Δημήτρης Χ. Παξινός

Ακόμη πιάνω τον εαυτό μου να παθιάζεται, αλλά για πολύ λίγο. Με την εμπειρία του χρόνου παρατηρώ ότι πολύ εύκολα μπορούν να σε βάλουν αντίθετο με τον αδελφό σου, γνωρίζοντας πάθη κι ανθρώπινες αδυναμίες.

Εύκολα αναζωπυρώνουν καθημερινές ιστορίες και τις μετατρέπουν σε πάθος, φθόνο και μίσος. Η αφορμή γίνεται από τυχαία γεγονότα. Η αιτία υφέρπει κι έρχεται στην επιφάνεια με τους κατάλληλους χειρισμούς και γεγονότα αληθινά η ψεύτικα.

Άλλωστε σ όλους τους πολέμους όλα είχαν σχεδιασθεί και προετοιμασθεί. Η μυστική διπλωματία παρέμενε μυστική, γι αυτό και σκοτεινή. Ήταν μόνο γι αυτούς που προετοίμαζαν κι όχι γι αυτός που θα τους εκτελούσαν. Αυτοί θα πρέπει να παραμείνουν στην άγνοια και να δεχθούν τα φαινόμενα και να θυσιάσουν και θυσιασθούν.

Μετά πολλά χρόνια κάποια ιστορικά αρχεία θα επιτραπούν, αλλά τότε θα έχει συντελεσθεί το όποιο σχέδιο είχαν για την επικράτηση τους στο ιστορικό και πολιτικό πεδίο.

Τα θύματα ενός εμφυλίου ξεχνιούνται απ τις επόμενες γενιές, όπως κι οι αιτίες που είναι πλέον αδιάφορες. Αυτό επιτάσσει το μέλλον και η πρόοδος, όπως την εννοούν κάθε φορά. Απλώς παραλλάσσει λίγο αλλά στην ουσία παραμένει αμετάβλητο. Οι γεωπολιτικές ισορροπίες τα επιτρέπουν ανάλογα με τις μεθοδεύσεις και επιτυχίες τους. Δηλαδή τα παιγνίδια των μεγάλων.

Οι νικητές είναι οι ίδιοι. Ανάλογα σε ποια πλευρά του τραπεζιού βρισκόσουν την δεδομένη στιγμή. Τα θύματα κι οι θύτες βρίσκουν την δικαίωση τους απ αυτούς που βρέθηκαν στην Ίδια πλευρά. Όσοι βλέπουν θύματα εκατέρωθεν γίνονται αυτοί θύματα και των δύο πλευρών. Πρέπει να ανήκεις κάπου και να παίρνεις σαφή θέση κι όχι αποστασιοποιημένα, όσα χρόνια κι αν πέρασαν κι όσο κι αν πρέπει να τα προσπεράσεις, προκειμένου να κάνεις το επόμενο βήμα. Να μπορέσεις να σχεδιάσεις εσύ για το μέλλον σου και της χώρας σου και να μην μένεις δέσμιος καταστάσεων και προσώπων.

Τα όσα τραγικά συμβαίνουν σήμερα στην Ουκρανία, χθες στην πρώην Γιουγκοσλαβία κι αλλού θα συμβαίνουν και στο μέλλον εάν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι όλοι είμαστε θύματα των παγκόσμιων εμπόρων του κέρδους αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία. Πρωτίστως αυτοί που ηγούνται και οφείλουν να δουν τα πράγματα απ την πλευρά του λαού, ιδιαίτερα του αδύναμου και να διαθέτουν ακεραιότητα ήθους. Που δέχονται, σε δύσκολες στιγμές, να υποστούν παράλληλες κι ανάλογες θυσίες μαζί τους.

Να δίνουν πρώτοι το παράδειγμα ότι είναι πράγματι υπηρέτες του λαού υφιστάμενοι πρώτοι τις ταλαιπωρίες, όταν ανακύπτουν. Γιατί μόνο έτσι μπορούν να πείσουν και να μεταπείσουν τους πολίτες ότι νοιάζονται για το καλό τους. Δίπλα τους κι όχι με φρουρούς να τους περιτριγυρίζουν και να σκορπούν χλιδή και πλούτο και αλαζονεία που φέρουν μεθ εαυτών.

Μπορεί να φέρονται υπερβολικά αλλά η ποθούμενη ενότητα λαού και ηγετών μόνο έτσι εξασφαλίζεται στις δύσκολες μέρες που έρχονται. Κι αν δεν βλέπουν το χάσμα που συνεχώς μεγαλώνει και σε λίγο δεν θα γεφυρώνεται τότε αιθεροβατούν κι είναι επικίνδυνοι. Κι αν η Τουρκία που παραμένει σταθερή στην διπλωματία της και την εξωτερική πολιτική της, έχει αναχθεί σε τεράστια δύναμη ας παραδειγματισθούμε κι ας την μιμηθούμε στον τρόπο που εξοπλίζεται και προχωρεί με σταθερά βήματα στους στόχους που έχει θέσει. Εποφθαλμιούμενοι τα χρόνια σφάλματα των ηγετών μας σε θέματα τακτικής.

Σε θέματα καθημερινότητας που πλησιάζεις τους πολίτες, συναναστρέφεσαι, ζεις τον σφυγμό τους κι αναπνέεις τον ίδιο αέρα. Πράγματα που σε φέρνουν κοντά και δίνει την δυνατότητα συγχρωτισμού και διασφαλίζει την ενότητα που είναι απαραίτητη για το μέλλον της χώρας.

Ενότητα όμως σημαίνει γεφύρωση του χάσματος που θα παραμένει όσο οι ηγέτες παραμένουν κλεισμένοι στ’ ανάκτορα τους περιστοιχισμένοι απ τους αυλοκόλακες και ζουν στην ευδαιμονία και στον δικό τους κόσμο.

Μόνο που δεν είναι ο κόσμος των άλλων, των πολλών, του λαού πού είναι απαραίτητοι στις δύσκολες στιγμές. Τότε που δεν θα πείθουν γιατί αποδείχθηκαν λίγοι στην διαχείριση του κοινού καλού πού είναι πάντα το ζητούμενο. Γρήγορα ξεχνάμε κι ακόμη πιο γρήγορα μας ξεχνούν.



*Πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών