Γιώργος Δ. Ανδρέου

Σε θέατρα και εδώ – στην πλατεία - σε παρουσιάσεις βιβλίων συνήθως. Απόδειξη κουλτούρας. Πρωταγωνιστές οι σύγχρονοι Στάτλερ (Statler) – λέγε με Αντώνη - και Γουόλντορφ (Waldorf) – λέγε με Κώστα. Είναι αυτόματος ο συνειρμός, ειδικά στους παλαιότερους, των τοποθετήσεων των πρώην πρωθυπουργών με τη γεροντική ξινίλα των σχολίων των καθήμενων στο θεωρείο του χολιγουντιανού θεάτρου, δύο ηλικιωμένων γκρινιάρηδων μαριονετών - θεατών - του πάλαι ποτέ δημοφιλούς Muppet Show.

Το καστ του σόου εμπλουτίστηκε τελευταία και με εξέχοντες συμπρωταγωνιστές, εξ ίσου πάσχοντες, ανίατα, με το στερητικό σύνδρομο εξουσίας, λέγε με Βαγγέλη. Για τον εμπλουτισμό της ποικιλίας του θεάματος οι πρωταγωνιστές πλαισιώθηκαν με ξεθυμασμένους γελωτοποιούς γύφτικων τσαντιριών, παρακμιακούς εστιακούς δημοσιογραφούντες και άλλα φρούτα εκτός εποχής.
Παράλληλα εξελίσσεται, συμπαραγωγή και σκηνοθεσία των ιδίων, και δεύτερο Μάππετ Σόου , με αριστερόστροφη εδώ μαριονέτα – λέγε με Αλέξη.

Εξέχοντες πολιτικοί παρελθουσών χρήσεων – αποσυρθέντες από τους πολίτες - ζήλωσαν δόξα μαριονέτας, το ρόλο των γραφικών γκρινιάρηδων θεατών του original θεάματος.

Ως διατελέσαντες πρώτοι - σχολιάζουν δημόσια, πικρόχολα και με εμφανή ζηλόφθονη μικρότητα, την πολιτική κατάσταση, Με κοινό μότο – σύνθημα – τη θεσμική, οικονομική, κοινωνική, εθνική κατάντια, την κατάρρευση (!!!) της χώρας. Μετά από αυτούς εννοείται και λόγω της απουσίας τους, υπονοείται.

Στα κατάβαθα όμως της ψυχής κατατρώει τα σωθικά τους και ενεργοποιεί τα εκδικητικά τους ένστικτα, εμφανής αν και επιμελώς κρυμμένη:

η νοσταλγία των μεγαλείων, της γλυκιάς γεύσης της εξουσίας,

ο φθόνος, η ζήλεια, η εγωιστική άρνηση του, αδιανόητου για τη λογική τους, ενδεχόμενου έστω, να θεωρηθεί πως τα πήγε καλύτερα από αυτούς ο Κυριάκος, ο μέχρι πρότινος υποτακτικός τους, Η βασανιστική προοπτική της τρίτης συνεχόμενης πρωθυπουργικής θητείας. «Ουκ εα με καθεύδειν το του Μιλτιάδου τρόπαιον» - δεν μ’ αφήνει να κοιμηθώ η δόξα του Μιλτιάδη, σκέφτονται και μελαγχολούν.

η ματαιοδοξία του ηγέτη - σωτήρα. Πότε θα γεράσω να παινευτώ έλεγε η γιαγιά μου.

Δείγμα πάντως στοιχειώδους έστω αυτοκριτικής για τα προβλήματα και τις στρεβλώσεις που καταγγέλλουν δεν ανιχνεύεται καν στις τοποθετήσεις τους.

Για την ώρα οι δύο παραστάσεις εκδοχές - του Show, τρέχουν παράλληλα – τυπικά άσχετες μεταξύ τους. Επιλογή του αφανούς ή των αφανών σκηνοθετών και παραγωγών που κινούν τα νήματα των μαριονετών πίσω από την κουΐντα. Είναι αδιάφορο γι αυτούς αν θα αναλάβουν τα ηνία της χώρας μαριονέττες από αριστερά ή από δεξιά. Το αποτέλεσμα μετράει. Να φύγει πάση θυσία ο Κυριάκος από το προσκήνιο και «γαία πυρί μειχθήτω».

Δυστυχώς όμως για τους εγκαταβιούντες στα παρασκήνια, τους νοσταλγούς της πολιτικής και κοινωνικής αναμπουμπούλας στην οποία χαίρονται, τους αδίστακτους υποκινητές της πολιτικής αποσταθεροποίησης, τα Σίκουελ (sequel) και οι επανεκδόσεις - τα «Ριμέικ» (remake) – πετυχαίνουν μόνο στις ταινίες και τα σόου, όπου οι θεατές – οι πολίτες - γελάνε, προβληματίζονται, στενοχωριούνται για λίγες μόνο ώρες, χωρίς άλλες επιπτώσεις στη ζωή τους.

Στην πολιτική, αντίθετα, οι πολίτες γνωρίζουν – έμαθαν – πως οι συνέπειες των λάθος επιλογών έχουν διάρκεια και επηρεάζουν άμεσα και καθοριστικά το παρόν, το μέλλον, την πραγματική ζωή. Ειδικά η επαναφορά ανακυκλωμένων, χρησιμοποιημένων, φθαρμένων ή ληγμένων υλικών. Το επικοινωνιακό πολιτικό rebranding – η αποκατάσταση της φήμης, του ονόματος, της εικόνας - δεν βελτιώνει το φθαρμένο περιεχόμενο, είναι περιτύλιγμα ψεύτικης ωραιοποίησης του προϊόντος, με σκοπό την προώθησή του με εξαπάτηση των πελατών – ψηφοφόρων.

Οι πολίτες βλέπουν, ζουν, δυσπιστούν, προβληματίζονται, συγκρίνουν. Δεν πείθονται από εικονικές πραγματικότητες και σενάρια πολιτικής φαντασίας. Οι υγιείς και σοβαροί που ζουν τη σημερινή πραγματικότητα με τα καλά και κακά της. αντιμετωπίζουν, επιεικώς επί του παρόντος, τις στημένες, καθοδηγούμενες και ποδηγετούμενες καταστάσεις και τους αχυράνθρωπους του παρασκηνίου, ως θέατρο, παράσταση, κωμωδία. Και την πολιτική κριτική από ξεθυμασμένους επίδοξους σωτήρες, ως άνευ ουσίας γκρίνια των υπερήλικων μαριονετών του Μαππετ Σόου. Αστείων πρωταγωνιστών σε μαύρη κωμωδία.

Επί του παρόντος. Για το μέλλον έχουν γνώση οι φύλακες. Γνωρίζουν πως για να αποφευχθούν οι απειλούμενες τραγωδίες, όταν έρθει η κρίσιμη ώρα της επιλογής, επιβάλλεται να καταχερίσουν ηχηρά τις μαριονέτες. Να τις στείλουν στα αζήτητα για μια ακόμα φορά.

Ο Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος (www.andreoulaw.gr)