Κλεοπάτρα Κοντονίκα

Η ζωή είναι σκληρή και για ορισμένους ανθρώπους πολύ άδικη. Για παράδειγμα, τα παιδιά που μεγαλώνουν στα ιδρύματα, ή τα παιδιά που μεγαλώνουν στο Χαμόγελο του Παιδιού, δεν έχουν καμία εναλλακτική. Δεν έχουν πού αλλού να πάνε, δεν υπάρχει οικογένεια ή αν υπάρχει, είναι ακατάλληλη να αναλάβει την ευθύνη τους.

Υπάρχουν και τα παιδιά που για κάποιο λόγο βρέθηκαν ανήλικα σε σωφρονιστικά ιδρύματα, προφανώς ως αποτέλεσμα μιας παραβατικής συμπεριφοράς και τιμωρήθηκαν με εγκλεισμό.

Όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι αυτά τα παιδιά, δεν έχουν ίσες ευκαιρίες με τα υπόλοιπα, ξεκινώντας από το καθημερινό τους περιβάλλον και φθάνοντας ως την εκπαίδευσή τους.

Αντιλαμβανόμαστε επίσης πως ούτε για τα παιδιά που ζουν στο Χαμόγελο και σε ιδρύματα, ούτε για τους ανήλικους κρατούμενους υπάρχει η δυνατότητα εξωσχολικής φροντιστηριακής βοήθειας, συμπληρωματικής στην υποχρεωτική τους εκπαίδευση.

Εφέτος, επτά παιδιά από το Χαμόγελο του Παιδιού και άλλα τέσσερα παιδιά από τις φυλακές ανηλίκων Αυλώνας, συμμετείχαν στις πανελλήνιες εισαγωγικές εξετάσεις και πέτυχαν την εισαγωγή τους σε κάποια ανώτατη σχολή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Αυτά τα παιδιά, ανταγωνίστηκαν όλα τα υπόλοιπα, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων πήγε στις εξετάσεις έχοντας προετοιμαστεί σε κάποιο φροντιστήριο, ή με ιδιαίτερα μαθήματα. Αυτά τα 11 παιδιά, πήγαν να γράψουν στις εξετάσεις έχοντας προετοιμαστεί μόνα τους.

Αν αναλογιστούμε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες αυτά τα παιδιά έδωσαν και κέρδισαν τη μάχη των εξετάσεων, τότε η λέξη συγχαρητήρια, είναι πολύ φτωχή για να τιμήσει και να αναγνωρίσει την προσπάθεια και την επιτυχία τους. Πάνω από την επιτυχία, όμως βρίσκεται η μάχη τους για την υπέρβαση των αντικειμενικών δυσκολιών, ο στόχος, το κίνητρο και η θέληση αυτών των παιδιών για να πετύχουν τον στόχο τους. Και μαζί τους προφανώς και κάποιοι εμπνευσμένοι δάσκαλοι που στάθηκαν δίπλα και στήριξαν αυτούς τους νέους, παρέχοντάς τους εφόδια ικανά να καλύψουν το έλλειμμα και τα αντικειμενικά μειονεκτήματα, σε σύγκριση με τους υπόλοιπους υποψήφιους.

Αυτά τα έντεκα παιδιά είναι ο ορισμός των αγωνιστών της ζωής. Είναι αυτοί που θα διεκδικήσουν με πείσμα και επιμονή τη θέση τους αύριο στην αγορά εργασίας, θα θυσιάσουν πολλά για να αποκτήσουν τα απαραίτητα εφόδια και σίγουρα θα πετύχουν. Διότι έχουν την ίδια πάστα με εκείνους που ξυπόλυτοι περπατούσαν χιλιόμετρα για να πάνε στο σχολείο, που δούλευαν στην οικοδομή για να μπορούν να σπουδάσουν, που έκαναν λάντζα στην Αστόρια για να κάνουν μεταπτυχιακό και που πάλεψαν με νύχια και με δόντια για να πετύχουν και να διακριθούν. Και συνήθως ήταν αριστούχοι, γιατί η αριστεία ήταν το διαβατήριό τους στη ζωή, ελλείψει άλλων υποβοηθητικών μέσων και χρήσιμων επαφών. Και φυσικά πέτυχαν. Διότι αυτό ήταν το κίνητρό τους.

Η συνταγή αυτή είναι ίδια, εδώ και πολλές δεκαετίες. Όπου υπάρχει κίνητρο, όπου υπάρχει φιλοδοξία, όπου υπάρχει θέληση και επίπονη προσπάθεια, υπάρχει πάντα και ανταμοιβή. Και επιπλέον, δεν υπάρχει εμπόδιο ικανό να σταματήσει μια τέτοια πορεία.

Αυτά τα έντεκα παιδιά, είναι το καλύτερο παράδειγμα για όλα τα υπόλοιπα. Που έχουν την τύχη να μεγαλώνουν και να σπουδάζουν χωρίς άλλες αγωνίες ή βιοποριστικά προβλήματα, που έχουν τη στήριξη των γονιών τους, την οικονομική δυνατότητα να αποκτήσουν επιπλέον εφόδια. Που ξέρουν ότι κάποιοι υπάρχουν που νοιάζονται και θα φροντίσουν να λύσουν κάθε πρόβλημά τους.

Αυτά τα έντεκα παιδιά είναι το καλύτερο παράδειγμα για κάθε οικογένεια που ειλικρινώς μοχθεί και αγωνιά για το μέλλον των παιδιών της. Και αποτελεί μια σπουδαία ευκαιρία, να αναλογιστούν, να αναλογιστούμε όλοι οι γονείς, τι κίνητρο δίνουμε εμείς στα (πιο τυχερά) παιδιά μας, ώστε να μάθουν πώς κερδίζεται , στη ζωή, κάθε μάχη. Και με την ίδια ευκαιρία, να δούμε επίσης τα δικά μας λάθη, έστω κι αν ξεκινούμε με τις καλύτερες προθέσεις, πέρα και πάνω από τα υπαρκτά ελλείμματα του κράτους και τις πολιτικές αστοχίες που υπάρχουν και στο εκπαιδευτικό σύστημα. Το κίνητρο στα παιδιά και τον τρόπο να διεκδικούν τη θέση τους στη ζωή είναι ένα μάθημα που δεν μπορεί να δώσει ούτε το κράτος ούτε κανένα σύστημα, όσο άριστο κι αν είναι.