.