Γιάννης Αντύπας

Μήπως στο βάθος της θεώρησής τους έχουν και αυτοί ένα κοινό υπόστρωμα με εκείνους τους ανεγκέφαλους ή συνειδητοποιημένους ρατσιστές, οι οποίοι κοιτώντας τον Γιάννη βλέπουν έναν κατώτερο άνθρωπο. Ο Γιάννης δεν είναι μέτρο ή μεζούρα για να αποδεικνύει ή να διαψεύδει.

Μπορεί να είναι παράδειγμα και στόχος, για να του μοιάσουν τα παιδιά, ή απλά στόχος για να βγάζουν κάποιοι την μικροψυχία τους. Ο Γιάννης είναι πηγή χαράς, δύναμη ελπίδας και αισιοδοξίας για κάθε άνθρωπο που μπορεί να νιώσει αυτά τα συναισθήματα, για όλους όσοι αγωνίζονται για ένα καλύτερο ατομικό και συλλογικό αύριο. Και αυτοί δεν είναι μονάχα Νιγηριανοί, Έλληνες ή Αμερικανοί.

Αλλά, ας ξεκινήσουμε από τα βασικά.

Ο μόνος δικαιωμένος είναι ο Γιάννης. Και η οικογένειά του βεβαίως. Μια δεμένη οικογένεια. Ο Γιάννης, όπως και όλοι μας, δεν είναι ούτε ανώτερος, ούτε κατώτερος. Είναι άνθρωπος ξεχωριστός και ιδιαίτερος, με εξαιρετικές ικανότητες στο μπάσκετ και καλό χαρακτήρα. Όχι όπως όλοι μας. Δυστυχώς ή ευτυχώς υπάρχουν και καλοί, υπάρχουν και κακοί άνθρωποι. Για να είναι κάποιος ξεχωριστός ή ιδιαίτερος δεν χρειάζεται να έχει αλλάξει τρεις ηπείρους. Ξεχωριστοί και ιδιαίτεροι μπορεί να είναι Έλληνες γεννημένοι στη Λαμία, Τούρκοι γεννημένοι στην Άγκυρα κοκ. Δεν σε κάνει η καταγωγή ιδιαίτερο ή ξεχωριστό. Σε κάνει το ταξίδι. Τα βήματά σου.

Για τον Γιάννη η Νιγηρία είναι η πατρίδα που δεν γνώρισε. Ο γενέθλιος τόπος του πατέρα του, που έχασε τόσο πρόωρα. Το κενό και η απουσία δεν τους κάνουν όλους πιο σκληρούς απέναντι στους άλλους. Ορισμένους τους κάνουν πιο υπεύθυνους, πχ για την οικογένειά τους και πιο σκληρούς για τον εαυτό τους. Έτσι προχωράει η ζωή. Αλλιώς, θα συμμετείχαμε όλοι σε φανατικές ομάδες και αιρέσεις, που επιδιώκουν την ομοιομορφία. Με εκείνο το τρομακτικό παγωμένο χαμόγελο της δήθεν ευτυχίας και της σιγουριάς «εγώ ξέρω». Τρομάρα τους! Αντίθετα, οι περισσότεροι κλαίμε και στη χαρά μας, όπως έκανε ο Γιάννης την ώρα που ήταν στην κορυφή του κόσμου.

Για τον Γιάννη η Ελλάδα είναι η πατρίδα που γνώρισε. Τα Σεπόλια είναι η γειτονιά όπου περπάτησε. Αγάπησε και αγαπήθηκε. Άλλοι μπορεί και να τον μίσησαν. Για κάποιους ήταν αδιάφορος. Ορισμένοι, όμως, του έδειξαν την ανθρωπιά τους. Την καλοσύνη τους. Τον βοήθησαν όπως μπορούσαν. Ακόμη και ανακαλύπτοντας το ταλέντο του. Δικαίωσαν την επιλογή των γονιών του, που πέρασαν από την Αφρική στην Ευρώπη. Και έδωσαν στον ίδιο το παράθυρο ευκαιρίας και την ώθηση που είχε ανάγκη.

Για τον Γιάννη οι ΗΠΑ είναι η πατρίδα στην οποία ζει το όνειρο. Οι Αμερικανοί είναι οι συμπολίτες του, οι άνθρωποι που τον αποθεώνουν στο γήπεδο των Μπακς. Ο Γιάννης μπορεί πλέον να είναι πολίτης του κόσμου, αλλά σίγουρα έχει συναισθήματα για τη Νιγηρία, για την Ελλάδα, για τις ΗΠΑ. Ο Γιάννης έκανε περήφανους και τους Νιγηριανούς και τους Έλληνες και τους Αμερικανούς, που μπορούν και ενδιαφέρονται να αισθανθούν έτσι. Τώρα Ελλάδα και Νιγηρία θα πρέπει να συμμαχήσουν για να κάνουν οι δύο πατρίδες του περήφανο τον Γιάννη. Να φροντίσουν να υπάρξουν και άλλοι Γιάννηδες και στις δύο χώρες. Γιάννηδες που θα μπορούν να ζήσουν στις πόλεις και τις γειτονιές τους και οι οποίοι δε θα χρειάζεται να είναι ένας στο δισεκατομμύριο για να έχουν την ευκαιρία να περάσουν εκτός από την Μεσόγειο και τον Ατλαντικό. Είναι και ευθύνη των ΗΠΑ αυτό. Είναι σημαντικό οι άνθρωποι να μπορούν να ανασάνουν. Ακόμη και όταν είναι Γιάννηδες και όχι Γιάννης.