Δημήτρης Χ. Παξινός

Ποιο είναι όμως αυτό το νέο που όλοι προσδοκούμε να το πιάσουμε, να γίνει χειροπιαστό και που ξαφνικά εξαφανίζεται και πότε ξαναέρχεται και πότε αναπαλαιώνεται και όμως το θεωρούμε νέο.

Με αυτό τρεφόμαστε, με αυτό μεγαλώνουμε, με αυτό γαλουχούμαστε και γαλουχούμε και με αυτό πεθαίνουμε. Νέο το ονομάζουμε όμως εμείς και το εμφανίζουμε ως κάτι ριζοσπαστικό στην κοινωνία που θα φέρει την ανάταξη, την ανοικοδόμηση της ανθρώπινης σκέψης και δημιουργίας.

Και όσο το σκεφτόμαστε πιο πολύ μας προκαλεί να το οριοθετήσουμε, πάντα με τα δικά μας μέτρα, τα άνισα, και ίσως δυσανάλογα με τις σκέψεις μας, που κατ’ ανάγκη αλλάζουν παραλλάσσονται μεταβάλλονται, μεταλλάσσονται και στην ουσία πάντα τα ίδια μένουν.

Είναι όμως η ψευδαίσθησή μας, που μας δημιουργεί αυτές τις ανάγκες και αποτελούν εφαλτήριο για νέες ενατενίσεις, νέες αισιοδοξίες, νέες απογοητεύσεις. Ίσως είναι και το ανικανοποίητο του ανθρώπου που τον οδηγεί σε βήματα προόδου ή οπισθοδρόμησης. Γιατί ποια είναι η μία και ποια είναι η άλλη.

Με τα μάτια του ο καθένας τα βλέπει όπως θέλει και ανάλογα τα βαπτίζει. Όταν π.χ. τον πλούτο της γης τον κατέχει μία ασήμαντη μειοψηφία που τζογάρει χρήματα, πτωχεύει λαούς και ανθρώπους και δημιουργεί μια τόσο άνιση και προκλητική πραγματικότητα, περηφανεύεται δε για τα τεράστια τεχνολογικά επιτεύγματα που καθιστούν τον άνθρωπο υποχείριο, δούλο των μηχανημάτων, άβουλο ον, και συνάμα πεινασμένο το μεγάλο τμήμα της παγκόσμιας κοινωνίας, ιδίως των άμοιρων νεοσκλάβων που αυτή η νεοταξική ομάδα δημιουργεί, καταστρέφει δε το φυσικό περιβάλλον και ό,τι έχει ζωή πάνω στη γη, τότε πώς ονομάζεται αυτό;

Εξέλιξη που καθιστά παντοδύναμους αυτούς τους ολίγιστους σε βάρος των άλλων και προτείνει λύσεις για άλλους πλανήτες, αποτελεί ουσιαστικά μια μεγάλη οπισθοδρόμηση, στο χάος και μόνο.

αι όμως επιχαίρουν και επιβάλουν τους δικούς τους όρους μέσω των υποτιθέμενων ταγών που έχουν στα διάφορα κράτη να τους εξυπηρετούν και να παίζουν τα δικά τους παιχνίδια, με ελεγχόμενα ΜΜΕ και ελεγχόμενη τη ζωή μας όλη μέσω διαδικτύου και πολλών άλλων σύγχρονων μέσων παρακολούθησης.

Σκοπός τους η υποταγή κάθε νέου τολμητία, που θα επιχειρήσει να βγει από τη σπηλιά του Πλάτωνος σε αναζήτηση της αλήθειας. Και θα αναγκασθεί να επιστρέψει σ’ αυτήν ως την μόνη αληθινή. Κι όμως ο άνθρωπος από τη φύση του προσπαθεί όσα εμπόδια και αν του βάλουν να αποτινάξει τον όποιο ζυγό προσπαθούν να του επιβάλουν.

Να βρει το δικό του νέο, το δικό του όνειρο και να συνεχίσει. Μακριά από τις σειρήνες που ολημερίς και ολοβραδίς του τραγουδούν για να τον σαγηνεύσουν πείθοντας, ότι είναι κι αυτός ένα μέρος του κραταιού κόσμου που κυριαρχεί, ενώ στην πραγματικότητα είναι ένας ανύπαρκτος πιστός δούλος τους χωρίς σκέψη, χωρίς ενέργεια. Αποστεωμένος. Ότι όλα αυτά είναι φούσκα μεγάλη και τίποτα δεν μένει.

Ακόμη και ο κορωνοϊός, αποτέλεσμα της διαρκούς καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος, από τους ίδιους ολίγιστους ολιγάρχες, βρίσκουν την ευκαιρία να μας το πλασάρουν ως ένα τυχαίο συμβάν που επαναλαμβάνεται κάθε τόσα χρόνια. Προς τούτο διαθέτουν μια στρατιά, υποτίθεται επιστημόνων, υποτίθεται πνευματικών ανθρώπων που αντί ενός πλουσιότατου μεροκάματου ξεπουλούν την πραμάτειά τους. Καλά αμειβόμενοι και μας το παρουσιάζουν ως μεγάλο επίτευγμα το εμβόλιο που παρασκευάζεται και θα πλουτίσει πιο πολύ τους υποτιθέμενους φιλάνθρωπους, που ξοδεύουν την ζωή τους για μας.

Είναι τα ίδια πρόσωπα με τις αμέτρητες εταιρείες of shore για να μην τους βρίσκει κανείς και τους ελέγξει, λέμε τώρα, εξακολουθούν να βιαιοπραγούν σε βάρος της φύσης και της ίδιας της ζωής.

Αναιδείς και θρασείς θεωρούν ότι κυρίευσαν όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, αφεντικά των υποτιθέμενων αφεντικών και πάει λέγοντας. Ο άνθρωπος, ο ελεύθερος όμως, πάντα θα προσπαθεί, θα κυνηγά την έξοδο από την σπηλιά με κάθε τίμημα.

Άλλοι θα τον λένε τρελό, άλλοι αντιδραστικό, άλλοι τρομοκράτη, και θα προσπαθήσουν να τον ελέγξουν με κάθε «σωφρονιστικό μέσο».

Πάντα όμως θα ξεφεύγει και το ελεύθερο πνεύμα διαχέεται, μεταφέρεται και η γνώση δεν τιθασεύεται. Αυτή είναι η μοίρα του ανθρώπινου πνεύματος. Να παλεύει για το νέο, για το υγιές και να το μεταφέρει και έξω από τη σπηλιά. Οι δυνάστες μας αυτό φοβούνται, παίρνουν μέτρα απάνθρωπα αλλά στο τέλος λυγίζουν. Το πνεύμα δεν μπορούν να το ελέγξουν και πάντα βγαίνει νικητής σε βάρος της ύλης.



*Πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών