Γιάννης Μακρυγιάννης

Πολύ φοβάμαι ότι στην Ευρώπη ό,τι κι αν συμβαίνει στα ελληνοτουρκικά και στο μέτωπο του προσφυγικού – μεταναστευτικού είναι ικανοποιημένοι, όσα διπλωματικά παιχνίδια και να παίζονται από την Τουρκία σε βάρος χιλιάδων κατατρεγμένων και απελπισμένων ανθρώπων, δεν ιδρώνει το αυτί τους και τα προσπερνούν όλα σαν να μην τρέχει κάστανο – ούτε καν στις Καστανιές! Κι αυτό επειδή έχουν βρει αυτόν που θα του φορτώσουν τις ευθύνες, το πρόβλημα. Αυτόν που θα κάνει τη δουλειά γι’ αυτούς.

Πολύ φοβάμαι ότι ούτε αυτή τη φορά η Ευρώπη θα πάρει το μήνυμα. Ότι προτιμά να κάνει πως δεν βλέπει και δεν ακούει για το προσφυγικό μεταναστευτικό πρόβλημα. Ότι δεν νοιάζεται καν για το τεράστιο ανθρωπιστικό δράμα που εκτυλίσσεται στην περιοχή, δεν ενδιαφέρεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις καθημερινές τραγωδίες. Ότι επιλέγει να μην την αφορά ο εκβιασμός που επιχειρεί σε βάρος της ο Ερντογάν. Ακόμη και μετά την ωμή παραβίαση της ευρωτουρκικής συμφωνίας από την πλευρά του.

Εν ολίγοις οι Ευρωπαίοι δεν ανησυχούν ιδιαίτερα, διότι μάλλον έχουν βρει το κορόιδο που σηκώνει όλο το βάρος του προβλήματος: Την Ελλάδα. Την οποία βλέπουν ως αποθήκη ψυχών, ως το τοίχος πάνω στο οποίο πέφτουν οι μετανάστες και οι πρόσφυγες και όποιος την πληρώσει, είτε οι πρόσφυγες και μετανάστες, είτε ο τοίχος. Αρκεί να γλιτώσουν εκείνοι τις συνέπειες, παρότι οι περισσότεροι πρόσφυγες και μετανάστες έχουν ως τελικό προορισμό άλλες ευρωπαϊκές χώρες και όχι την Ελλάδα.

Η παρουσία των τριών επικεφαλής κορυφαίων ευρωπαϊκών θεσμών στον Έβρο χθες ήταν αποκαλυπτική, είτε των προθέσεων, είτε των μικρών δυνατοτήτων τους για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Ο μεν Σαρλ Μισέλ του ευρωπαϊκού συμβουλίου ισορροπιστής, με συμβουλές και υποδείξεις. Ο Νταβίντ Σασόλι του ευρωκοινοβουλίου συμπαθών μεν, αλλά χωρίς ιδιαίτερες εξουσίες. Η δε Ούρσουλα Φον ντερ Λάινεν της Κομισιόν, αποκαλυπτική μέσα στην αφέλειά της (;) να δείξει ότι συμπαρίσταται στην Ελλάδα: υποσχέθηκε να μας στείλει κουβέρτες, σκηνές, γιατρούς και ό,τι άλλο χρειαστεί, μέχρι του ποσού των 700 εκατομμυρίων ευρώ, για να φροντίσουμε πρόσφυγες και μετανάστες. Το μόνο που δεν μας ευχήθηκε ήταν «να τους χαίρεστε», υπό την έννοια ότι οι ευρωπαίοι έχουν μάλλον δεδομένο ότι οι άνθρωποι θα μείνουν εδώ, θέλουν δεν θέλουν, θέλουμε δεν θέλουμε. Σαφώς άφησε να εννοηθεί ότι κάπως έτσι θα ξεμπερδέψει η Ευρώπη με το θέμα – με κουβέρτες!

Ούτε λέξη για επιμερισμό των βαρών, με μετεγκατάσταση και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ούτε υπαινιγμό για την αυστηρή αντιμετώπιση της Τουρκίας, ούτε η παραμικρή υπόσχεση ότι θα εξετάσουν μία νέα συμφωνία με την Άγκυρα. Κι ας είναι ο Ερντογάν εκείνος που κρατά την «κάνουλα».

Βλέπετε έχουν βρει τη συνταγή, η οποία είναι απλή, όσο και κυνική. Αντιμετωπίζουν το προσφυγικό μεταναστευτικό σαν πληγή. Και την απομονώνουν. Κυρίως στην Ελλάδα και δευτερευόντως στην Ιταλία, άντε και λίγο στην Ισπανία. Κάποιοι λίγοι κάνουν μία κάποια προσπάθεια για να απαλύνουν τον πόνο, αλλά οι περισσότεροι αγνοούν επιδεικτικά την όλη υπόθεση. Σαν να είναι σε άλλη, δική τους Ένωση, όχι την Ευρωπαϊκή, που είμαστε όλοι. Πιθανόν αυτή η συνταγή να μας θυμίζει κάτι και για τα εσωτερικά μας, αλλά αυτό είναι άλλη, μεγάλη συζήτηση.

Προς το παρόν θα περιμένουμε τις κουβέρτες της Ούρσουλα.