
Τσούρμο
Η μιζέρια θέλει παρέα
Πιο ενδεικτική εγχώρια περίπτωση o συγχρωτισμός ανάμεσα σε ψέκες, δημαγωγούς και τυχοδιώκτες. Μιας αλλοπρόσαλλης συντροφιάς παραληρηματικών λαϊκιστών, τσαρλατάνων ψιλικατζήδων και υστερικών παλιάτσων.
Ενός συρφετού σαλτιμπάγκων που συχνάζει κάτω από την ευρύχωρη τέντα ενός παρακμιακού τσίρκου. Το όποιο χωράει θρησκόληπτους σκοταδιστές, φαντασιόπληκτους ντιλετάντες και λούμπεν νέοναζί. Διόλου παράδοξα, όλο αυτό το πολιτικά παρακμιακό μπουλούκι συγκροτεί, περιστασιακά μεν ωφελιμιστικά δε, έναν ετερόκλητο μπλοκ .
Έτσι κι αλλιώς τα αντιφατικά ιδεολογικοπολιτικά κόμματα που το εκφράζουν βρίσκουν κοινό κοινοβουλευτικό έδαφος συνεννόησης. Στις θεωρίες συνομωσίας, τα παραπλανητικά σενάρια, το παροξυσμικό ιδεασμό. Παρά τις ανομοιογενείς καταβολές τους τα συνδέει η εργαλειοποίηση της δικαιοσύνης με όρους εκδικητικής οργής.
Αναπόφευκτα, υιοθετούν μια πρότασή σύστασης προανακριτικής επιτροπής. Συνυπογραφουν αντάμα και εν εξάψει- ύστερα από κάλεσμα της πρόεδρου του συλλόγου συγγενών θυμάτων των Τεμπών- ένα απολύτως νομικά ατεκμηρίωτο, αν όχι συκοφαντικό , κατηγορητήριο. Το οποίο, πρώτα απόλα καταλογίζει στο πρωθυπουργό το κακούργημα της εσχάτης προδοσίας.
Λες και αυτός αλλοίωσε το πολίτευμα της χώρας ή παραχώρησε, εν καιρώ ειρήνης, κομμάτι της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας. Αλλά αυτά αποτελούν μάλλον μικρολεπτομέρειες για όσους έβαλαν πρόθυμα τις τζίφρες τους κάτω από αυτό το αβάσιμο κείμενο. Ένα μνημείο ασυναρτησίας, κούφιων πυροτεχνημάτων όσο και διαβρωτικής επικινδυνότητας για τη Δημοκρατία
Μπορεί να μη το διάβασαν καν ή τέλος πάντων να μη έχουν επάρκεια νομικής κατάρτισης για να το καταλάβουν. Κατανοητό μέσα στη φούρια τους να το υπογράψουν μονοκοντυλιά. Αλλά δεν πρέπει άραγε να εξηγήσουν στους πολίτες τι επιτέλους εννοούν οι συντάκτες του;
Ειδικά όταν αυτοί γράφουν, σαν αιωρούμενοι σε κάποιο νομικό υπερπέραν, ότι «θα πράξουμε κάθε τι δυνατόν προκειμένου να βρεθεί ο πραγματικός κατάλληλος φυσικός δικαστής για τη συγκεκριμένη υπόθεση ώστε να απονεμηθεί ουσιαστική δικαιοσύνη»;
Καθαυτή, άλλωστε, η φράση ερμηνεύεται ως πεντακάθαρη έλλειψη εμπιστοσύνης προς τη διάκριση των εξουσιών του δημοκρατικού πολιτεύματος. Κάθε γραμμή της πρότασης συνιστά πρόκληση και αμφισβήτηση της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης.
Σε κάθε λέξη αυτού του αποσπάσματος δεν ακούς καμιά νομική αγωνία. Βλέπεις το τρεμάμενο φως της ασετιλίνης ενός αντιθεσμικού θεάτρου σκιών.
Στο κάτω κάτω ποιος κατά τη γνώμη τους είναι ο «πραγματικός κατάλληλος φυσικός δικαστής»; Μην τον ψάχνουν τρυπωμένο πίσω από καμία ντουλάπα ή κρυμμένο σε κάποιο ημιφωτισμένο υπόγειο; Μήπως θα πρέπει αυτός να οριστεί συμφώνα με τα γούστα τους και όχι από κλήρωση;
Αν οι μισοί από τους υπογράφοντες τον αναζητούν να φυτρώνει ενδεχομένως σε καμία μοχθηρή λαϊκή μάζωξη, οφείλουν να το δηλώσουν ξεκάθαρα δημοσίως. Όπως υποχρεούνται και οι υπόλοιποι που πιθανόν τον φαντασιώνονται με στολή και γαλόνια στη έδρα ως έκτακτο στρατοδίκη.
Πριν απόλα, όμως, θα πρέπει κάποιος να τους ενημερώσει ότι στη Δημοκρατία δεν υφίστανται βαλτοί ναζί δικαστές αλά Χιτλερικής Volksgerichtshof. Ούτε υπάρχουν σταλινικοί εγκάθετοι αλά τρομοδικαστηρίων του Βισίνσκι. Γιατί, παρά τα κακότεχνα πασαλείμματα του, το συγκεκριμένο κείμενο μοιάζει να αποπνέει αυταρχισμό, αν δεν ζέχνει ολοκληρωτισμό.
Ενός συρφετού σαλτιμπάγκων που συχνάζει κάτω από την ευρύχωρη τέντα ενός παρακμιακού τσίρκου. Το όποιο χωράει θρησκόληπτους σκοταδιστές, φαντασιόπληκτους ντιλετάντες και λούμπεν νέοναζί. Διόλου παράδοξα, όλο αυτό το πολιτικά παρακμιακό μπουλούκι συγκροτεί, περιστασιακά μεν ωφελιμιστικά δε, έναν ετερόκλητο μπλοκ .
Έτσι κι αλλιώς τα αντιφατικά ιδεολογικοπολιτικά κόμματα που το εκφράζουν βρίσκουν κοινό κοινοβουλευτικό έδαφος συνεννόησης. Στις θεωρίες συνομωσίας, τα παραπλανητικά σενάρια, το παροξυσμικό ιδεασμό. Παρά τις ανομοιογενείς καταβολές τους τα συνδέει η εργαλειοποίηση της δικαιοσύνης με όρους εκδικητικής οργής.
Αναπόφευκτα, υιοθετούν μια πρότασή σύστασης προανακριτικής επιτροπής. Συνυπογραφουν αντάμα και εν εξάψει- ύστερα από κάλεσμα της πρόεδρου του συλλόγου συγγενών θυμάτων των Τεμπών- ένα απολύτως νομικά ατεκμηρίωτο, αν όχι συκοφαντικό , κατηγορητήριο. Το οποίο, πρώτα απόλα καταλογίζει στο πρωθυπουργό το κακούργημα της εσχάτης προδοσίας.
Λες και αυτός αλλοίωσε το πολίτευμα της χώρας ή παραχώρησε, εν καιρώ ειρήνης, κομμάτι της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας. Αλλά αυτά αποτελούν μάλλον μικρολεπτομέρειες για όσους έβαλαν πρόθυμα τις τζίφρες τους κάτω από αυτό το αβάσιμο κείμενο. Ένα μνημείο ασυναρτησίας, κούφιων πυροτεχνημάτων όσο και διαβρωτικής επικινδυνότητας για τη Δημοκρατία
Μπορεί να μη το διάβασαν καν ή τέλος πάντων να μη έχουν επάρκεια νομικής κατάρτισης για να το καταλάβουν. Κατανοητό μέσα στη φούρια τους να το υπογράψουν μονοκοντυλιά. Αλλά δεν πρέπει άραγε να εξηγήσουν στους πολίτες τι επιτέλους εννοούν οι συντάκτες του;
Ειδικά όταν αυτοί γράφουν, σαν αιωρούμενοι σε κάποιο νομικό υπερπέραν, ότι «θα πράξουμε κάθε τι δυνατόν προκειμένου να βρεθεί ο πραγματικός κατάλληλος φυσικός δικαστής για τη συγκεκριμένη υπόθεση ώστε να απονεμηθεί ουσιαστική δικαιοσύνη»;
Καθαυτή, άλλωστε, η φράση ερμηνεύεται ως πεντακάθαρη έλλειψη εμπιστοσύνης προς τη διάκριση των εξουσιών του δημοκρατικού πολιτεύματος. Κάθε γραμμή της πρότασης συνιστά πρόκληση και αμφισβήτηση της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης.
Σε κάθε λέξη αυτού του αποσπάσματος δεν ακούς καμιά νομική αγωνία. Βλέπεις το τρεμάμενο φως της ασετιλίνης ενός αντιθεσμικού θεάτρου σκιών.
Στο κάτω κάτω ποιος κατά τη γνώμη τους είναι ο «πραγματικός κατάλληλος φυσικός δικαστής»; Μην τον ψάχνουν τρυπωμένο πίσω από καμία ντουλάπα ή κρυμμένο σε κάποιο ημιφωτισμένο υπόγειο; Μήπως θα πρέπει αυτός να οριστεί συμφώνα με τα γούστα τους και όχι από κλήρωση;
Αν οι μισοί από τους υπογράφοντες τον αναζητούν να φυτρώνει ενδεχομένως σε καμία μοχθηρή λαϊκή μάζωξη, οφείλουν να το δηλώσουν ξεκάθαρα δημοσίως. Όπως υποχρεούνται και οι υπόλοιποι που πιθανόν τον φαντασιώνονται με στολή και γαλόνια στη έδρα ως έκτακτο στρατοδίκη.
Πριν απόλα, όμως, θα πρέπει κάποιος να τους ενημερώσει ότι στη Δημοκρατία δεν υφίστανται βαλτοί ναζί δικαστές αλά Χιτλερικής Volksgerichtshof. Ούτε υπάρχουν σταλινικοί εγκάθετοι αλά τρομοδικαστηρίων του Βισίνσκι. Γιατί, παρά τα κακότεχνα πασαλείμματα του, το συγκεκριμένο κείμενο μοιάζει να αποπνέει αυταρχισμό, αν δεν ζέχνει ολοκληρωτισμό.
Πόσο μάλλον όταν οι συντάκτες του επικαλούνται την «ουσιαστική δικαιοσύνη». Με αλλά λόγια, γι αυτούς η κρίση των δικαστών δεν οφείλει να υπόκειται αποκλειστικά στους κανόνες της ποινικής δικονομίας. Προτιμούν κατά την άποψη τους να εμπίπτει στο «κοινό περί δικαίου αίσθημα».
Στην υποτιθέμενη βούληση της κοινής γνώμης, όπως οι ίδιοι την ερμηνεύουν. Όχι στο γράμμα και τις εγγυήσεις του νόμου. Οπότε, αν δεν τους βολέψει η απόφαση του δικαστηρίου, τότε «ουσιαστικά δίκαιο» είναι ότι εκείνοι θεωρούν «σωστό».
Με αυτή τη ακροβατική συλλογιστική κάθε δικαστικός λειτουργός που έχει ως έργο την απονομή της δικαιοσύνης είναι εκ προοιμίου μεροληπτικός. Άρα, εφόσον δεν συμμερίζεται τις εμμονές και τις ιδεοληψίες τους πρέπει να παρακαμφτεί. Μέχρι να βρεθεί ο ιδανικά «εκλεκτός» που να ασπάζεται την αλλήθωρη οπτική τους.
Προκειμένου να κατισχύσει ότι στρεβλά αντιδημοκρατικό έχουν κατά νου. Τίποτε άλλο, δηλαδή, παρά ντουγρού για «ουσιαστική δικαίωση» οπουδήποτε αλλού πέρα από τη δικαστική εξουσία. Ίσως με προσφυγή σε «λαϊκές» δικές -παρωδία. Γιατί όχι και με απευθείας τοξική καταδίκη σε ανατριχιαστικά κινηματικές κρεμάλες;
Τι να λέμε τώρα; Όταν απουσιάζουν θεμελιώδη επιχειρήματα και συγκροτημένες αφηγήσεις συναρμολογούνται τερατώδεις κατασκευές. Που επιχειρούν απεγνωσμένα να εκμεταλλευτούν μια εθνική τραγωδία με ανυπόστατα ποινικά τερτίπια. Τα οποία πλασάρουν με κραυγαλέο θράσος προκειμένου να αποκομίσουν προσωρινά εκλογικούς πόντους.
Τσάμπα κόπος. Κάθε αλλοπρόσαλλο τσούρμο που σκορπίζει κακόφωνα προσχηματικό ντόρο αυτοναρκοθετείται από τη νοσογόνα ιδιοσυστασία του και τη κακόβουλη συνάφεια μεταξύ των ξεχωριστών μελών που το απαρτίζουν. Έτσι κι αλλιώς το πλεούμενο της ελληνικής δημοκρατίας είναι θεσμικά ισχυρό. Ικανό να ανταπεξέλθει τα σαμποτάζ στο κράτος δίκαιου.
Στην υποτιθέμενη βούληση της κοινής γνώμης, όπως οι ίδιοι την ερμηνεύουν. Όχι στο γράμμα και τις εγγυήσεις του νόμου. Οπότε, αν δεν τους βολέψει η απόφαση του δικαστηρίου, τότε «ουσιαστικά δίκαιο» είναι ότι εκείνοι θεωρούν «σωστό».
Με αυτή τη ακροβατική συλλογιστική κάθε δικαστικός λειτουργός που έχει ως έργο την απονομή της δικαιοσύνης είναι εκ προοιμίου μεροληπτικός. Άρα, εφόσον δεν συμμερίζεται τις εμμονές και τις ιδεοληψίες τους πρέπει να παρακαμφτεί. Μέχρι να βρεθεί ο ιδανικά «εκλεκτός» που να ασπάζεται την αλλήθωρη οπτική τους.
Προκειμένου να κατισχύσει ότι στρεβλά αντιδημοκρατικό έχουν κατά νου. Τίποτε άλλο, δηλαδή, παρά ντουγρού για «ουσιαστική δικαίωση» οπουδήποτε αλλού πέρα από τη δικαστική εξουσία. Ίσως με προσφυγή σε «λαϊκές» δικές -παρωδία. Γιατί όχι και με απευθείας τοξική καταδίκη σε ανατριχιαστικά κινηματικές κρεμάλες;
Τι να λέμε τώρα; Όταν απουσιάζουν θεμελιώδη επιχειρήματα και συγκροτημένες αφηγήσεις συναρμολογούνται τερατώδεις κατασκευές. Που επιχειρούν απεγνωσμένα να εκμεταλλευτούν μια εθνική τραγωδία με ανυπόστατα ποινικά τερτίπια. Τα οποία πλασάρουν με κραυγαλέο θράσος προκειμένου να αποκομίσουν προσωρινά εκλογικούς πόντους.
Τσάμπα κόπος. Κάθε αλλοπρόσαλλο τσούρμο που σκορπίζει κακόφωνα προσχηματικό ντόρο αυτοναρκοθετείται από τη νοσογόνα ιδιοσυστασία του και τη κακόβουλη συνάφεια μεταξύ των ξεχωριστών μελών που το απαρτίζουν. Έτσι κι αλλιώς το πλεούμενο της ελληνικής δημοκρατίας είναι θεσμικά ισχυρό. Ικανό να ανταπεξέλθει τα σαμποτάζ στο κράτος δίκαιου.
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
Ειδήσεις
Δημοφιλή
Σχολιασμένα