Γιάννης Σερέτης

Ηταν παράξενη η επιλογή του Ρουί Βιτόρια στο Περιστέρι. Μέσα ο Ινγκασον που έχει... ξεχάσει την τελευταία απουσία του. Μέσα ο Σιώπης, μέσα ο Ουναΐ. Mέσα και ο Τζούρισιτς με τον Τετέ! Ο μοναδικός «βασικός» του αγώνα με τη Φιορεντίνα που μπορούσε να αντικατασταθεί και όντως έμεινε στον πάγκο ήταν ο Σφιντέρσκι, καθώς οι αλλαγές Σένκεφελντ – Αράο και Τσέριν – Μαξίμοβιτς ήταν αναμενόμενες και ο Μλαντένοβιτς ήταν τιμωρημένος.

Πήρε ρίσκο ο Πορτογάλος τεχνικός; Τεράστιο! Τι θα έκανε αν τραυματιζόταν ο Ινγκασον; Ποιος θα αγωνιζόταν στο «Αρτέμιο Φράνκι» ως επιτελικός μέσος αν τραυματιζόταν ο Ουναΐ; Ποιος θα έπαιζε ως εξτρέμ αν προέκυπτε δυσάρεστο απρόοπτο με Τετέ και Τζούρισιτς; Ο Μαντσίνι και ο Λημνιός. Διότι ο Φακούντο Πελίστρι που επανήλθε στο Περιστέρι μετά από ένα μήνα απουσίας, δεν έχει τον απαιτούμενο ρυθμό, ούτε τον πρέποντα αριθμό προπονήσεων για να συμπεριληφθεί στην ενδεκάδα της ρεβάνς με τη Φιορεντίνα. Να, λοιπόν, το δεύτερο καλό νέο για τους Πράσινους από το παιχνίδι με τον Ατρόμητο: η συμμετοχή του ταχύτατου Πελίστρι τον οποίο θα χρειαστεί ως αλλαγή στη Φλωρεντία ο Βιτόρια και η διαθεσιμότητα του Τιν Γεντβάι, ο οποίος κάθισε στον πάγκο μετά από δύο μήνες! Ποιο ήταν το... πρώτο καλό; Οτι, δεδομένης της ενδεκάδας που παρέταξε ο Βιτόρια, πάλι καλά για το Τριφύλλι που δεν τραυματίστηκε κανείς ενόψει της σπουδαίας ρεβάνς για την πρόκριση στους προημιτελικούς του Conference League!

Κακά τα ψέματα, το πρωτάθλημα είχε τελειώσει για τον Παναθηναϊκό στη Λαμία, δεδομένου ότι ο Ολυμπιακός αυτής της εποχής δεν χάνει εύκολα βαθμούς. Κι ας παίζει με τεράστιας σημασίας ελλείψεις λόγω των μυϊκών τραυματισμών του! Συνεπώς, ο μοναδικός εφικτός στόχος του Τριφυλλιού είναι η δεύτερη θέση που οδηγεί στα προκριματικά του Champions League. Οχι μόνο επειδή η πρόκληση θα είναι τεράστια για πρόκριση στο Group Stage της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, αλλά και για τις έξτρα «ευκαιρίες» που παρέχονται σε περίπτωση αποκλεισμών μέχρι να... κατρακυλήσει – αν κατρακυλήσει – μια ομάδα στο Group Stage του Conference League.

Οι Πράσινοι δεν έκαναν κακή εμφάνιση στο Περιστέρι, ούτε «θάμπωσαν» βέβαια. Τους κόστισε πάλι η αστοχία τους και ασφαλώς η κόπωση αρκετών παικτών, όπως ήταν απολύτως λογικό. Εχασαν τρεις ευκαιρίες στο εκρηκτικό πεντάλεπτο 9' -13', ξόδεψαν επιπλέον δυο μεγάλες ευκαιρίες στις αρχές του β' μέρους με Τετέ και Ουναΐ, δεν απειλήθηκαν σοβαρά παρά μόνο από την καρφωτή κεφαλιά του Μίχορλ στο 52'. Ολα άλλαξαν στη μορφή του ματς με την είσοδο του ώριμου πια, Αμρ Ουάρντα, στο 70'. Ο ατίθασος Αιγύπτιος έφτασε τα 32, αλλά τη μπάλα δεν την ξέχασε. Επαιξε έξυπνα στην αριστερή πτέρυγα, πήρε πρωτοβουλίες, έκανε τον play maker και βρήκε τελικά μια θαυμάσια συνεργασία με Καραμάνη – Αθανασίου στο 77', από την οποία άνοιξε το σκορ ο Γιουμπιτάνα.

Καλό και ωφέλιμο για τους Πράσινους που δεν παράτησαν το ματς: ο Βιτόρια έκανε επιπλέον αλλαγές, πίεσαν πολύ, ισοφάρισαν στο 90' με τον Μαξίμοβιτς, μπορούσαν να πάρουν και τη νίκη αν ο Γερεμέγεφ ήταν ψύχραιμος και δεν σούταρε με... κλειστά μάτια στο 92'! Πραγματικά ακατάληπτη η ατάκα του Δημήτρη Λημνιού που είπε: «Δεν μπορώ να εξηγήσω τη διαφορά εικόνας συγκριτικά με το ματς εναντίον της Φιορεντίνα, πιστεύω ότι κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας! Παίξαμε κόντρα σε μια ομάδα υψηλού επιπέδου και τη νικήσαμε και ήρθαμε εδώ σήμερα για ένα must win ματς και δεν νικήσαμε». Ακατανόητη, διότι ο Παναθηναϊκός δεν είναι μια ομάδα που σήμερα απογοήτευσε. Ούτε μια ομάδα που περνά νικηφόρα από όλες τις έδρες. Είναι μια ομάδα με δεδομένες δυσλειτουργίες η οποία έφτασε στο σημείο να ψάχνει την υπέρβαση εφέτος μέσω της Ευρώπης. Γι' αυτό και μάλλον ακούγεται πιο λογική η ατάκα του Βιτόρια που είπε «η ομάδα φαίνεται πως είχε έλλειψη ενέργειας σε φυσικό και πνευματικό επίπεδο, το βασικό, όμως, είναι πως πρέπει να έχει καλύτερες αποφάσεις κοντά στην αντίπαλη εστία».

Το σημερινό ματς ήταν ακόμα ένα ηχηρό «καμπανάκι» για τον Φώτη Ιωαννίδη, ο οποίος ούτε συμμετείχε σε κάποια ευκαιρία, ούτε πρωταγωνίστησε στη δημιουργία κάποια σημαντικής φάσης. Είναι ταυτόχρονα κι ένα θετικό μήνυμα από τον σταθερό Ντραγκόφσκι, τον σοβαρό Ινγκασον, τον πολύ καλό Βαγιαννίδη και τους κεφάτους κατά διαστήματα Τζούρισιτς – Τετέ. Προφανές είναι ότι τα κίνητρα μεταξύ μιας ρεβάνς εναντίον της παραπαίουσας στο Καμπιονάτο Φιορεντίνα (τέταρτη ήττα στα πέντε τελευταία ματς, από τη Νάπολι...) και ενός ματς για τα... play offs εναντίον του Ατρομήτου, είναι τελείως διαφορετικά...