Γιάννης Μακρυγιάννης

Αντί να αναζητούμε ως κοινωνία, το πλέγμα εκείνο των ενεργειών, που θα μας προφυλάξει από την πανδημία και τις συνεχείς και επικίνδυνες μεταλλάξεις του κορωνοϊού, η όλη ιστορία έχει εξελιχθεί σε ένα τεράστιο φιάσκο με τραγικές συνέπειες. Και φοβούμαι ότι όπως πάμε τα πράγματα θα γίνουν ακόμα χειρότερα, για ένα κυρίως λόγο: έχει διαρραγεί καίρια η σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στους πολίτες και τους φορείς που είναι αρμόδιοι να καθοδηγήσουν την κοινωνία απέναντι σε μία τέτοια δοκιμασία. Οι σχέσεις εμπιστοσύνης με την κυβέρνηση πρωτίστως και σε ένα βαθμό και με την επιστημονική κοινότητα.

Αμέσως μετά το πρώτο κύμα, στη διάρκεια του οποίου τα πράγματα πήγαν καλά, κάθε τι που μπορούσε να πάει στραβά, πήγε. Από τη μάσκα και τα τεστ, έως το δημόσιο σύστημα υγείας και τις καραντίνες, και από τα τραγικά στοιχεία που εμφανίζει η χώρα, για παράδειγμα σε απώλειες ζωών τους τελευταίους μήνες, έως το μέτωπο των εμβολιασμών.

Πάρτε λοιπόν για παράδειγμα τα εμβόλια, που τείνουν να εξελιχθούν σε αφορμή αν όχι για έναν ιδιότυπο εμφύλιο, πάντως για ένα βαθύ διχασμό της κοινωνίας, έτσι όπως το διαχειρίζεται η κυβέρνηση.

«Το πρόγραμμα Ελευθερία πάει πολύ καλά, είμαστε καλύτερα από τον στόχο μας» έλεγε ο Βασίλης Κικίλιας στις 8 Ιουνίου. Εάν το πρόγραμμα πάει τόσο καλά, τι χρειάζονται τότε τα 150άρια στους νέους; Γιατί η επίθεση σε όσους αρνούνται ή επιφυλάσσονται; Τα εμβόλια τα υπονόμευσαν πρώτες απ’ όλους οι ίδιες οι εταιρίες. Μετά τα χειρίστηκαν λάθος πολλές κυβερνήσεις. Ας μην ρίχνουν το ανάθεμα στους πολίτες, οι οποίοι μόνο δια της πειθούς θα ανταποκριθούν.

Είναι απλό τι γίνεται και φτάσαμε να δίνουν επιδόματα εκείνοι που άλλοτε τα αναθεμάτιζαν: Μπορεί ο ρυθμός εμβολιασμών (πρώτης και δεύτερης δόσης) να είναι ημερησίως ακόμα γύρω στους 100.000, αλλά τα στοιχεία είναι ανησυχητικά εδώ και καιρό.

Ο ρυθμός των εμβολιασμών πρώτης δόσης υποχωρεί τον τελευταίο μήνα. Ενώ στο δεύτερο δεκαπενθήμερο του Μαΐου ήταν ημερησίως περίπου 64.000, το πρώτο μισό του Ιουνίου έπεσε στις 44.000 και στο τρέχον δεύτερο δεκαπενθήμερο μειώθηκε ακόμα περισσότερο στις 34.000. Αυτό σημαίνει ότι με το περίπου 35% πλήρως εμβολιασμών στη χώρα και άλλο ένα ποσοστό μόλις 11% να έχει κάνει μόνο την πρώτη δόση, το εμβολιαστικό πρόγραμμα  φτάνει σιγά σιγά στα όριά του. Δεν είναι μόνο ελληνικό πρόβλημα, είναι και ευρωπαϊκό. Αλλά η κυβέρνηση πρέπει να αντιληφθεί ότι η υπερεπένδυση - είτε με κίνητρα, είτε με απειλές για τιμωρίες - στα εμβόλια δεν πρόκειται να βελτιώσει την κατάσταση θεαματικά. Με 9 εκατομμύρια ενήλικες, θέλουμε τουλάχιστον 7,2 εκατ. εμβολιασμένους πλήρως – με τα σημερινά δεδομένα δεν θα το πετύχουμε και πάντως όχι πριν τα μέσα φθινοπώρου.

Προφανώς, για να εξηγούμαστε, τα εμβόλια βοηθάνε, αλλά έτσι όπως εξελίχθηκε η υπόθεση, με τις αμφισβητήσεις, τις αντικρουόμενες και τώρα τελευταία τις διχαστικές, ενίοτε και απολύτως αμφιλεγόμενες ή και γελοίες πολιτικές, και κυρίως με το ζόρι δουλειά δεν θα γίνει. Οι κοινωνικοί διαχωρισμοί θα οξύνουν το πρόβλημα και τα 150άρια δεν είναι αμέτρητα. Τα  εμβόλια είναι ένα όπλο. Εάν όμως πίσω από αυτά κρύψουν και πάλι την τραγική ανικανότητα να ετοιμάσουν τη χώρα έναντι του τέταρτου κύματος, θα πρόκειται και για ασυγχώρητη αμέλεια. Πολιτικές δημόσιας υγείας, επιδημιολογική επιτήρηση, ακόμα και περιοριστικά μέτρα όπου χρειάζεται, αλλά πάντοτε ως τελευταία επιλογή και βεβαίως ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας με κάθε τρόπο και σε κάθε μέτωπο (από υποδομές και ανθρώπινο προσωπικό έως επένδυση στα φάρμακα), παραμένουν σταθερές πολιτικές, που μαζί με τα εμβόλια μπορούν τουλάχιστον να μας επιτρέψουμε να αποφύγουμε την τάφρο της ανοησίας.