Το τέλος της ξαπλώστρας

Η εποχή όπου οι ξαπλώστρες κάλυπταν κάθε σπιθαμή άμμου φαίνεται να φτάνει στο τέλος της. Από την Πάρο και την Νάξο μέχρι τη Χαλκιδική και τη Μάνη, οι αυθόρμητες κινητοποιήσεις των πολιτών και οι οργανωμένες δράσεις με το σύνθημα «η παραλία είναι δημόσιο αγαθό» θέτουν νέα όρια στη σχέση επιχειρηματιών και λουομένων.

Η εικόνα στιβαγμένων κορμιών, το ένα δίπλα στο άλλο, σε σειρές από πλαστικές ή ξύλινες ξαπλώστρες, κάτω από ίδιες ομπρέλες, έχει αρχίσει να θεωρείται όχι μόνο αντιαισθητική αλλά και εκτός εποχής , μια συνήθεια που μοιάζει πια παρωχημένη, σχεδόν ξεπερασμένη. Το λεγόμενο «οργανωμένο σετ» δεν είναι πλέον απαραίτητο στοιχείο των καλοκαιρινών διακοπών, αλλά για πολλούς δείχνει να αποπνέει μια αίσθηση… τουριστικού κορεσμού.Ταυτόχρονα, οι χρεώσεις σε πολλές παραλίες χαρακτηρίζονται απλώς εξωφρενικές. Το σετ ομπρέλας και δύο ξαπλωστρών μπορεί να φτάσει τα 40 ή ακόμη και τα 80 ευρώ την ημέρα. Ποιος μπορεί να πληρώσει τέτοια ποσά για μερικές ώρες δίπλα στη θάλασσα; Η τιμολογιακή πραγματικότητα είναι εκτός τόπου και χρόνου, και προκαλεί πλέον αντίδραση και όχι εντυπωσιασμό.

Το φετινό καλοκαίρι έφερε ένα νέο σκηνικό. Περισσότερες ομπρέλες παραλίας και καρεκλάκια camping. Πετσέτες στρωμένες στην άμμο, παρέες με ψυγειάκια, άνθρωποι κάθε ηλικίας να διεκδικούν ξανά τη φυσική επαφή με το τοπίο, την άμμο, τη θαλασσινή αύρα, τη δροσιά κάτω από ένα δέντρο. Η άμεση επαφή με τη γη, με το σώμα να ακουμπά το χώμα και όχι το συνθετικό υλικό μιας ξαπλώστρας, φέρνει μαζί της μια αίσθηση ελευθερίας που είχε χαθεί μέσα στο πλαίσιο της «οργανωσης». Ίσως, τελικά, αυτή η μεταστροφή να φέρει μαζί της και κάτι ουσιαστικότερο: την επανεκτίμηση της απλότητας, την ανάγκη για ησυχία και ελευθερία σε έναν κόσμο που συνεχώς στενεύει. Γιατί η αληθινή πολυτέλεια δεν ήταν ποτέ στην ξαπλώστρα – αλλά στο δικαίωμα να απλώσεις την πετσέτα σου όπου θες.