Γιάννης Μακρυγιάννης

Δεν είναι προφανώς το πρόβλημα αν κάπου οργανώθηκε μία γιορτή που κόστισε λίγο παραπάνω. Δεν θα χαθεί ο τόπος αν μαζί με τη βασιλόπιτα στήθηκε ένα τρικούβερτο γλέντι για να κάνει ο υπουργός ή ο διοικητής το κομμάτι του με τους υπαλλήλους – ψυχή έχουν και οι υπάλληλοι και κυρίως ψήφους.

Το θέμα είναι, όλη αυτή η νοοτροπία. Το μήνυμα που εκπέμπουν αυτές οι ενέργειες και οι γαλαντομίες. Τι ακριβώς, αλήθεια, γιορτάζουν στα υπουργεία, στους οργανισμούς και όπου αλλού διοργανώνονται τέτοια πανηγύρια; Γιορτάζουν που βγήκαμε από τα μνημόνια; Πέρασε αυτή η «γιορτή», εκτός κι αν θέλουν να ξαναμπούμε σε μνημόνια. Γιορτάζουν το νέο χρόνο; Ας γιορτάσουν τότε και όλες τις μεγάλες αργίες του έτους, μην χάνονται τέτοιες ευκαιρίες. Αν θέλουν να γιορτάσουν ας κάνουν συνεστίαση με τον όβολό του ο καθένας και να το πάνε μέχρι το πρωί. Αλλά εγκρίνουμε δημόσιες δαπάνες για να κάνουμε γιορτές να φανεί ο «αρχηγός», δεν έχει καμία λογική. Εκτός κι ο «αρχηγός» κερνάει όντως και πληρώνει από την τσέπη του – τότε πάσο και μπράβο του Μάκη του Βορίδη ή όποιου άλλου έχει τέτοια όρεξη και καθαρίζει για τους υπαλλήλους του.

Επίσης το «δεν δεχόμαστε κριτική» και όποιος μας επικρίνει είναι λαϊκιστής, δεν χωράει σε καμία λογική. Ή κακώς υπήρξε η διάθεση κρατικού χρήματος για γλέντια, - μπανάλ και ψευτοκυριλάτα μεταξύ μας – και αλλάζουμε την απόφαση ή υποστηρίζουμε την απόφαση μέχρι τέλους και παίρνουμε και το πολιτικό κόστος.

Υπάρχει άλλωστε και προηγούμενο: Κακώς λέει δεν διατηρήσαμε το υπουργείο Μετανάστευσης, ήταν λάθος η κατάργηση και το ξαναφτιάχνουμε μπας και βάλουμε σε μία σειρά το προσφυγικό. Τελεία και παύλα.

Διότι υπάρχει η ουσία των πολιτικών επιλογών, αλλά υπάρχει και το ύφος της εξουσίας. Και κάποια στιγμή, όταν οι πολιτικές μπορεί και να μη βγαίνουν, όλοι θυμούνται το ύφος. Και οι μαγκιές πληρώνονται ανάλογα.